Wat leef ik met jullie mee zeg… Ik vind het verschrikkelijk om te lezen dat jullie al zo lang moeten wachten… Elke maand weer die teleurstelling… Waar halen jullie de kracht nog vandaan om door te gaan? Bij mij ontbrak dat wel een beetje voor mijn eerste zwangerschap. Ik kwam werkeloos thuis te zitten omdat ik nergens meer zin in had en nergens meer plezier aan kon beleven 

ElsieJoy schreef:

@ikbendoutzen, ik had gelukkig maar 1 hydrosalpinx, de andere eileider was gelukkig nog goed. (In mijn geval waarschijnlijk een verpest geraakt door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.) Maar voorafgaand aan de operatie hadden ze het over de vraag of de eileider verwijderd of hersteld moest worden, dus het kan in sommige gevallen kennelijk wel hersteld worden, alleen gezien de plek waar de blokkade bij mij zat was dat bij mij niet mogelijk. Ik heb dus maar 1 eileider nu, maargoed, beter een functionerende eileider zonder saboteur (in de vorm van een defecte eileider) ernaast… Ivm privacy zeg ik liever niet waar ik geopereerd ben. Ik zou zeker navragen waarom ze denken dat je misschien hydrosalpinges hebt, en of ze dat evt tijdens de operatie meteen kunnen proberen te herstellen of niet, en of ze je eileiders meteen verwijderen als ze inschatten dat dat niet kan. (Ik zou zeker niet wakker willen worden zonder eileiders, als ik vantevoren niet eens wist of ik hydrosalpinges had of niet, al is een HSG/eileiderdoorspoeling die niet in een operatie plaatsvind meestal wel veel pijnlijker als er wel blokkades zijn). Ik ben Elsie, 28, en heb er even over gedaan om mijn eerste kindje te krijgen, maar ben inmiddels zwanger. Ik lees wel nog altijd mee, omdat ik veel steun heb ervaren aan het vorige draadje.

 

Oke! Begrijp dat helemaal hoor. Wel heftig ook dat ze 1 eileider hebben verwijderd. Misschien een heel domme vraag, maar verwijderen ze dan ook de eierstok erbij of alleen de eileider? Ik weet wel waarom ze dat denken, op de inwendige echos zagen ze elke keer een soort cyste/vocht bij mijn eierstok zitten. Ik krijg een diagnostische laparoscopie en ze voeren dan ook gelijk de hsg uit, arts gaf asn dat wanneer er ingrepen moeten plaatsvinden ze dit niet deze ok gaan doen, dus puur onderzoekend.   Hoeveel weken ben je nu zwanger? En hoe voel je je ?  Super bedankt voor je fijne reactie en uitleg!

ANONYMOUS_USERNAME schreef:

Wat leef ik met jullie mee zeg… Ik vind het verschrikkelijk om te lezen dat jullie al zo lang moeten wachten… Elke maand weer die teleurstelling… Waar halen jullie de kracht nog vandaan om door te gaan? Bij mij ontbrak dat wel een beetje voor mijn eerste zwangerschap. Ik kwam werkeloos thuis te zitten omdat ik nergens meer zin in had en nergens meer plezier aan kon beleven

Omdat wij òòk willen weten hoe het is om moeder te worden. En zolang er een kans is, hoe klein ook, dan gaan we daarvoor. Opgeven is geen optie. Je wilt iets, dan duurt het wat langer, ja, dat is heel kut. Maar als je erbij gaat zitten en zoveel dames met medische problemen niets doet, dan komt er ook geen kind. Wat ook scheelt is vol overgave mensen hun kop er woordelijk aftrekken die met goedbedoelde adviezen komen. Kunnen we toch ergens al die opgekropte frustraties op kwijt zonder onze partner of familie hiermee lastig te vallen…

Die gedachte was inderdaad voor mij ook de enige reden om nog door te gaan. Als je dan na 1 jaar eindelijk geholpen kan worden dan krijg je elke maand toch weer een beetje hoop. Maar als mensen zonder problemen die nog geen jaar bezig zijn dan zeggen probeer het los te laten voelt dat als een steek in je hart omdat de wens om moeder te worden enorm is en als het dan ook nog eens zoveel moeite kost dan je niks aan zo’n kut opmerking noem ik het maar even 

Hey meiden, wat slim om de groep te verhuizen! Ik lees (soms met weerzin de zogenaamde adviezen) namelijk ook nog steeds mee. Net zoals ElsieJoy haha. Ook ik ben inmiddels (11 weken) zwanger maar ik ben jullie niet vergeten hoor. Vind het soms alleen heel lastig om te reageren omdat het bij mij dus uit eindelijk wel is gelukt, ook al hebben we daar 2.5 jaar over gedaan…. 

Anyways, toch maar even voorstellen dus. Ik ben Bo-Belle (32 jaar) en heb er dus 2.5 jaar over gedaan om zwanger te raken. Na 1.5 jaar proberen naar de huisarts gegaan, daar bleek het zaad van mijn partner matig maar wel prima genoeg om mee zwanger te worden, de HA vroeg ons toen om het nog 3 maandjes te proberen. Dat werden er iets meer doordat er een vm tussendoor kwam waardoor het vertrouwen toch weer begon te groeien. Uiteindelijk toch weer contact opgenomen, gestart met IUI (gonal-f en ovitrelle) en daar dus de eerste poging mee zwanger geraakt. De dag na kerst was de inseminatie 🙂

Inmiddels 2 goede echo’s gehad en krijgen we maandag de termijnecho.

Hoop dat Mandareintje ook binnenkort weer een keertje op het forum komt. Hoop dat ze het goed maakt. 

Voor mij helpt dit forum ook wel enorm! Frustraties, vragen, onzekerheden delen met jullie helpen mij om dingen op een rijtje te zetten. In mijn omgeving wordt iedereen zwanger door naar elkaar te kijken en ben ik de enige met een goed gevulde rugzak :). Praten met mensen die weten wat het is om lang te moeten wachten voelt toch helemaal anders. Daarom, bedankt lieve dames!! 

Knuffeltje, ik volg je volledig :’). Af en toe mensen goed op hun plek zetten werkt enorm helend.

bo-belle, het is je zo gegund! Ik ben echt blij dat alles zo vlot verloopt! Mandareintje is inderdaad al lang afwezig.. Ik hoop dat alles goed gaat met haar!

Ha Bo-Belle, ook alleen maar blij voor jullie dat het gelukt is. Ook een lange weg geweest. Leuk om te horen dat alles goed gaat. 😀

Lieve dames,

Ik leef ontzettend met jullie mee. Wij zijn 3 bezig geweest, uit eindelijk via ICSI poging 1 verse tp nu aanstaande dinsdag 17 weken zwanger. Via deze weg wil ik jullie zeggen dat alles mogelijk is en dat je de hoop nooit mag opgeven. Ik hoop dat jullie gauw een wondertje mogen dragen. 

[Auteur]

Berichten