Mijn kleine jongen gaat niet naar een kdv o.i.d., maar ik herken de pieken in verlatingsangst wel heel goed. Mijn zoontje had ook een piek rond de 14 maanden (incl. Slecht slapen, een week na deze fase zette hij zijn eerste losse stapjes), en nu weer rond de 18/19 maanden.
Ik denk dus niet dat het aan jouw manier van afscheid ligt, maar dat het zijn eigen angsten zijn. Waar ik normaal rustig op zolder de was kon gaan doen en mijn zoontje zomaar rustig een kwartier alleen beneden aan het spelen was, is het nu al paniek bij de eerste stap die ik op de trap zet.
En ik ben ook een emotioneel wrak geworden hoor… een tijdje terug was mijn zoontje echt oprecht angstig en verdrietig (hij werd omvergeduwd door een ander kindje en dat kindje viel bovenop hem, mijn zoontje is een heel gevoelig kind) en de manier hoe hij troost bij me zocht, maakte mij ook heel emotioneel.
Maar ik denk dat dit gezond is, dat je je kind daardoor vanuit je gevoel en instinct opvoedt en je daardoor een gevoelig en puur kind krijgt, met een gezond empathisch vermogen.
