Dag allemaal,

 

Mochten er dames zijn die makkelijk getriggerd zijn door verhalen over de minder leuke kanten dan adviseer ik jullie om af te haken.

Ik heb zin om geheel eerlijk en oprecht mijn verhaal te doen over hoe ik dit ervaar en ben er zo aan toe om van me af te schrijven dat ik zo hard tik dat als mijn toetsenbord kon praten hij aangifte zou doen van mishandeling.

Dit. zit. mij. ZO. hoog. 

 

Ik ben Danielle, bijna 30 en zwangerrrrrrrrr. yup! van de eerste.

Nooit had ik gedacht moeder te worden en op een zwangerschapsforum terecht te komen maar het ziet er naar uit dat ik hier ben en dat het andere binnenkort toch staat te gebeuren.

Nog 7,5 maand gok ik… 18 december, op mijn verjaardag mag ik gaan genieten van de allereerste echo.

Tenminste als alles goed is natuurlijk.

 

Toch wil ik het even hebben over die mooie roze wolk waar men het over heeft.

Terwijl mijn hoofd 6 keer ronddraait op mijn romp door alle hormonen die door mijn lijf gieren wordt er tegen mij gezegd dat ik “wel moet genieten van dit fantastische wonder dat er in mij groeit”. 

Wat een leugen!

Ik ben opgelicht, in de maling genomen door alle mensen die mij mooie verhalen hebben verteld. 

Buiten het feit dat ik mijn man nog nooit zo bang uit zijn hoofd heb zien kijken tijdens de woedenaanval die ik van de week had tijdens het koken omdat hij de kattenbak was vergeten moet ik eerlijk bekennen dat ik zelf ook een beetje broekpoepend door het leven ga momenteel. 

Wat gebeurd er in vredesnaam met me en wat staat mij nog allemaal te wachten?!

 

Ik sta erom bekend nooit echt een makkelijk persoon te zijn geweest als het gaat om hormoonhuishouding.

Zo ben ik gezegend met een behoorlijke natuurlijke bonk PMS klachten tijdens mijn menstruatie… maar dit… dit slaat alles, ik ben hel op aarde. 

Hier lusten de honden geen brood van.

Het is zo erg dat ik gisteravond tijdens een etentje mijn man en zijn gesprekspartner onderbrak omdat ik “al 2 uur lang haantjesverhalen aan moest horen, er niet tussen kwam en toch echt wel NU naar huis moest want ik zou het helemaal zat zijn geweest” 

Ik ben een pregzilla, een monster zonder filter, deze embryo heeft mijn filter opgegeten. 

 

Omdat ik het leven van mijn man op zeer onredelijke wijze zuur maak heb ik voor hem het boekje “Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt gekocht”.

Dit vond hij natuurlijk heel fijn en begon daarom enthousiast aan tafel uit het boekje voor te lezen. 

Fout. Fout. Fout fout fout fout. Fouuuuuuuuuuut wat een domme fout. 

Het gevolg was dat ik mijn man aanzag voor schrijver Kluun en dus pontificaal, met volle kracht, alle hens aan dek, vol kwade enthousiasme in discussie ging over alle ONZIN die er geschreven staat in dat verschrikkelijke boekje. Kortom: hoe durf jij dit voor te lezen, van wie heb je dit stomme boek gekregen.. oja, van mij… dat was ik vergeten net zoals ik ALLES vergeet de afgelopen paar dagen. 

 

Eigenlijk staat er op de eerste bladzijdes dat ons leven voorbij is…verder dan de eerste bladzijdes kwam hij niet. 

(Het staat er waarschijnlijk niet maar ik interpreteer alles sinds ik zwanger ben in de meest negatieve zin van het woord, wat een talent blijk ik daar voor te hebben!)

Zo zegt mijn man ook dat ik een moddervette dikke luie incompetente koe ben als hij vraagt of ik mee ga sporten en beschuldig ik mijn broer van het hebben van een jaren voorbedacht gesmeed plan om mij op de kast te krijgen als hij mij vraagt een pakketje in ontvangst te nemen terwijl ik eindelijk eens een dag vrij ben. 

 

Wat is dit mensen? Geef me mijn roze wolk! 

 

Mijn enige redding is dat ik een hele makkelijke en lieve man heb die echt wel tegen een stootje kan en we samen vooral ook wel de humor inzien van mijn explosieve gedrag….. maar hoe lang gaat dit nog door?

 

Ik huil, het liefst de hele dag.

Man maakt broodje, huilen.

Man is cheese dippers vergeten= huilen.

Kat zegt miauw miauw miauw, hoppa huilend lachen…. Kennen jullie dat? Nooit geweten dat je huilen kunt lachen. 

Als ik een hond zie lopen tadaa brullen.

Reclameblok wereld natuurfonds hatsjeeee janken want HOE moet ik mijn kind groot brengen op een wereld waarin de vissen niet eens kunnen overleven… arme vissen, wat zielig ook voor de vaders en moeders van al die vissen en boehoeeehoeee etc etc. 

 

Dus. Zo heb ik nog wel 100 voorbeelden maar ik ben aan het huilen dus ik moet even afronden. 

 

Wordt dit nog minder of blijft deze rollercoaster voor 9 maanden AAN. 

Wil ik het weten? Wil ik weten hoe mijn lichaam, mijn leven en mijn relatie gaat veranderen… ik ben zo ontzettend schijterig super kansloos bang. Door dit alles vraag ik me af of ik er wel aan toe ben?! 

Ga ik dit wel goed doen.. word ik wel een goede moeder. 

Leeft het wel, is het gezond, blijf ik me altijd zo vreselijk labiel voelen.

Stel dat mijn hersenen een error maken en ik de rest van mijn leven in deze flow blijf hangen en dus straks ook nog overal om huil en ik mijn kind niet normaal op kan voeden. 

 

Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd…. Ik hou nu al zo ontzettend veel van deze rijstkorrel maar ik weet echt niet wat ik met mezelf aan moet.

Ik weet ook eigenlijk helemaal niet wat ik aan jullie wil vragen… enige wat ik wil is mn roze wolk 🙂 

 

Groetjes 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoi,

 

Allereerst; heel herkenbaar! Wat hormonen met je kunnen doen is bizar. Het ene moment kan je ergens om schaterlachen terwijl je het volgende moment om hetzelfde vreselijk kwaad kan worden.. het zwanger zijn is echt ’n rollencoaster, er gebeurt zoveel en of alles wel goed gaat met die kleine puk blijft telkens zo spannend! 

Maar ik moet zeggen, dat ik meer rust kreeg sinds ’n week of 16. Toen voelde ik de kleine af en toe, schakelden mn hormonen n standje terug in heftigheid, en kon ik alles wat beter overzien. En die roze wolk, sja.. ik vind het heerlijk als ik die kleine voel trappelen, daar geniet ik echt van. Maar zwanger zijn is wel meer als n roze wolk. Veel vrouwen zijn de.eerste maanden kotsmisselijk, weg roze wolk. Of net wat jij zegt; hormoniaal compleet van de leg. Ik weet, voor je gevoel duurt het een eeuwogheid, Maar probeer straks te genieten van je eerste echo! Hopelijk is die goed, en dan kun je telkens uitkijken naar volgende afspraak bij VK. Die onzekerheid is moordend, maar ik denk dat stiekem heel veel vrouwen bang zijn als ze net zwanger zijn over wat er gaat gebeuren en hoe het gaat daarbinnen. Niets om je voor te schamen! 

En je man, sja soms moeten zij het ff ontgelden. Mijn man liet me vaak ff uitrazen, en op ’n goed moment vertelde ik hem dat hij alles wat ik zij gewoon met n korreltje zout moest nemen omdat die hormonen mij af en toe vreselijk overnemen.. hij overleefd het wel! 

Haha, je weet het wel heel grappig en vol zelfspot te verwoorden, dat is sowieso een dikke plus!

Deels herken ik het wel. Vooral het huilen om alles. Kwam gisteren ook zomaar jankend thuis. Trek me alles persoonlijk aan, denk dat iedereen me haat. En in het ov enzo wil ik iedereen vermoorden. Maar volgens mij heeft mn vriend het nog niet zo zwaar met me als jij beschrijft. Wel merk ik dat als ik teveel doe op een dag dat ik overloop en mijn lontje heel kort wordt. Moet dus echt goed rust houden en dan gaat het. 

Volgens mij is het typisch iets van het eerste trimester. Vriendin van me was het eerste trimester superdepri en kwam ook steeds huilend thuis. Terwijl zij normaal echt altijd blij is. Vond de zwangerschap en het idee van de baby ook nog niks aan toen. Na het eerste trimester was het over en kon ze wel beetje genieten. 

Zou het ook aangeven bij de VK, wie weet heeft zij tips. Sterkte!

Wat schrijf je leuk!

Ik herken gedeeltes, maar “gelukkig” niet zo extreem. Ik denk dat ik sowieso pas echt kan genieten na de 1e echo.

De dag voor ik positief getest had was ik zeer onredelijk tegen vriend, echt een hormoondraak… dat ik later in bed lag en dacht wtf was dat, was ik dat? De dag daarna een positieve test, toen dacht ik Aha vandaar…

1e trimester = kut

2e trimester= kut 

3e trimester= extra kut 

Haha samengevat mijn zwangerschappen. Nu 23 weken zwanger van nr 2. Ben heel misselijk geweest, hormonaal en bekken klachten. Die hormonen zakken wel hoor, ben nu een stuk rustiger. Maar ik hou gewoon niet van zwanger zijn, niets van dat alles. (Oké ze voelen trappen is wel bijzonder en mooi,  tot dat het heel de dag door is en je er gek van wordt). Maar goed, hoe cliché ook, het is het waard als je eenmaal je baby in armen heb. Ik hou zo veel van mijn zoontje,  zou er nog 1000 x zwanger voor zijn als dat nodig was. Dus… het is kut en zwaar.. Maar het gaat over en dan heb je een kind waar je alles voor over heb! Succes!!! 

Wauw, ik herken het niet, maar ik heb gelezen dat moodswings iig minder worden na week 10, omdat je lijf dan meer gewend is aan de hormonen.. maar iedereen is anders! Ik hoop voor je dat het minder wordt, maar hou er rekening mee dat het allemaal heftig blijft. In het 2e trimester voelde ik me overigens beter dan ooit, terwijl het vanaf week 35 allemaal fysiek en mentaal zwaarder werd.. je roze wolk komt vanzelf! Ga eens iets leuks kopen voor de nieuwe babykamer bijvoorbeeld, daar werd ik zo blij van!

Omg ondanks je emoties heb ik keihard genoten van dit verhaal en de manier waarop je het hebt verwoord😁!!

Hormonen zijn verschrikkelijk en doen stomme dingen met je!! Ik ben er van overtuigd dat het helemaal goed gaat komen met jou en je zwangerschap, je mag er nog kei lang aan wennen en je erop voorbereiden voor zover mogelijk. En hou vooral de humor er in!

 

Gefeliciteerd met je zwangerschap maar stel je niet verschrikkelijk aan, je hebt het alleen over je eigen ongeluk terwijl je amper over je rijstkorrel hebt (überhaupt rijstkorrel stomme vergelijking) je mooiste toekomstige wonder! Accepteer je lichaam dan komt alles goed! Pijn of geen pijn , vreugde of verdriet je doet het ergens voor en dat weet je best, voor je allerliefste baby! Laat je man een beetje met rust en laat hem zelf zoeken hoe hij met deze eerste zwangerschap omgaat (voor een man begint de band pas vlak na de bevalling, dat moedergevoel is duidelijk aanwezig in je zwangerschap door je hormonen maar ik zeg het opnieuw, laat het allemaal maar gebeuren! Succes met je kleine straks 

Ik ben nou 32 weken zwanger en zit pas een paar weken op die roze wolk. Moest eerst even een tijdje kotsen en last hebben van andere kwaaltjes.

En dat lachend janken herken ik heel goed ja. En daarvan weer lachend moeten janken, tot er een dikke snotklodder uit je neus komt.

Gefeliciteerd met je zwangerschap en heel veel succes!

[Auteur]

Berichten