Ik loop al een poosje met een dilemma. En het feit dat ik door quarantaine veel te veel tijd heb om na te denken, helpt ook niet mee. Ik hoop door het hier neer te schrijven er ruimte ontstaat om te kunnen zien waar mijn levenswaarden echt liggen. Op dit moment kan ik het nog niet bespreekbaar maken met mijn man, omdat ik zelf echt niet weet wat te doen.

Wij hebben een lieve, doch temperamentvolle dochter van 15 mnd. Een meisje vol ondeugd, pit en vrolijkheid. We waren direct zwanger en tot 25 weken ging alles vlekkeloos. Daarna ontstonden er problemen met de placenta, werd ze na een traumatische bevalling te vroeg geboren en heb ik alle zeilen bij moeten zetten om niet in een nieuwe burn-out terecht te komen. Van de eerste heb ik lichamelijke klachten overgehouden. Met name dat ik snel moe ben.

Ik had behoefte aan een nieuw doel in mijn leven en had de deur voor een tweede kind dicht gedaan. Ik zou mij gaan focussen op werk. Iets wat ik al jaren niet meer (door omstandigheden) had gedaan. Mijn therapeut vond het allemaal heel rationeel en vroeg mij of ik geen spijt zou krijgen? Deze vraag heeft heel veel los gemaakt. Ik wil eigenlijk niet dat mijn dochter alleen is. Een broertje of zusje is zeker welkom. Alleen dan moet ik opnieuw door alle ellende heen. Door angst en onzekerheden en de kracht vinden om er nu voor te zorgen dat ik zelf de juiste zorg zou gaan krijgen. Dat stukje heb ik moedig aangepakt en ondertussen zitten we op het niveau dat we, als het in de situatie kan, de tweede met een keizersnede geboren kan worden. En zo konden we van start.

Inmiddels zijn we al een paar maanden bezig. Ik merk dat ik ontzettend moeite heb met dat ik hier geen controle over heb. Een onderwerp dat ik met mijn therapeut ga bespreken.

Daarnaast merk ik dat ik eigenlijk helemaal niet zeker weet of ik wel een tweede wil. Ondanks dat ik heel sterk voel dat ik een broertje of zusje voor mijn dochter erbij wil, voel ik vooral ook heel veel twijfels. Want mijn energie is niet zo hoog en ik ben blij dat we inmiddels weer gewone nachten kunnen slapen. Kan ik een tweede kindje met al die vermoeidheid wel aan? Kan ik de gebroken nachten en de combinatie van een baby & peuter wel aan? Zal ik niet weer in de situatie van oververmoeidheid komen met de weg naar een nieuwe burn-out?

Liefde is er genoeg in dit huis. En mijn man wil dolgraag een tweede erbij. We hebben ook in de planning dat hij de eerste twee maanden thuis blijft, zodat ik de ruimte heb om te herstellen en we rustig kunnen wennen aan de nieuwe gezinssituatie. Ik mag aan alle kanten niet klagen en blijf toch met zoveel twijfels zitten. Ik ben bang dat ik op korte termijn (de eerste twee jaar) veel spijt ga krijgen als we het wel doen. En op langer termijn zal er spijt zijn als we het niet doen.

Ruimte om verder te herstellen en aan mijn vermoeidheid te werken is er niet echt. Ik ben 37 en kan dus niet een aantal jaar wachten. Dat zou wel de ideale situatie zijn geweest. 

Ik besef dat niemand een oplossing voor dit dilemma heeft. Iets waar ik zelf uit moet zien te komen. Ik besef wel dat deze twijfels er waarschijnlijk wel voor zorgen dat zwanger worden zo niet gaat lukken. Zijn er meer vrouwen die zo’n dilemma hebben gehad?

Is het niet juist heel fijn om met je man te bespreken dat je er heel dubbel in staat. Je hoeft toch niet alleen in gesprek te gaan met hem als je de knoop hebt doorgehakt?

Hier ontstond de wens voor een tweede pas toen mijn zoontje 2 was. Daarvoor was die er echt niet. En de zwangerschap en bevalling hoeven natuurlijk niet op dezelfde problematische manier te verlopen als de eerste keer. Werk je met je therapeut ook aan het verwerken hiervan? 

Af en toe denk ik ook, waarom wilden we kinderen, of waarom wilden we er 2? Ik vind het leven niet bepaald makkelijker met kinderen. Maar ik vind het wel intenser, zowel in positieve zin als in negatieve zin. 

Nu weet ik zeker dat er geen 3e zal komen, of althans, de 3e zit niet in de planning. Dat is een heel sterk gevoel. Ik weet het zeker, maar kan niet uitleggen waarom dat ik dat zo zeker weet. 

Soms is het fijn als de natuur de beslissing voor je neemt. Lukt het wel, dan heeft het zo moeten zijn. Lukt het niet, dan is er geen man overboord. 

Succes met je keuze.

Bij twijfel zou ik er nooit aan beginnen je moet het eerst zeker weten lijkt mij… Ik hoop dat je er met mensen over kan praten. 

Ik ben het absoluut niet eens met Girafje. Ik heb zelf een burn-out gehad, daarna zwanger geraakt en inmiddels 21 weken zwanger van kindje 2. 

Wat ik lees is dat jij in je angsten leeft. Je laat je angsten je leiden en bent niet goed in staat te relativeren. Je door angst laten stoppen is eigenlijk nooit een goed idee (tenzij je in levensgevaar verkeert, maar dat lijkt me niet 😉 ) Ik zou dit absoluut met je man bespreken en ook met je therapeut. Het lijkt alsof je het nog heel lastig vindt om de angsten een plek te geven en los te laten. Hoe zonde is het als je daardoor geen kindje zal krijgen? Zal je op 80-jarige leeftijd blij zijn dat je naar je angsten hebt geluisterd of spijt hebben?

Ik zelf heb soms ook nog angsten. Praten met mijn man en de gedachten uitdagen (wat is het ergste dat kan gebeuren? Hoe realistisch is dat? Waar is het op gebaseerd? Wat voor positieve gedachten kan ik hiervoor in de plaats zetten?) werkt heel goed. 

Praat en daag uit. Durf de stappen in het donker te zetten.

Eens met bovenstaande reactie. Als de wens voor een 2e er is zou ik me niet door angst laten lijden. Ik heb na mijn 1e ook een hele heftige tijd gehad. En durfde eigenlijk ook niet goed voor een 2e kindje te gaan, maar die wens is er wel altijd geweest. Mijn oudste is nu bijna 3.5 jaar en ik ben nu bijna 30 weken zwanger. Vind ik t moeilijk? Ja. Ben ik bang? Ja. Maar ik ben ook dolblij dat we toch die stap hebben gezet. Het zal niet makkelijk worden, of misschien juist wel, want ieder kind is anders. Maar ook daar kom ik wel doorheen. En dan kan ik straks genieten van 2 kinderen. 

Ik weet van mijzelf dat ij altijd twijfels was blijven houden. Maar wel spijt zou hebben gehad als we niet voor de 2e zouden gaan. Het is sowieso een lastige keus om te te kiezen om nog een kindje op de wereld te zetten. De verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken. En wees eens eerlijk naar jezelf..  had je dat bij de 1e ook? Ik namelijk wel.. En dat is uiteindelijk ook goed gekomen. 

Qua vermoeidheid.. Ik zou je adviseren om eens grondig bloedonderzoek te laten doen. En dan juist ook op vitamine D. Dat was bij mij hier de grote boosdoener.. nooit geweten. Maar dat verklaarde bij mij de enorme vermoeidheid en depressiviteit. 

Sterkte met het maken van deze keuze. En ik denk dat je juist moet gaan praten met je man. Hij kent je het beste. Hij weet of je het aan kan. 

 

Ik zou zeker niet teveel leunen op het feit dat de tweede met een keizersnede zou mogen komen. Ik weet niet of je het bij de eerste gehad hebt, maar het kan ontzettend zwaar zijn en geestelijk frustrerend dat je gewoon (vaak) langer aan het herstellen bent. Je wilt, maar je kan niet.. En dat met 2 kleintjes. Een tweede zwangerschap en bevalling kan weer heel anders zijn lijkt me. Ik ben zwanger van de tweede momenteel dus ben benieuwd hoe de bevalling zal zijn, de zwangerschap is in ieder geval zwaarder en heel anders dan bij me eerste kindje. 

Als de wens er is kun je eens opschrijven wat de voor en nadelen zijn voor nu, en wellicht ook 1 voor als je bijv. over een jaar zwanger zou worden. Dat zou ook nog prima kunnen toch, 38 is ook niets mis mee. Verwacht je dan beter in je vel te zitten, zal het makkelijker zijn als je eerste dochtertje ouder is en je eventueel een beetje kan helpen. Wellicht kun je ook kijken met je arts of met andere manieren je energie level op pijl te krijgen.

Ook zal ik zeggen, praat met je man! Misschien kun je samen erover brainstormen of zorgen dat je angsten verdwijnen. 

Heel veel succes gewenst in ieder geval, ik begrijp je angst wel gedeeltelijk en hoop dat je een een keuze kan maken in deze lastige dillema waar je je goed bij voelt. Jullie beiden. 

Maar stel je twijfelt besluit om er toch voor te gaan maar krijgt achteraf spijt dan kan je niet meer terug. Als je het eigenlijk wel wilt maar het alleen de angst is die je tegenhoudt zou ik er eens met iemand over gaan praten want het zou inderdaad zonde zijn als de angst de wens voor een 2de tegenhoudt. Mijn beiden kinderen zijn met een keizersnede geboren niks om he schuldig over te voelen soms heb je geen keuze.

Ik kan je niet echt advies geven, maar ik denk dat je eerder spijt krijgt als je het niet doet dan wanneer je wél een kind krijgt. Ik denk niet dat je spijt zal kunnen krijgen van een kindje waar je zoveel van gaat houden. Ik vraag me wel af of het nu verstandig is of nog even te wachten, maar dat is heel persoonlijk. Maar je tegen laten houden door angst dat het allemaal weer loopt als bij de vorige zwangerschap zou echt zonde zijn. En wb die slapeloze nachten: ik kan me niet voorstellen hoe we het toen voor elkaar gekregen hebben, maar schijnbaar kan je lichaam en geest het wel aan.

succes met je keuze! 

Het is fijn dat jullie meedenken en laten zien dat mijn verhaal wordt gelezen ❤ 

Ik heb lichamelijke klachten die er voor zorgen dat ik eigenlijk een natuurlijke bevalling niet aan kan. We zijn de eerste keer gedwongen om het zo wel te doen (en is dus gebleken dat ik al die tijd prima wist dat het dus eigenlijk niet goed voor mij was). Ik heb ook totaal geen nazorg gehad. Dus na een gedwongen natuurlijke bevalling vol complicaties én geen nazorg daarin heeft mede ervoor gezorgd dat het mij hele lange tijd slecht ging. We zijn nu bij een ander ziekenhuis en zij geven gehoor aan de kennis die ik over mijn eigen lichaam heb. Uiteraad besef ik heel goed dat de situatie anders kan verlopen. Dan gaat het erom dat de artsen blijven communiceren en ervoor zorgen dat de juiste nazorg er zal zijn. In die zin stelt het mij zover gerust dat ik een nieuwe zwangerschap aan durf te gaan.

Wat betreft de vermoeidheid… Ik heb hierin alles al geprobeerd. Het is geen te kort of iets dergelijks. Het hangt samen met trauma’s uit het verleden. Ik zit nu op het therapie niveau acceptatie dat niet alle problemen in het leven opgelost kunnen worden én dat je daarnaast ook een rijk en zinvol leven kunt hebben. En ik weet dat dit kan. Ook met de lichamelijk pijn en vermoeidheid die ik dagelijks ervaar. Het feit dat ik nu al twee weken gedwongen binnen zit helpt gewoon niet mee…

Over de eerste heb ik lang na gedacht. Of het verstandig was. Mijn man is een grote optimist. Hij leeft echt met de motto: dat zien we dan wel weer… Terwijl ik juist alle voors en tegens zo goed als ik kan probeer af te wegen. Mijn verleden speelt hierin een grote rol. Het is gebleken dat ik een goede mama ben. Dat hoor ik van veel mensen. Ik ben warm, creatief, heb een grote dosis liefde om te delen én mijn verleden zorgt er nu voor dat ik weet wat belangrijk is voor een kind. Onze dochter heeft het goed en er is ruimte voor een tweede. Een derde overig niet. Ik ken mijn eigen grezen 😉 Als we het over levenswaarden hebben, is de wens groter dan de angst. Neemt niet weg dat mijn zorgen realistisch zijn. In het ergste geval dreigt een nieuwe burn-out en moet mijn man zorgverlof opnemen. Ik heb al lange tijd therapie en weet dat ik op een aantal punten enorm gegroeid ben. Een burn-out zal niet zo snel meer opnieuw voorkomen. Ik zal vanavond met mijn man praten. Hopelijk begrijpt hij mijn zorgen hierin en lukt het mij om het passie gevoel weer terug te krijgen in onze wens. 

[Auteur]

Berichten