Hallo allemaal,

Al sinds de geboorte is onze kleine meid geen makkelijke slaper. We hebben haar aangeleerd dat er iemand bij is tot ze in slaap valt. 
Ze is nu bijna 2 jaar. Een jaar geleden was het nog zo dat we haar in bedje konden leggen en na een minuut of 20 sliep ze meestal wel. Vandaag de dag is het zo dat ze tegen je aan wil liggen/zitten (terwijl wij op een stoel zitten naast het bedje) tot ze in bed gelegd wil worden. Maar vrijwel altijd wil ze er na een minuut weer uit en wil ze weer tegen je aan liggen. Op een gegeven moment wil ze weer in bed, en dit hele ritueel moeten we tegenwoordig 3 tot 10 keer doen voordat ze in slaap valt. We zijn er 30 tot zeker 60 minuten mee bezig. Elke avond.

Vooral ik begin er een beetje genoeg van te krijgen. Als ik 30 minuten er naast moet zitten vind ik dat misschien OK, maar als je haar er 10 keer uit en in moet doen is dat zeer vervelend. 

We hebben wel eens geprobeerd om weg te gaan en elke 10 minuten heel even te kijken. Aai over de bol, zachte woordjes zeggen, en weer weg gaan om 10 minuten later weer te kijken. Maar iets zegt me dat dit niet bepaald een goeie methode is. Helaas denk ik dat de enige andere methode de “harde” methode is. Laten huilen tot ze in slaap valt. We weten ook dat we hier heel slecht in zijn. Vooral mijn vrouw kan houdt dat max een half uur vol, terwijl het gekrijs misschien wel 2 uur lang gaat duren. 
Wie heeft nog meer zo’n aanpak gehanteerd om een stukje gewenning af te leren? Is het altijd zo dat het de 1e dag 3 uur (huilen) duurt, de dag erna 2 uur.. Dat het na een dag of 4 over is en de kleine zonder tegensputteren gaat slapen? 
We weten ook dat de kleine behoorlijk overstuur kan zijn. Hoe ver moet je gaan? Ben benieuwd of anderen er ook mee hebben gezeten? Wat hebben jullie gedaan om er vanaf te komen? Of hebben jullie niks gedaan en heb je tot het 8e levensjaar naast het bed gezeten tot hij of zij sliep? 

Dank voor de reacties.

Groet,
A.

Als eerste, rond de 2 jaar hebben veel kindjes weer een slaapregressie, dus dat maakt het allemaal lastiger voor iedereen! 

Een tijd terug, rond de 18 maanden, had ons zoontje extreme verlatingsangst en moesten we er ook bij blijven zitten tot hij sliep, dit was 3 nachten en daarna was het niet alleen “nodig” maar ook erg “gezellig”, dus heb ik daar ruim 1 uur en 15 minuten in het pikkedonker gezeten.

De nacht erna ben ik naast zijn deur gaan zitten, met de deur open, als hij me riep antwoordde ik meteen en zei ik dus dat ik er gewoon was en hij kon slapen. 

Na een week ofzo kon de deur dicht, maar moest ik nog steeds in de buurt blijven en direct reageren.

Daarna kon ik naar beneden en rustig vanaf het trapgat zeggen dat ik gewoon beneden ben.

Zo hebben wij het afgebouwd. Misschien kunnen jullie het ook zo proberen en dan tegen je dochter zeggen (na een fijne kroelsessie), dat het kroelen voor vandaag klaar is en dat ze morgenochtend gelijk weer mag kroelen met pappa en mamma. Troost haar wel, maar wel in haar bedje als dat nodig is. 

De eerste avonden in de kamer, dan in de gang met de deur open, dan deur dicht en dan is het ergste hopelijk achter de rug…

heel veel succes, pittig die kleintjes die lastig willen slapen 😅

Dus nog als noot… wij hebben ons zoontje nog nooit zichzelf in slaap laten huilen, dat lukt hem niet omdat hij zichzelf helemaal overstuur maakt en dan zoveel spanning heeft dat hij zeker niet kan slapen

Poeh dat lijkt me voor jullie erg heftig om al 2 jaar ernaast te moeten zitten tot ze slaapt. Ik kan me goed voorstellen dat je daar klaar mee bent. Nu ze bijna 2 is weet ze donders goed hoe ze jullie lekker lang bij zich kan houden. Als je dit veranderen wilt zal het echt een tijdje doorzetten worden. Voor haar zal het heel erg gek zijn dat pappa en mamma niet meer bij haar zitten tot ze slaapt. Ze is wel op een leeftijd dat ze wat kan begrijpen. Haar voorbereiden op het alleen slapen door te benoemen dat ze nu een grote meid is en dat pappa en mamma er zijn, maar niet meer bij haar blijven zitten. Dus bedritueel, liedje, weltrusten. Je zou boven kunnen blijven om wat te rommelen, zodat ze wel hoort dat je in de buurt bent. 10 minuten rommelen, er naartoe, weltrusten en opnieuw proberen. De keren erna wel na 10 min even Aai over de bol maar niets meer zeggen. De eerste avond zal ze sowieso de boel op stelten zetten en moet je echt er ook zelf even van slikken. Het is fijn om het te plannen als jullie beiden even niet hoeven werken en je er samen voor kunt gaan. 

Ieder kind is natuurlijk anders en de een zal na 3 dagen opgeven en braaf gaan slapen en de ander houdt dagenlang vol. Je kunt anders ook nog eens informeren bij een slaapcoach wat een goede aanpak is.

Veel succes. Het zal moeilijk zijn, maar je krijgt er uiteindelijk een hoop rust voor terug

Mijn eerste idee zou zijn, je kindje niet uit bed halen. Tuurlijk hebben mijn kinderen ook wel een geen zin om direct te slapen. Maar naar bed gaan is naar bed en niet er uit om andere dingen te gaan doen. 

Mocht het nodig zijn, dan zit ik naast het bed en aai over het koppie, maar er uit halen zeker niet! (alleen bij heftige paniek wat wel eens gebeurd bij nachtmerries of ziek zijn).

De tips die hierboven staan, zou ik ook zeker aanraden, iedere keer iets meer afbouwen. Op Youtube zijn wel mooie filmpjes van Jo Foster (Supernanny) en hoe zij hier mee omgaat. 

Onze kids zijn nu 2 & 4, als ze echt nog best wakker zijn savonds, mogen ze na het voorlezen zelf in bed nog 10minuutjes boekje “lezen”. Dan doen we dan na 10min het licht uit & weltrusten. Slaapkamer deuren hebben we wel altijd open trouwens en een nachtlampje op de gang.

Heel veel succes! Jullie “traditie” doorbreken zal zeker niet makkelijk zijn, maar hou vol!

Lastig hoor! Jullie patroon is nu zo erin geslopen dat het waarschijnlijk best wel flink werken is om dit te doorbreken.

Zelf denk ik aan de ‘supernanny’ manier. Niet je kindje uit bed halen, maar laten liggen en aai/liedje oid. En dan iedere 5/10 minuten. Tip: ik zou voor jezelf een klokje zetten. 5 minuten brullen klinkt heeeeel lang, maar waarschijnlijk huilt je kindje dan pas 2 minuten ofzo. 😉

Denk dat het voornamelijk volhouden is. Voorals de eerste paar nachten zal jet wel pittig zijn. 

Van te voren kan jeje kindje voorbereiden wat komen gaan, eventueel uitbeelden in plaatjes. Bv plaatje boekje lezen, aai over bol en dan slapen. Succes!

Wat fijn voor je dochter dat ze altijd zo veilig met jullie in slaap heeft mogen vallen. Ik snap dat je het wil afbouwen en dat ook met dat gevoel van veiligheid wil doen. De methode weggaan en laten huilen, pas terug komen als ze stil is, is sowieso wat achterhaald dus die zou ik niet aanraden. Wat wel werkt kost even wat inzet maar is eigenlijk het tegenovergestelde ervan. Dus weggaan als ze rustig is en als ze gaat krijsen of roepen terugkomen met de bevestiging ‘mama/papa hoort jou en als ze je horen dan komen we naar je toe’. Dan ben je dus ook heel vaak aan het lopen de eerste tijd, maar bereik je dat je kind zich veilig gaat voelen in het bedje alleen, omdat ze vertrouwen hebben dat als er wat is, je er zult zijn.
Ze is ook oud genoeg om het een beetje voor te bereiden. Ik zou het zo helder en voorspelbaar mogelijk maken, mama doet dit en dit en dan gaat mama naar beneden (Ik zeg zelf altijd dat mama beneden moet gaan opruimen). Als je roept, hoort mama jou en dan komt ze naar je toe. Het zal best pittig zijn, maar vast de moeite waard! Succes

Dank allemaal voor de reacties. Hier kunnen we zeker iets mee!
Misschien is het goed om eerst het elke keer uit bed halen af te leren. En daarna pas een poging wagen om af te leren dat wij er altijd bij zijn tot ze in slaap valt. Met jullie reacties gaan we komende tijd een tactiek bedenken en die toepassen. 

Wij hebben hier veel gehad aan het boekje slaap kindje slaap. Onze dochter(2 jaar) sliep ook niet zonder dat wij in de kamer aanwezig waren. Hebben heel veel opties geprobeerd en deze manier werkte voor ons heel goed. Het biedt een duidelijk bed ritueel en duidelijke communicatie. De eerste avond was natuurlijk moeilijk maar binnen twee weken sliep onze dappere kleine meid alleen in. Heel trots op haar. Wij hebben dit traject doorlopen met een gezinscoach.

Doe vooral wat goed voelt voor jullie

Succes!

[Auteur]

Berichten