Ik schrijf ‘gewoon’ even van mij af.

Juni 2017 begonnen met zwanger proberen te worden en op m’n verjaardag (oktober 2018) realiseerde me dat ik geen kindje heb ondertussen maar ook niet zwanger ben. Dus in nov en dec 2018 en jan 2019 met ovulatie- testen geprobeerd een eisprong te vinden. Dat is me ook tweemaal gelukt. Eenmaal een weekje te laat getest waardoor ik m’n eisprong niet kon vinden.

2 juni mijn NOD maar ik heb nu al duidelijke PMS symptomen. En na zolang proberen, ‘weet’ ik wanneer het mislukt is. 

Dus ik baal. Ik baal ontzettend. Ik vind zwanger worden gevoelsmatig zo ongrijpbaar. Praktisch alles kan ik bereiken door hard te werken, maar zwanger worden.. ik kan niet harder klussen, haha.

Hoe gaan jullie om met dat ongrijpbare gevoel. Dat stukje onverklaarbare? 

Ah zo herkenbaar! Vond het ook een heftig moment toen ik besefte dat ik sowieso pas in 2020 een kindje zou krijgen. Wij lopen qua tijd bijna tegelijk (juli 2017 gestopt).

Echt tips heb ik niet voor je.. Maar ik vind het fijn om erover te kunnen praten met goede vrienden. Dus ik ben er al een poos (een jaar denk ik) heel open over. Dat vind ik zo chill! Iedereen leeft mee maar niemand dringt zich op hoor haha.

Het heeft voor mij ook geholpen dat de uitkomst van het sperma onderzoek goed was ‘dus het moet gewoon kunnen’ geeft me rust. En het feit dat we over 2 maanden naar de gyn mogen als het voor die tijd niet gelukt is zorgt er ook voor dat ik het wat kan loslaten. Er staan namelijk next steps gepland voor als ’t binnenkort niet gelukt is.

Heb jij al gesprekken met je ha / gynaecoloog gehad of gepland? 

Hallo Daan’tje,

Heel vervelend dat het niet wil lukken. Helaas herken ik precies jouw gevoel. En het is wat je zegt, alles valt te regelen, maar dit niet. Soms voelt het dan ook wel eens oneerlijk. Niet dat ik het andere mensen niet gun, maar ik vraag me dan af waarom zij wel en ik niet.

Ik merk wel dat ik het de laatste maanden beter van me af kon zetten. Deze maand ben ik er weer iets meer mee bezig, maar dat komt omdat ik twijfels heb. Dan ga ik ook meer op het forum kijken. Ik merk wel dat ik er door het forum nog meer mee bezig ben, maar van de andere kant biedt het ook steun.

Helaas heb ik ook van heel dichtbij meegemaakt dat loslaten werkt. Bij een vriendin van mij wilde het ook niet lukken en toen hebben zij en haar partner besloten om dan maar van het leven te genieten. Aangezien er toch geen kinderen zouden komen, zijn ze gaan reizen, hebben ze het huis verbouwd en hebben ze mega van het leven genoten. Een wijntje hier, een etentje daar, etc. Totdat zij opeens niet meer ongesteld werd en toch zwanger bleek te zijn. 

En vertel mij wat. Ik kan het woord loslaten niet meer horen, maar helaas is het de waarheid. Heel veel succes! En als het echt niet te doen is, toch gewoon hier lekker kletsen. 

Oh sorry Daantje ik zie net dat ik ook in je andere topic heb gereageerd… Je hebt dus binnenkort je eerste gesprek bij de gynaecoloog 🙂 

Hoi Daan’tje,

Hoe gaat het met je? Voel je je weer iets beter? Ik hoop dat we toch nog voor je mogen duimen dat het raak is. 

Hee, het ging eventjes weer beter. Maar ik verlies nu toch weer rozig slijm. Dus het kan ieder moment doorzetten.

Qua loslaten. Gedurende maand ben ik er heel weinig mee bezig. Ik heb teveel te doen en ben druk met werk. Dus dat scheelt, haha. Het is het feit dat ik opeens realiseer dat ik PMS klachten heb, waardoor ik weet dat deze ronde ook niet gelukt is. Het voelt alsof ik steeds nieuwe klappen vang, omdat een stukje hoop er iedere maand weer is.

En wat je zegt, waarom de ander wel en ik niet.. ik probeer het maar over een andere boeg te gooien. Ik ben verder gezond, heb een fijne relatie en mijn droombaan. Er zijn mensen van mijn leeftijd met 2 jonge kinderen die sterven aan een enge ziekte. Dus met een beetje realiteit klets ik mezelf weer zinnig.

En toch, nu al roze slijm verliezen. Dan baal ik weer even opnieuw. Ik merkte dat ik zelfs een traantje moest wegpinken. Gelukkig snel gedaan en even wat lekkers gepakt. Eten helpt, haha.

Openheid naar anderen vind ik wat lastig. Maar dat is deels ook omdat er bijvoorbeeld op werk geen ruimte is. Want iedereen lijkt zwanger te zijn. Serieus, van de 17 vrouwen zijn er 8 ofzo zwanger? Echt heftig!

Een vriendinnetje weet het maar zij is met 2 keer vrijen zwanger geraakt en zit in de wolken. Ik kan erover kletsen, maar gelijkaan tuur ik naar haar bolle buik.. meh. Ik klets dan liever over andere dingen.

Ohjaa.. wauw, 2020. Poeh. Bizar, haha!

@Bo-belle en mttm, wanneer zijn jullie nod’s en hoe oud zijn jullie?

 

Daan’tje ik herken jouw verhaal zo erg. Balen zeg. Wat betreft je roze afscheiding, ik zou willen zeggen dat het een innesteling is, maar ik zit in hetzelfde schuitje en zelf weet ik eigenlijk ook wel dat het gewoon een menstruatie is. Toch hoop ik voor jou dat het wel een innesteling is. 

Ik kan er ook niet echt met iemand over praten. Ik wil ook niet dat mensen het weten, want dan wordt de druk nog groter ben ik bang. Alleen 1 vriendin weet het. 

Mijn nod zou eigenlijk vrijdag zijn met een cyclus van 28 dagen, maar ik denk dat het deze keer eerder gaat gebeuren. 

Oh ja erover praten is voor iedereen weer anders natuurlijk! Ik vind het fijn, we hebben het er ook niet constant over haha. Maar ik vind het chill als er iemand zwanger is dat ik gewoon kan zeggen “ik ben oprecht blij voor jou, maar vind het even slikken voor mijzelf”

Mijn nod is vrijdag (of zaterdag) en ik ben 31 (bijna 32).

Ik was heel hoopvol deze ronde maar nu weet ik ’t niet echt meer. Was heel vroeg begonnen met testen (negatief, niet zo gek ook zo ver van tevoren) maar heb het weer naast me neergelegd. Voel me niet zwanger haha heb nergens last van. Ben alleen knetter verkouden en mijn oor zit al bijna 2 weken potdicht. Verder is alles hetzelfde als normaal dus ik wacht nu maar gewoon rustig mijn nod af, zonder verwachtingen eigenlijk.. 

+1 hoewel wij nog niet mogen klagen. Ben gestopt afgelopen september (2018 dus) met de pil. Volgens arts ivm medicatie werd het pas raak schieten vanaf januari. Dus we blijven oefenen… Ik baal ook van het stukje dat je het niet in de hand hebt. Begin mei onwijs positief begonnen en ook onwijs ons best gedaan met klussen. Vorige week onwijs gerommel met mijn epilepsie en heel sterk het gevoel, het is m weer niet gelukt dat ik er zowaar een week van te voren al heel verdrietig en down over was. Anders heb ik een huilbui als ik ongesteld net ben.

Ik kan ook totaal niet bemerken wanneer mijn eisprong is. Bewust doe ik geen ovutesten en houd ik haast niets meer bij. Anders gaat naar mijn idee de spontaniteit er af en wil het helemaal niet meer. Net zoals we tegen hemelvaart toch maar eens uitgeklust waren. Ik probeerde het zo spontaan mogelijk om de paar dagen maar vriendlief heeft geen superhoog libido dus nu weer even een pauze. Wachten tot Truus. Die maakt het per maand later.

En als ik net Truus gehad heb zijn we positief, zorgenloos, gaan we ervoor, genieten we ook van alle andere dingen maar als ik dan weer weet van, o, laat maar weer niet gelukt. Dat is gewoon kut. Net zoals die hele lange cyclussen. Had ik als puber nooit last van.

[Auteur]

Berichten