Wij hebben het andersom. De familie van mijn man accepteert mij niet. Ik heb dan ook al ruim 1,5 jaar geen contact meer met ze. Ik ben bijna 20 weken zwanger van een tweeling, maar over de zwangerschap wordt aan mijn man niets gevraagd. Ook als mijn man zelf iets vertelt komt er niet of nauwelijks reactie. Ik vraag me dus ook af hoe dat straks moet. Ik kreeg de tip om te bedenken hoe ik de toekomst zie en wat ik dan belangrijk vind. Natuurlijk is dat een leven met mijn man, kinderen en onze hond. De rest doet er verder niet zo toe. ALS de schoonfamilie al op kraambezoek komt, dan moet ik dat maar toelaten. Ik wil immers mijn gezinnetje bij elkaar houden. Mijn man zal dan vooral bezig zijn met zijn familie en ik hou me meer op de achtergrond. Zijn familie moet wel zelf interesse gaan tonen. We hebben afgesproken dat mijn man niet elke week met de kinderen naar zijn familie gaat. Dan moeten ze ook maar een keer hier komen. 

Net als de overige dames snap ook ik niet dat ze jou uitgerekend nu met dit soort dingen lastig gaan vallen. Ik zou tegen je familie zeggen hoe je je voelt. Jullie zijn straks een gezin. Laat je familie maar moeite doen. 

Succes!

Wat een vreemd verhaal toch. Het kan inderdaad gebeuren dat je geen klik hebt met iemand, maar waarom dat zo groot maken. Zet je als ouders en zus eroverheen. Of ga juist in gesprek om elkaar beter te leren kennen. Wat verwachten ze op dit moment van jou?

ik zou denk ik met heb afspreken en je heel kwetsbaar opstellen. Dat je erg geschrokken bent, dit pijn doet en dan wat vragen stellen. Waarom hebben ze dit tegen je gezegd? Wat verwachten ze nu van je? En wat denken ze hier zelf aan te gaan doen? In ieder geval niet boos een gesprek ingaan, als is het zo boodmakend. En afhankelijk van dat gesprek kijken wat je wilt. Misschien het contact iets laten bekoelen.  

Gelukkig heb je je mama! 

Ik mocht in het begin de nieuwe man van mn moeder ook niet zo. Binnen een maand na de dood van zn vrouw had mn moeder een relatie met hem, binnen een halfjaar woonden ze samen en binnen een jaar trouwden ze. Ook zijn kinderen hadden t moeilijk ermee. Was wennen voor ons allemaal. Maar daar spraken we ook over. Ik heb gewoon eerlijk gezegd dat ik even wat tijd nodig had, het ze enorm gunde en ik bleef langsgaan. Het is nog steeds mijn type niet, maar ik zie dat ze het goed hebben samen en dat is voor mij genoeg. Hoop dat jouw familie er ook zi in kan staan. Dan trekt het vanzelf bij. 

Pff wat een rot toestand!

Met mijn schoonfamilie is prima, hou me liever op de achtergrond omdat er bij ons wel nog al veel is gebeurd met mij en zijn moeder, en hijzelf met zijn moeder. Er is ook veel gebeurd met mijn vriend en me vader gebeurt…. me vader heeft van zich af laten weten sinds hij weet van de zwangerschap van me dochter. Ik stuurde wel es een foto of video naar em maar krijg geen reactie terug. Me vader heeft alleen contact met me broer… niet eens meer met me moeder want hij geeft haar de schuld dat ik een kind heb zonder getrouwd te zijn. 

Van mij mag me vader ook weg blijven en dat scheelt heel veel want me vader en me vriend kunnen niet samen in 1 huis zijn. Ik koos wat ik goed vond en ik vind het goed om niet getrouwd te zijn en zo voor me gezin. 

Kies voor je gezin, familie hoor je sws niet kwijt te raken mja als hun die keuze nemen, kan je ze ook niet tegen houden.

Succes met de laatste loodjes en wens je veel geluk

[Auteur]

Berichten