Hoi!
Na vier kinderen (super gezegend) begon het weer te kriebelen en hebben we onlangs besloten om voor een vijfde te gaan. We staan volledig achter deze keuze maar het enige wat ons ergens nog tegenhield was; hoe zouden mensen uit onze omgeving reageren…. Voor ons geen reden om niet ons leven te leiden want ons huis én hart is groot genoeg maar toch…
Ik weet dat ik een negatieve reactie ga krijgen van mijn ouders en mogelijk nog meer mensen…
Maar hoe gaan we hiermee om? Ik vind het nu al spannend en zie er enorm tegenop. De vierde vonden ze al niet leuk, dat heeft toen een flinke stempel gedrukt op de hele zwangerschap.
Wie herkent zich hierin en hoe ben jij hiermee omgegaan?

Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Dankjewel.

In hoeverre zijn zij betrokken? Passen ze regelmatig op de kinderen? Helpen ze jullie op een andere manier?

Als dat zo is, zien ze misschien hun eigen taak te zwaar worden. Dan kan je op zoek gaan naar een oplossing daarvoor.

Als ze jullie in het geheel nooit helpen, kan je hun mening maar beter van je af laten glijden. En ze niet te snel inlichten.

Dankjewel voor je reactie. Zo heb ik er inderdaad nooit naar gekeken. Ze passen nooit op en zijn ook nauwelijks betrokken bij onze kids. Lastig blijft het wel en jammer ook, maar dit filtert het inderdaad alweer een beetje. Dankjewel. ♡

Wij willen binnenkort voor de derde gaan. Ik deel alles met mijn moeder dus ook die plannen. Maar ze was lang niet zo enthousiast als over de eerste twee. Dat vond ik gek en deed ook wel pijn. Zou dat derde kindje niet welkom zijn dan? 
Ze had een hele rij aan bezwaren. Mijn leeftijd, dat de eerste twee zwangerschappen zwaar waren (denk ik wel om mezelf?), zijn 2 kinderen niet genoeg? Waarom wilde ik die derde? We hebben het al zo druk, en klagen al veel over slaaptekort, moet je dat wel op je hals willen halen? Zij heeft er zelf ook maar 2, en had mijn wens voor een derde niet aan zien komen. 

Ik heb veel met haar gepraat, uitgelegd waarom een derde kindje welkom is, en dat al die bezwaren daarbij in het niet vallen. Hoe ik dingen op ga vangen, dat ik haar zorgen over mij wel snap. Dat ik echt over alles nagedacht heb enzo. Het kostte best wel een paar weken praten, en ook aangeven dat ik haar steun hierin wel miste. Zij is voor mij de belangrijkste. Ze is er nu al een stuk positiever over. 

Ik ben nu alleen wel een beetje benauwd over hoe de rest in mijn omgeving gaat reageren.

[Auteur]

Berichten