Mijn zoon van ruim 7,5 maanden oud is sinds 3 dagen heel driftig. Hij weet heel goed wat hij wel en niet wil en maakt dit duidelijk door mopperen en gillen. Niet echt gezellig en ik merk dat ik er slecht tegen kan. Heeft het al zin om hem hier ‘Op aan te spreken’? Of snapt hij dat nog niet? Zijn er meer moeders die dit herkennen? En hoe gaan jullie hier mee om?

Een baby heeft nog op geen enkele manier enige impulsregulatie (dat duurt nog wel een paar jaar) dus op aanspreken lijkt me zinloos en zelfs een beetje zielig. Misschien kan je nagaan wat hem dwars zit, misschien heeft hij oorpijn of een doorkomend tandje waardoor hij sneller uit zijn doen is. Mijn zoontje is ook wel eens ongeduldig of driftig maar ik probeer me altijd te realiseren dat hij dit nooit zal doen om mij dwars te zitten, hooguit dat hij geen andere manier heeft om zijn frustraties te uiten. 

Ik kan me goed voorstellen dat je het lastig vindt om daar mee om te gaan, maar inderdaad wat hierboven gezegd wordt ze doen het niet expres en helaas, aanspreken heeft op die leeftijd echt geen zin. Go with the flow dus, proberen uit te vinden wat er is, situatie veranderen, even gaan wandelen, even its anders aanbieden.. meestal besef je je op een later moment wat er aan de hand was! (Hier vaak tandjes als hij “zomaar” chagrijnig lijkt). Maar echt ik snap je hoor! Ik denk soms ook aargghh alles is toch prima, waarom doe je zo pieperig.. maar ze weten het soms zelf ook niet hè, arme schatjes 😉

Dankje voor jullie reacties. Ik ben bang dat ik hem te veel aandacht geef als hij zo pieperig doet en ik daar op reageer en dat het een verwende baby wordt… misschien moet ik dat meer loslaten en hem nu helpen bij wat hij nodig heeft…dan maar wat vaker samen spelen en aandacht geven?!

Ik zou inderdaad eerder voor die laatste aanpak gaan en zeker nier aanspreken. Er is op die momenten iets wat het kereltje dwars zit waarvoor hij ontzettend zijn best doet het je te vertellen, dan is het wel sneu om daarin genegeerd te worden want zelf kan hij het niet oplossen daarvoor heeft hij jou echt nodig. 

Zou wel onderscheid maken tussen meteen reageren als hem iets niet bevalt (even geen zin om te slapen) of wanneer hem iets dwars zit. 

Ja klinkt als een heel goed plan! Het idee van verwende baby’s is gelukkig ouderwets en achterhaald. En is het niet goed dat je kind het aangeeft bij jou dat hij zich niet fijn voelt (dat wil je later toch ook, dat je kind naar je toe komt?). Je kunt ze knuffelen, steunen en afleiden, zelfs zonder dat je ze geeft wat ze willen (bijv de driftbui gaat over iets willen wat niet kan). En je bent niet de enige hoor die dan zelf ook even frustratie voelt!

Ik heb een dochter van 8 maanden en die is nu ook sinds een paar weken veel chagrijnig. Dat komt in mijn ogen doordat ze erg gefrustreerd is dat haar lichaam nog niet zoveel kan als ze zelf wil. Plus is ze na een aantal minuten uitgekeken op datgene wat voor haar ligt. Heeft dus erg veel aandacht nodig en ik probeer dat wel te geven. 

Ik denk meestal maar: het is voor haar allemaal vervelender dan voor mij! Wil ze iets pakken, kan ze er niet bij, wil ze ergens heen, weet ze niet meer hoe, wil ze nog een hapje eten, zit mama niet op te letten enz.

Ik vind het ook erg vermoeiend en wordt af en toe helemaal gek, maar verwacht ook dat het allemaal beter wordt zodra ze wat meer zelf kan.

Bij die van mij komen er geen tandjes door overigens 😄

Heel herkenbaar, wij zijn er net een beetje uit met onze zoon van 10 maanden. Ik denk inderdaad dat het de eigen beperkingen nog zijn waar ze rond die leeftijd last van hebben. Nu kan mijn zoon bijvoorbeeld staan, kruipen, wijzen en “die” zeggen en zijn fles zelf pakken en drinken, en dat zorgt ervoor dat hij een stuk meer tevreden is en zijn dingetje lekker kan doen. Dat jengelige zit inderdaad snel onder je huid.. maar dat is dus echt een fase, die voorbij is als ze meer  kunnen met hun lichaampje

[Auteur]

Berichten