Hallo allemaal,

Ruim een jaar geleden ben ik bevallen van onze zoon. Hij is nu 14 maanden en gaat sinds hij 5 maanden is naar de opvang. Vanwege Corona is hij 6 weken niet geweest en vorige week weer voor het eerst. Hij was toen wel wat verdrietig maar het viel mee. Vanmorgen echter was hij compleet overstuur en ik vind/vond dit echt hartverscheurend. Ik voel me direct schuldig dat ik hem daar achterlaat en naar mijn idee niet goed afscheid heb genomen. Wel gezegd dat ik terug kom en dat hij fijn gaat spelen maar niet meer even een dikke knuffel. 
nu merk ik sowieso wel dat ik veel emotioneler ben sinds ik moeder ben, maar ik moet echt even m’n tranen laten gaan zodra ik weg loop 🙈 Ik weet ook dat het erbij hoort, ik lees het overal maar ik vind het maar een kut fase die verlatingen angst. Iemand die dit herkent? En die herkent dat je veel emotioneler bent na de komst van je kleine? 😊

Mijn kleine jongen gaat niet naar een kdv o.i.d., maar ik herken de pieken in verlatingsangst wel heel goed. Mijn zoontje had ook een piek rond de 14 maanden (incl. Slecht slapen, een week na deze fase zette hij zijn eerste losse stapjes), en nu weer rond de 18/19 maanden.

Ik denk dus niet dat het aan jouw manier van afscheid ligt, maar dat het zijn eigen angsten zijn. Waar ik normaal rustig op zolder de was kon gaan doen en mijn zoontje zomaar rustig een kwartier alleen beneden aan het spelen was, is het nu al paniek bij de eerste stap die ik op de trap zet. 

En ik ben ook een emotioneel wrak geworden hoor… een tijdje terug was mijn zoontje echt oprecht angstig en verdrietig (hij werd omvergeduwd door een ander kindje en dat kindje viel bovenop hem, mijn zoontje is een heel gevoelig kind) en de manier hoe hij troost bij me zocht, maakte mij ook heel emotioneel. 

Maar ik denk dat dit gezond is, dat je je kind daardoor vanuit je gevoel en instinct opvoedt en je daardoor een gevoelig en puur kind krijgt, met een gezond empathisch vermogen.

Altijd ff lastig, maar meestal zijn ze je na 5 min vergeten en hebben ze t heerlijk op de opvang met alle kids!

Heel herkenbaar! Ik stond net bij de opvang met mijn zoontje in de rij en voor ons stond een moeder met haar zoontje, die ook heel hard moest huilen en om mama riep. Ik kreeg zelfs bijna tranen in mijn ogen, zo emo ben ik sinds ik moeder ben. En ik kan ook geen films meer kijken met een klein kindje waar ook maar iets heel kleins mee gebeurt dat beetje zielig is zonder bijna te moeten huilen. Zelfde geldt voor als mijn zoontje zich niet zo lekker voelt en dan heel overstuur is en moet snikken, ik kan dan met gemak mee janken. Dus volgens mij is dit gewoon het lot van een moeder (en hoor van m’n vriend ook dat hij dit een beetje heeft, dus ook van vaders!).

Maar even to the point: mijn zoontje is anderhalf en had voor de kdv’s gesloten werden ook even zo’n fase dat hij heel hard moest huilen als we hem naar de opvang brachten. Ik denk dat hij toen een maand of 15 was ofzo. Ik heb tot die tijd altijd stoer gezegd dat ik hem zonder enig schuldgevoel achterliet bij de opvang – wat ook zo was! Maar toen hij zo overstuur was toch niet 100%. Heel begrijpelijk dat je je zo voelt hoor!

Een troost is misschien dat de wereld van die kleintjes gewoon heel klein is en hun reactie op gebeurtenissen erg primair. Dus ze willen niet dat hun mama of papa weggaat, dat is dan meteen heel erg huilen en overstuur zijn. Maar zodra ze op de groep zijn met de andere kindjes en ze leiden hem even af met een beetje fruit of speelgoed, is hij het zo weer “vergeten”. Ik zie regelmatig hele blije foto’s van hem op de app nog geen halfuur na een heftige huilbui bij het brengen. 

Bij ons was het op een gegeven moment weer over en toevallig vanochtend weer een klein beetje protest (zonder huilen weliswaar, maar wel heel erg aan mij vastklampen). 

Ik ben zo emotioneel geworden dat ik ipv 4 dagen nu 3 dagen ga werken zodat ik haar niet naar de opvang hoef te brengen. Ze is nu bijna 3 maanden en ik moet over twee weken beginnen, maar ik kan het echt niet. Zn klein meisje achterlaten, er al over nadenken geeft me al een enorm schuldgevoel. Dus ik begrijp je helemaal. 😂

Zo herkenbaar! Ik werk zelf in de opvang maar vind het met mijn eigen toch ook altijd lastig!
Ook ik ben zo’n emo leidsters haha!

Toch steken wij op het werk veel tijd in de kindjes die veel moeite hebben met het afscheid. (Natuurlijk ook in de kindjes die geen moeite hebben hoor)!
Maar ik vind het erg belangrijk om ze liefde, een knuffel en aandacht te geven wanneer het afscheid zo lastig is. Eigenlijk werkt dit altijd erg goed en heeft het kindje dan toch een fijne dag. Het zijn vaak gewoon de momentjes van het afscheid en het besef. Sommige ouders geloven bijna niet dat hun kindje dan toch een fijne dag heeft gehad. Om ouders dan toch gerust te stellen maken wij foto’s/ filmpjes zodat we ouders ook gerust kunnen stellen. Ik neem aan dat andere leidsters dit ook zo doen en zei jullie ook gerust kunnen stellen!

Voor alsnog blijft het soms natuurlijk erg lastig!

Liefs

Wat lief jullie reacties allemaal! 😊

Ik heb nog even met opvang gebeld na 10 minuten en toen zat hij te spelen. Gelukkig maar, al moest ik toen weer even een traantje laten van opluchting, lekker labiel 😂 

Vanuit de opvang zelf komen weinig berichtjes of foto’s zoals jij zegt Mmjj. Ik moet er dan echt zelf om vragen of ze even wat willen laten weten, anders gebeurd het niet. Ik hoef echt niet een heel uitgebreid verhaal of 10 foto’s maar na zo’n moment zou ik iets daarvan toch wel fijn vinden.

 

 

 

MamavanRomée schreef:

Ik ben zo emotioneel geworden dat ik ipv 4 dagen nu 3 dagen ga werken zodat ik haar niet naar de opvang hoef te brengen. Ze is nu bijna 3 maanden en ik moet over twee weken beginnen, maar ik kan het echt niet. Zn klein meisje achterlaten, er al over nadenken geeft me al een enorm schuldgevoel. Dus ik begrijp je helemaal. 😂

Hahahaha ik moest zo lachen om je eerste stukje, ik herken het zo! Zooo dat labiele he, en zeker nu nog! Al die hormonen nog volop in je lijf, ik heb respect voor je dat je weer aan het werk gaat! 

[Auteur]

Berichten