Hallo mama’s, Ik moet even iets van mij afschrijven.  Sinds ongeveer twee weken werken mijn man en ik vanuit huis. Tussendoor hebben wij de verzorging van ons 8 maanden oude zoontje. Nou ja, wij, ik vooral. Ik ben naast het thuiswerken ook continue in de weer met ons zoontje. Verschonen, eten geven, naar bed brengen en vooral veel aandacht geven. Ons zoontje zit nu in een loopstoeltje en vermaakt zich prima. Echter, heb ik, als ons zoontje bij ons is, ik een hele sterke drang heb om hem constant te willen vermaken. Bij elke huiltje of piepje spring ik uit mijn stoel om naar hem toe te gaan. Tot het uitputtende aan toe.

Dit komt omdat ik heel erg het gevoel heb dat, als ik dit niet doe, ik een slechte moeder ben. Dit komt door mijn verleden en een psychisch afwezige en depressieve moeder waarmee ik ben opgegroeid, waarvoor ik al van jongs af aan heb verzorgt en verantwoordelijk ben gesteld voor het huishouden. Ik heb weinig aan mijn moeder gehad wat mij nu op latere leeftijd met schade heeft achtergelaten. Ik wil kosten wat het kost voorkomen.

Ik wil tussen de bedrijven door mijn werk kunnen verrichten en mijn man heeft de neiging om bepaalde werkzaamheden van mij “over te nemen” uit goede wil. Wij werken beiden als ZZP’ers. Ik heb hem aangegeven dat als hij even niets te doen heeft, hij de aandacht ook aan ons zoontje kan spenderen, zodat ik mijn gedachten ook even kan verzetten. Hij vindt het onnodig om constant met ons zoontje bezig te zijn, wat mij en tussen ons weer irritatie brengt.

Wij hebben op dit soort vlakken een andere kijk op opvoeding. Wij hebben er vaker over gehad, maar wij komen helaas niet helemaal op één lijn. Hij vindt dat ik te veel aandacht aan ons zoontje spendeer en ik vindt dat hij te weinig aandacht spendeert, en dan heb ik het puur even over de tijd die wij over hebben naast ons werk overdag, want s’avonds gaat het allemaal prima.

Wat kan/moet ik hier nou mee?  

 

Alvast bedankt.

Goed dat je zelf door hebt dat je net zoals je moeder wordt. Dat denken, geeft al aan dat je anders bent! Je bent bewust bezig met je kindje en dat is hartstikke goed! Maar teveel aandacht geven aan een kindje is ook niet goed, dan leert t niet om zichzelf te vermaken. En wordt het misschien zelfs wel een beetje geremd in zijn ontwikkeling?

Een van mijn vriendinnen was net zo en nu heeft ze een vijfjarige die nog geen minuut iets zonder zijn moeder kan (zeuren, driftbuien) en dat vindt ze lastig. Tja, denk ik dan, dat heb je zelf ook wel een beetje gecreëerd! Haar moeder had veel kinderen en zij was de oudste. Ze heeft dus ook te weinig aandacht gehad.

Je geeft zelf al aan dat je op elk piepje reageert, tot het uitputtende aan toe. Misschien moet je proberen om een paar piepjes over te slaan? En dat je man minder aandacht geeft, komt misschien wel omdat jij er constant op springt, hij compenseert misschien wel met zijn afwezigheid jouw aanwezigheid?

Ik zeg niet dat je geen aandacht moet geven, maar minder aandacht is echt ok! Dan geniet je ook meer als je bewuste speelmomenten met hem hebt?

Misschien kunnen jij en je man afwisselen wie op hem let zodat de ander in een andere ruimte kan werken. Zo verdeel je ook beter de zorgen vooral als de een geneigd is sneller op te staan voor dingen.

Ik denk dat je je niet schuldig te voelen als je je kindje een keer wat mindet aandacht geeft. Een kind moet ook leren zichzelf te vermaken en zichzelf te redden (tot op zekere hoogte natuurlijk). Ik merkte bij mijn zoontje dat hij juist door zelf te proberen dingen voor elkaar krijgt, bv iets open en dicht doen. Beetje frustratie hoort er wel bij. Ik was ook geneigd om snel alles uit handen te nemen om het hem ‘gemakkelijk’ te maken maar zag dat ik hem dan soms te kort kan doen in zijn zelfredzaamheid. Net een stapje terug doen kan heel helpend zijn. Succes!

[Auteur]

Berichten