Sinds enige tijd heb ik een vriend die net een jaar van zijn relatie van 20 jaar af is. wij schelen bijna 10 jaar. hij heeft twee kinderen van 7 en 10 jaar. 

hij heeft de kinderen 3/4 dagen in de week. En ook geregeld nog tussen door als het haar beter uitkomt. Nu belde ze geregeld vol theater op dat “zijn” kinderen niet willen slapen. hij reageert dan met zal ik langskomen en naar bed brengen. dan is er geen gezeur. ze hangt dan snel op.

Ik schrik daar best van. En vindt het ook heel storend dat zei gaat bellen daarover (continu). nu zegt hij, ja de kinderen vinden het heel vervelend dat we uit elkaar zijn en kunnen niet wennen.

maar ik denk dat als hij er steeds naar toe gaat… en inmiddels ook smoesjes verzint om er rond bedtijd naar zijn ex te kunnen gaan. dat de kinderen nooit aan gaan wennen aan de nieuw situatie.

Ik vindt het moeilijk om hem er hard mee te confronteren gezien ik geen kinderen heb. En ik het heel lastig vindt om wat over de kinderen te zeggen hierdoor. omdat ik voor mijn gevoel geen recht van spreken heb omdat ik ze niet heb.

 

Ik ken natuurlijk niet alle ins en outs en uiteindelijk zullen er voor beide kanten ook duidelijke grenzen moeten zijn, maar is het geen optie dit op een moment, dat er zich geen situatie voordoet, te bespreken? 

Ik bedoel, enerzijds heel fijn dat ze nog altijd als ouders kunnen samenwerken en de kinderen voorop staan, anderszijds doet het iets met jou en dus ook je relatie. 
Geef dan in zo’n gesprek vooral aan hoe jij je erbij voelt (en bijv niet dat de kinderen zo al helemaal niet gaan wennen) en wat t voor effect heeft op jullie. Wellicht kun je er dan samen afspraken over maken waar hij zelf ook achter staat, dan draagt hij ze ook makkelijker uit naar de moeder van de kids. 

Je mag in een relatie natuurlijk altijd je gevoel uitspreken, zolang het ook bij het uitspreken van jouw gevoel blijft en het geen verwijten worden is er volgens mij een prima gesprek over mogelijk. Maar dat zou ik zeker ook doen op een rustig moment, niet wanneer er zo’n situatie zich voordoet. 

En het opvoeden zou ik inderdaad vooralsnog wel overlaten aan de ouders. Jij kan misschien vinden dat ze er zo niet aan wennen, maar het blijft wel hun beslissing hoe ze ermee om willen gaan. 

Helaas gaan ze niet goed met elkaar om. En kan hij geen grenzen stellen naar zijn ex.

Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat ik mijn ex die ik niet kan uitkan staan… voor elk wissen wasje ga bellen en appen. Lees: mevrouw weet niet hoe ze de douche put schoon moet maken, ruitevloeistof in haar auto moet doen…. daarnaast gaat hij ook rustig nog klussen bij haar. alleen maar omdat hij haar gezeik niet kan aan horen zegt hij. er wordt meerdere keren op een dag gebeld en geappt. ex is toch gewoon exit. daarnaast heeft zij ook een nieuw verkering.

This reply has been reported for inappropriate content.

Ex is in dit geval gewoon nooit exit. Er zijn kinderen, dus die vrouw is voor altijd in zijn leven. Zij moeten daar samen goed uitkomen hoe ze hier in omgaan met de kinderen. Dat hij de kinderen dus toch nog wel in gaat stoppen als ze niet slapen kunnen, vind ik alleen maar bewonderenswaardig. Verder vind ik dat jullie beiden respectloos praten over die vrouw. ‘van zijn relatie af’, ‘zodat ze niet gaat zeiken’.
Jij hebt echt helemaal niets te zeggen over hoe die kinderen aan die scheiding moeten gaan wennen. Hun ouders zijn uit elkaar, voor altijd. Zelfs mijn dochter, kind van gescheiden ouders, ouders waarbij er huiselijk geweld tijdens het huwelijk en na het uit elkaar gaan plaatsvond, wenst nog dat haar ouders bij elkaar komen.
Die vriend van je moet gaan leren om zijn kinderen op nummer 1 te zetten, z’n grenzen goed aan te geven en dingen te doen omdat dat goed is voor zijn kinderen. Dus als hij iets voor z’n kinderen of z’n ex doet, is dat omdat hij oprecht denkt dat dat goed is voor z’n kinderen. Niet omdat ze ‘dan stopt met zeiken’. Dat betekent niet dat hij dan altijd alles maar moet doen als een voetveeg.
Jij moet leren om de situatie wat meer vanuit de kinderen te bekijken, haar niet te zien als die heks van een ex van je vriendje. Die dynamiek in die relatie die hij met z’n vrouw en nu ex had is vast een hoop complexer, dan dat zij alleen maar een zeikwijf is en jouw vriend de man die niks verkeerd deed of doet.
Dus stop met bepalen wat goed is voor die kinderen, zolang jij dat kind niet bent, weet je werkelijk waar van niks. En laat je vriend en zijn ex het samen oplossen, zonder dat jij ook nog gaat roeren in die dynamiek. Geef het goede voorbeeld en praat in ieder geval fatsoenlijk over de moeder van die kinderen. Het is namelijk wel hun moeder, voor altijd.
Er zijn daarbaast nog heel veel vormen van communicatie die netjes zijn, waarbij vriend en ex het in de communicatie alleen nog hebben over de kinderen, of de zakelijke dingen alleen nog via de mail, of een overdrachtsschriftje. Verzin het maar. Maar fatsoen tegenover elkaar en je plek weten als nieuwe vriendin is wel het minste wat je voor de kinderen kunt doen. Jij bent hun moeder niet en gaat dat ook nooit worden.

Het enige wat ik in deze laaste post lees is een jalourse ex.  Veel sterkte met het door gaan van je nieuwe bestaan.

Gebruiker10397342 schreef:

Het enige wat ik in deze laaste post lees is een jalourse ex.  Veel sterkte met het door gaan van je nieuwe bestaan.

Je kan het er niet mee eens zijn, ze heeft wel gelijk.

Jouw vriend moet hier zelf een weg in vinden en grenzen stellen bij wat hij te ver vind gaan. Als hij ervoor kiest om zijn kinderen op bed te gaan leggen is dat zijn goed recht .
Jij hebt hier niks mee te maken tenzij hij je om advies vraagt. Zolang jullie relatie nog zo nieuw is, moet je je er buiten houden hoe moeilijk dat soms is.
kinderen staan altijd op 1 en als nieuwe lief moet je inderdaad soms je plaats kennen en even op je tanden bijten als je er anders over denkt .
Dat je er je mening over kunt geven groeit met de tijd, maar je ermee bemoeien mag je nooit. Opvoeding en hoe ze met elkaar omgaan is aan je vriend en zijn ex.

Nee hoor, ze heeft juist groot gelijk.

[Auteur]

Berichten