Ik ben in maart 2020 bevallen van onze oudste middels een spoedkeizersnede (spontaan gebroken vliezen, niet vorderende ontsluiting (na 26 uur al uren blijven steken op 9 cm) en stuitligging) en ben in juni dit jaar ingeleid met 38+6 vanwege macrosomie bij onze tweede. Uiteindelijk bleek hij bij geboorte maar p82 te zijn (nog steeds geen kleintje dus, maar ook niet zo erg als ze ingeschat hadden). De bevalling is in principe erg soepel verlopen. Met 38+5 werd ik in het ziekenhuis opgenomen om een ballonkatheter te plaatsen, i.v.m. de keizersnede wilden ze liever geen medicatie gebruiken om de weeën op te wekken. Ik geloof dat die rond 12:00 ’s middags werd geplaatst en ik had weeën tot een uur of 20:00, daarna werd het rustig en heb ik nog gewoon goed kunnen slapen (op wat ziekenhuisgeluiden na dan). De volgende ochtend bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben (2-3 zou genoeg zijn geweest om de vliezen te breken), de ballon was alleen blijven zitten, waardoor ik dat niet per se verwacht had. De vliezen werden gebroken om 7:45 en vrijwel meteen (ik geloof binnen een kwartier) kwamen de weeën echt op gang, een stuk heftiger dan de dag ervoor en ik geloof dat mijn hele bevalling een milde weeënstorm is geweest. Rond 12:00 had ik 10 cm ontsluiting, de persdrang liet echter nog even op zich wachten. Uiteindelijk werd na 1 uur en 20 minuten persen een knip gezet en is onze tweede geboren om 14:40. Helaas bleek de placenta niet compleet te zijn toen die een half uur ofzo daarna kwam, en ben ik ivm overmatig bloedverlies naar de OK afgevoerd en uiteindelijk een bloedtransfusie nodig gehad, maar ik heb geen idee of dat iets met de inleiding te maken had (ik had iets soortgelijks ook al meegemaakt bij een spontane miskraam, dus denk dat het meer aan mij en stomme pech ligt dan aan de inleiding).
Heel veel succes met je aanstaande bevalling! <3