Bedankt voor je reacties en mening! 🙂

Hoi allemaal,

 

Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben, ik ben nu bijna 2 jaar stiefmoeder van 2 meiden van 11 en 14. En het valt mij enorm zwaar, ik ben nu bijna 32 weken zwanger maar ik maak mij wel geregeld zorgen om de toekomst. Omdat mijn vriend zijn opvoed style en normen en waarden totaal niet aansluit bij die van mij, en moet dan ook heel vaak tot 100 tellen hoe hij zijn dochters laat geworden. Ik heb hem wel op het hart gedrukt dat we het zo niet gaan doen met onze toekomstige dochter anders kies ik toch echt voor mijn dochter en ikzelf, want voel me soms vaker ongelukkig dan gelukkig, het gevoel van 3 tegen 1. 

Liefs Nicky 

Hallo dames,

fijn dat er eindelijk een actief forum is voor stiefouders. Eerder kreeg ik geen reactie of werd me wel even verteld me niet aan te stellen.

 Ik heb het er momenteel behoorlijk zwaar mee. De zoon van mijn man is 15 en woont sinds half augustus bij ons. We hebben de afgelopen drie jaar geprobeerd hem en zijn moeder ervan te overtuigen om die stap te zetten, maar tevergeefs.. Toen zij erover uit waren dat t zo niet langer kon was ik 37 weken zwanger en toe aan rust tijdens mijn verlof.

in plaats van baby kleding wassen en op de bank relaxen was ik dus bezig met de verhuizing van een puber en liep ik een rondleiding door de middelbare school. Ik hield vol dat t Oke was omdat het beter voor hem zou zijn, maar het was een rottijd. Ik keek geen Netflix, maar call of duty, omdat hij pas na 3 weken naar school kon. Mijn verlof bestond uit zorgen en regelen en zelfs de kraamweek zat hij nog thuis en kon ik voor mijn gevoel niet alle aandacht op mijn dochter richten. 

Ik weet dat hij er ook niets aan kan doen, maar diep van binnen neem ik het hem kwalijk. 
Daarnaast is het ook nog eens een puber niveau 10 en zitten zijn vader en ik vaak met onze handen in het haar. Ik was klaar om moeder te worden, heb hier lang naar uitgekeken, maar had deze situatie niet zo aan zien komen. 

het is al fijn om even mijn verhaal kwijt te kunnen.. 

 

xx

Hoi.

Ik ben al bijna 4 jaar bonus moeder van 2 kindjes. Van bijna 4 en 5 jaar.  

En inderdaad ook hier met de moeder geen goed contact. 

Hoi, 

Een beetje onwennig voelt dit wel maar ik vind het wel fijn om jullie verhalen te lezen en mijn eigen stukje te delen. Ik ben nu ruim 5 jaar stiefmoeder (wij proberen bonus moeder te zeggen) van 2 kinderen van nu 10 en 8 jaar. Toen ik mijn man leerde kennen was ik eerst wat naïef (‘dat kan ik best’) toen een periode heel erg onzeker en ben ik bijna met de relatie gestopt. Uiteindelijk heb ik voor mezelf besloten dat ik het wilde doen, dat hele stiefmoederschap en is er nu ook een kindje bij gekomen van ons samen. Ik merk dat het me met vlagen goed en minder goed afgaat. Meestal is dat vooral mijn eigen mentale dingetje. Dan is de jongste dwars en dan denk ik… En hoe dan straks in de puberteit ? Of we zijn ‘lekker met zn drietjes’ thuis maar dan komen ze weer naar ons en is dat stukje weer voorbij. Gelukkig wel dingen die ik bij jullie teruglees. Zeker nu we samen een kindje hebben voelt het soms nog lastiger als ik onzeker ben of twijfel. Dan denk ik.. ‘maar we kunnen echt niet uit elkaar gaan ofzo hierover, dan wordt het helemaal ingewikkeld met omgangsregelingen’ . Ik ben echt heel gelukkig met hem en onze dochter , en met zijn kinderen doe ik mijn best. Maar soms denk ik nog steeds : waar ben ik aan begonnen. Is dit herkenbaar voor jullie ? Wordt dit nog erger of hoort het er gewoon een beetje bij ? Ik denk dat ik gewoon op zoek ben of ik het wel goed genoeg doe.

Bedankt ! 

@Nicky
@Minthy
@FleurDerksen

Het is voor mij echt zo herkenbaar wat jullie schrijven..
Ik ervaar ook dat het de ene keer beter gaat dan de andere keer.
Dat ik soms onzeker ben en er soms ronduit klaar mee ben. Dan trek ik me terug omdat tot 100 tellen even niet meer lukt.
(Waar ik me dan later weer schuldig over voel, want ik voel me al vaak ‘buitengesloten’ 4 tegen 1 omdat zij een heel verleden delen waar ik geen onderdeel van was).

Het is echt vallen en opstaan en af en toe denken: waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen… ?
Maar er zijn ook momenten dat ik trots ben op ons patchwork gezin.

Ik weet niet of het erger wordt, of beter wordt ik denk dat er langzaamaan wat berusting komt dat het is wat het is.
Het helpt om hier even te ‘blazen’ en ook bij mensen om je heen (die je situatie begrijpen). En soms mag je ook ‘egoïstisch’ even je eigen ding doen (om op te laden en er later weer tegen te kunnen) en je màg balen dat de momenten met z’n 3-en weer voorbij zijn en worden verstoord door de komst van de andere kinderen.

En zuchten… werkt ook heel goed 😉

Fijn om weer even te ventileren hier

Tesy

Hoi Fleur,

 

Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb nu 3,5 jaar een relatie met mijn vriend, die al twee dochters van nu 9 en 11 heeft en ben 24 weken zwanger van een meisje.

Het gekke is dat sinds ik zwanger ben, ik de bonusdochters veel slechter kan verdragen. Ik irriteer me aan het verwende gedrag en het feit dat mijn vriend alles goed praat. Gisteren had de jongste een huilbui met hyperventilatie leek het, omdat ze tandpasta van boven op moest halen… Ik negeer dat, had haar het liefst op de gang gezet omdat ze huilt om niks, maar vriendlief troost haar hierna. Vind ik erg lastig.

Heerlijk vind ik het als we met zijn tweeen (nouja stiekem drieen) zijn. Ik kan er soms erg tegenop zien als de dames weer komen en dat is de helft van de week.  Ik merk ook dat ik al tegen de kraamweek op zie en dan met name de chaos die de dames met zich mee brengen. Ik heb gisteren voorzichtig aan mijn vriend gevraagd  of het een optie is dat de dames de eerste week bij hun moeder zijn zodat we even kunnen wennen aan de baby. Hij vindt dat geen optie, de dames willen ook graag hun zusje zien is zijn mening. 

Fijn om hier verhalen te lezen van dames die in hetzelfde schuitje zitten, doet me erg goed.

[Auteur]

Berichten