Dag mama’s,

ik hoop dat jullie mij wat advies kunnen geven.. 

10 maanden geleden alweer is mijn dochtertje geboren. Ik verwachte op een roze wolk te zitten maar alles behalve dat was waar.. ik kwam in een postnatale depressie terecht. Mijn dochtertje had verborgen reflux en koemelkallergie; heel veel huilen.. eigenlijk constant huilen en krijsen wanneer ze wakker was. Ik was mentaal en fysiek uitgeput. Na 6 maanden verdween de reflux en de koemelkallergie is ook onder controle dmv de juiste melk. Nu is zij 10 maanden maar ik vind haar nog altijd een moeilijk kind. Ze heeft ontzettend veel aandacht nodig.. als ze die niet krijgt is het krijsen.. wil continue opgepakt worden.ik weet dat het “normaal” is wat iedreen zegt maar het is vermoeiend. Ik kan ook niet buiten wat gezellig eten of iets drinken met vriendinnen want mijn dochtertje wil niet in een eetstoelltje zitten en krijst dat ze eruit wil, ook houdt ze er niet van om in haar buggy te zittwn wat betekent dat ik nooit is gezellig kan gaan winkelen. Ze valt ook elke dag krijsend en huilend in slaap. Het komt wel eens voor dat ze makkelijk in slaap valt in haar bedje maar 9 van de 10 keer is het echt een uur lang krijsen. Als je dit paar x per dag mee maakt dan ga je er kapot aan. Ik kom zo niet uit me depressie omdat het gewoon NIET leuk is. Ik kan er met niemand over praten omdat neimand rondom mij echt lastige kinderen heeft en mijn moeder zegt altijd dat het normaal baby gedrag ks allemaal. 

Kunnen jullie mij aub advies geven? Ben ik gewoon aan het overdrijven? ik krijg al hulp van een psycholoog maar vind het niet helpen..

Allereerst wil ik je zeggen dat ik het moedig en knap vind om je verhaal te vertellen. Zo te lezen heeft je dochtertje al geen makkelijke start gehad. En als je er maanden op deze manier erin zit, is het moeilijk om de cirkel te doorbreken. Gaat ze wel eens naar de opvang? Of past eriemand anders wel eens op haar? Welk gedrag vertoont ze als je partner er is? 

Wellicht zoekt ze enorm veel geborgenheid bij jou, omdat ze misschien toch nog ergens last van heeft. Ben je bij een osteopaat geweest? Hoe eet ze? En ontwikkelt ze zich verder goed? Sorry voor alle vragen, maar bij kleintjes van deze leeftijd is het nog wel eens zoeken. 

Misschien helpt het ook om een ander psycholoog te zoeken. Vooral omdat je aangeeft dat deze niet lijkt te helpen..

Heel veel sterkte en een warme knuffel

Liefs Karo

Dankjewel lieve Karo..

 

ze gaat niet naar een kinderopvang, misschien heel stom, maar ik heb zoveel slechte verhalen gehoord dat ze niet goed met babies omgaan. Omdat me dochter ook zo moeilijk is ben ik bang dat ze uren zullen laten huilen en dat het niet goed voor haar zal zijn. Ik heb vrij weinig hulp, mijn moeder woont ver.

een osteopaat heb ik geprobeerd toen ze nog heel klein was en last has van haar reflux. Ik merkte heel weinig verschil.. zal ik het nog eens proberen? Ze ontwikkelt zich verder heel erg goed. 10 maanden en kan al zelf stapjes zetten door Zich vast te houden aan de tafel, of muur etc.! Ze is super actief.. eten doet ze ook prima. Het is vooral dat huilen altijd

Hè hoi,

Ik denk dat het goed is dat je haar af en toe naar de opvang gaat brengen. Al is het alleen om je eigen handen even vrij te hebben. Een opvang is zo slecht nog niet.. Tevens zijn er ook gast ouders mocht je dit fijner vinden.

Ik hoop dat je gauw je eigen balans ook kan vinden, eventueel met professionele hulp. Moeder zijn is zo makkelijk nog niet en wordt vaak onderschat.

 

Succes! X

Wat ontzettend vervelend zeg! Ik zou je dochter af en toe eens naar een opvang of een oppas brengen. Even tijd voor jezelf. Heb je een partner? Die zie ik niet in dit verhaal namelijk. Die zou ook eens een dagje in de week op kunnen passen, zodat jij weg kan. Daarnaast klinkt het alsof je dochter misschien meer wil dan ze kan. Klinkt als een hoop frustratie. Daar kun je helaas niet echt iets aan doen. Misschien eens babygebaren gaan gebruiken, zodat ze zich uit kan gaan drukken? Heel veel succes en vooral tijd en aandacht voor jezelf is nu heel belangrijk!

Hi, 

Om eerlijk te zijn denk ik dat je dochter aanvoelt dat jij gestrest bent en daarop reageert.

Een opvang is misschien nog niet zo slecht. Een andere omgeving zal wat fijner zijn zowel voor haar als voor jou denk ik persoonlijk.

En soms is een andere omgeving voor kindje juist fijner.

Hoe ver woont oma? Breng haar anders een dagje per week daarheen..

Als jij wat beter in je vel zit dan zal je dochterrtje dat ook aanvoelen. En als je zo door gaat kom je ind niet uit je depressie en dat komt echt niet door die kleine maar doordat jij geem verdere stappen onderneemt om eruit te komen.

Aan een dagje voor jezelf willen hoef je je ook niet schuldig over te voelen. 

 

 

Ik kom zelf uit de pedagogische wereld en kinderen voelen gewoon veel meer aan dan dat de meeste mensen denken.

Mijn dochter is ook veeleisend en jammert als ze niet geprikkeld wordt. Wel in mindere mate dan bij jou, maar toch herken ik wel wat. Ik hoef haar niet in een kinderstoel te zetten (behalve voor eten) want dat vindt ze saai. Als ze maar kan bewegen (ze is bijna 9 mnd maar kruipen kan ze niet, lopen wil ze dus sta ik zelf altijd met gebogen rug dr handen vast te houden).. anyway de opvang hielp mega want al die kids daar gaven mega vermaak en ze hebben superveel speelgoed. De leidsters zijn zo lief! Ik zelf wil gaan proberen om minder aan haar roep om aandacht toe te geven. Ik vind het lastig maar ik wil haar niet leren dat als ze jammert, mama wel komt. Maar ik hoop ook dat t gedrag verbetert als ze zelf kan gaan en staan waar ze wil. Misschien wil jouw kindje ook gewoon veel beleven en geprikkeld worden.. tis altijd zoeken he..

Pff wat ontzettend zwaar en vervelend voor jullie allen. Een kindje krijgen heeft zoveel impact hè. Heel knap welke stappen je al zet hoor. En neem alle tips door en kies wat voor jullie past. 

Ik denk dat jullie beiden een slechte start hebben gehad. De cirkel lijkt nog niet doorbroken en voelt nog negatief aan. Dit voelen jullie beiden. Je hebt al stappen gezet maar nog niet het ultieme resultaat: ontspanning en genieten. Mijn tip zoutoplossing zijn opvang (op welke manier dan ook) zodat jullie beiden rust krijgen en daarna van elkaar kunnen genieten. Misschien kun je met een oppas/opvang hele kleine stapjes afspreken. Eerst 1 uur, dan 2, etc. Kijken hoe jullie hier beiden op reageren. Vooral kleine maar positieve stapjes. 

Het huilen/krijsen is hartverscheurend en altijd zoeken wat helpt. Niet altijd direct toegeven mag maar oh zo lastig. Zelf speeltijd geven, in kinderstoel of wandelwagen, ook hier kleine stappen nemen, 5 minuten laten liggen, 10 minuten. 

En zoek hulp voor jezelf waar jij je goed bij voelt. Of dit nu een psycholoog, het CJG, cb, poh-ggz (huisarts) of de buurvrouw is. 

Heel veel knuffels en sterkte. 

Hoi,

Ik herken je verhaal. Zit nu in precies dezelfde situatie. Mijn zoontje is iets jonger (6 maanden) Hij huilt/krijst ook vanaf het begin en heeft ook koemelkallergie en reflux. Als hij wakker is kan ik hem nooit even in de box leggen of op het speelkleed of hij begint gelijk te huilen en houd niet op. In de kinderwagen houd hij het ook niet lang uit. Zit nu ook in een postnatale depressie. Zou je het fijn vinden om contact te hebben? Je hoort vaak positieve verhalen om je heen en dat kan je onzeker maken en dan voel je je zo alleen. Het is al fijn als je zo nu en dan hoort dat je niet de enige moeder ben die elke dag in deze situatie zit. Ik hoor het wel of je het leuk/fijn vind 😉

Liefs 

[Auteur]

Berichten