Hi dames,

hier een wat bezorgde moeder op dit moment.. mijn meisje van 2 jaar heeft enorme driftbuien sinds een maand. Het is zo heftig dat ik me afvraag of het wel normaal is? Als ze haar zin niet krijgt, schreeuwt ze, slaat ze mij, gooit zichzelf op de grond en blijft nee nee zeggen. Ze wordt helemaal rood en ik kan haar op geen enkele manier troosten of rustig krijgen. Dit kan wel een uur zo doorgaan waardoor ze zo uitgeput is en ik OOK 🙁 ze heeft dit laatste tijd heel vaak (wel 3 of 4 x per week en meerdere keren op een dag zelfs) 

 

Is dit normaal? En hoe kan ik er het beste mee omgaan?

Mijn dochter heeft het ook een periode gehad rond haar 2e verjaardag. Het ging over toen ze ongeveer 2 jaar en 4 maanden was en beter kon praten en verbanden kon leggen. Ze is nu net 3 jaar en heeft het nooit meer. 

Ze kon ook extreem gedrag vertonen. Ik liet haar vaak maar uitrazen, dan kalmeerde ze het snelst. Dus mezelf er echt niet mee bemoeien, hoe moeilijk ook. Als ze zo moe werd dat ze er genoeg van had, kwam ze daarna uithuilen en knuffelen op schoot. Geen idee of dit voor jouw kindje ook zo werkt en hoe oud ze precies is, maar t werd hier echt beter rond de 2.5 jaar.

Nog steeds kan ze flink boos zijn en huilen als ze dr zin niet krijgt of enorm piepen, maar ze snapt nu precies wat ik zeg en dat maakt alles 1000x makkelijker dan een jaar geleden.

Wij hebben ook zo’n temperamentvolle peuter. Wat helpt is zonder veel emotie hem ons aan laten kijken en een duidelijke boodschap geven. Heeeeeel consequent zijn en bij niet luisteren op de gang afkoelen. Hij vindt het ook prettig dat er uitleg is waarom we iets wel of niet willen. Zelf boos worden werkt hier averechts. Hij heeft het soms nodig om even rustig te worden op de gang. Dat duurt meestal maar een minuut en dan is het over. Het gaat nu al steeds beter nu hij goed weet waar hij aan toe is. 

Wanneer hij boos is benoem ik wat ik zie: ik zie dat je boos bent omdat je nu niet wil opruimen. Het moet nu toch want we gaan zo eten. Als hij doorgaat zet ik hem op de stoel in de gang en zeg ik nogmaals dat hij even op de gang moet en mag komen als hij stil is en kan helpen opruimeb (bijvoorbeeld). Als hij is uitgeraasd of sorry heeft gezegd benoem ik nogmaals waarom hij op de gang zat (je moest even naar de gang omdat je niet wilde opruimen toen ik het vroeg. Ik ben nu niet meer boos.) hier net zoals hierboven al gezegd werd, daarna knuffelen en benoemen dat het fijn is dat hij sorry heeft gezegd/ nu rustig is en komt helpen opruimen.

Het is een lange adem soms. Maar ik merk dat wanneer we er consequent en rustig in zijn de buien minder zijn en sneller over gaan. 

[Auteur]

Berichten