Hoi allemaal,

 

ik ben nu 35.4 dagen zwanger en vanaf vandaag is mijn zwangerschapsverlof gelukkig ingegaan! Nu heb ik laatste paar weekjes echt om van alles ruzie met mijn partner, hij is erg tegendraads en kan echt niks even laten voor het is. Hij spreekt de laatste twee weken wel uit dat hij ook zenuwachtig is voor de bevalling en daarnaast is hij (vermoed ik) ook druk in zijn hoofd met het zoeken van bijvoorbeeld een nieuwe auto (1 vd 2 gaat kapot), hoe we de financiën gaan aanpakken als de baby er is en gaat toevallig ook de wasdroger nog kapot vandaag! 

Nu was ik vandaag met mijn moeder samen lekker aan het keutelen en heb de baby tas voor naar het ziekenhuis met haar ingepakt. Alle kleding had ik al met m’n vriend bij elkaar gepakt, maar nog niet in de tas gedaan. Het leek erop alsof hij hier geïrriteerd van werd, maar k heb er weinig op gereageerd. Uiteindelijk werd hij ook geïrriteerd omdat we opnieuw de commode hebben georganiseerd en de kast wat anders hebben ingedeeld. Niet om ons eerdere werk te bekritiseren maar m’n moeder zei dat dit logischer was (waar ik het ook mee eens ben). Uiteindelijk ontstond er een gesprek over foto’s plaatsen op social media als de kleine er straks is. Hij zei dat we dat niet gingen doen, waarop ik zei waren we daar dan al over uit? Mijn moeder was het eigenlijk met hem eens maar vroeg door om er achter te komen waar zijn grenzen lagen. Hij vatte dit totaal verkeerd op en ging direct in de aanval dat het nu twee tegen één was en ging verder met het nakijken van de wasdroger.. was niet meer voor reden vatbaar. 

dit gebeurd dus steeds vaker dat ik denk, waarom ben je zo vijandig, geïrriteerd etc.. ik moet wel meegeven dat hij alles echt tot in de puntjes heeft verzorgd wat ik wou betreft de babykamer en voorbereidingen. Het is echt een topper en heeft alle praktische zaken geregeld en er veel moeite in gestopt. Ik hoop dat het de zenuwen zijn, maar ben ergens ook bang dat als de baby er straks is hij van alles een probleem gaat maken zoals dat ik mijn moeder waarschijnlijk wat vaker zal vragen om te komen helpen.. hij is straks ook vijf weken thuis wat ik heel fijn vindt, heeft iemand ervaring hiermee? 

Misschien je waardering uitspreken voor wat hij allemaal gedaan heeft en daarNaast aangeven wat je aan hem merkt, vragen of er misschien iets aan de hand is, dat je je wat ongerust over hem maakt en aangeven welk effect het op jou heeft?

Mijn man raakt soms ook wat overweldigd door alles wat er gaat / moet gebeuren rondom de baby. Ook legt hij zichzelf veel extra werk op.
En dan op een gegeven moment heeft hij zichzelf zo gepushed en uitgeput dat hij daar even goed geïrriteerd en sjag van word.
Wat bij ons helpt is als ik hem even laat ventileren wat hem dwars zit.
Dan is hij het even kwijt aan iemand en heeft hij het daarna zelf ook weer wat beter op een rijtje voor zichzelf.
Meestal dan na een paar uurtjes (vaak even op de PlayStation ofzo) of de volgende dag is hij weer een stuk beter te doen.
Het is ook wel zo dat iedereen met mij en ons kindje bezig is en niemand eigenlijk vraagt of hij ook hulp nodig heeft, dus echt kwalijk kan ik hem zijn frustraties ook niet nemen.
Succes!

Btw misschien voelt hij zich wel wat aan de kant gezet of onzeker over zijn vaderschap als je moeder langskomt?
Je hebt (zover ik heb begrepen) met hem de commode gedaan en vervolgens met je moeder alles weer veranderd. Het kan zijn dat hij daarom wat boos is wand mannen uiten vaak emoties door boos te worden.
Ik hoop trouwens dat je weet dat ik je absoluut niet probeer aan te vallen maar alleen een mogelijk perspectief wil geven van zijn kant

Ik herken het wel, maar meer bij mezelf. Hoe ik het gedrag van je man lees, heeft hij tijd nodig om zelf de verandering te verwerken in zijn hoofd. En als jouw moeder, die een buitenstaander is voor jullie gezin ( ik snap dat dat voor jou anders voelt, maar jullie zijn ouders) zich dan met dingen ‘bemoeit’ lijkt het alsof de wereld om hem heen sneller beweegt dan hij aankan.

Dit is mijn interpretatie, vanuit mijn herkenning. Ik kan soms een soort kortsluiting krijgen als ik dit ervaar. Ik wil dan alle advies, alle inmenging van anderen en veranderingen (zo klein als een nieuwe inrichting van een commode) even op hold zetten. Geef me even een momentje, om bij te komen, en laat het initiatief even bij mij. Dit is heel vaak getriggerd door druk, of snelle veranderingen.

Er gebeurt nogal wat, en het is zo belangrijk samen veel te blijven praten. Zonder je moeder, alleen jullie samen. Goed bedoelde vragen van je moeder, maar ik snap zijn 2 tegen 1 gevoel echt ontzettend goed. Dit is een verandering waar jullie samen doorheen moeten, neem daar de tijd voor.

Ik zou me niet teveel zorgen maken om straks hoor. Blijf met hem praten, en ook al is het lastig je in elkaar te verplaatsen, doe daar je best voor. Komt goed hoor. 👍

Bedankt voor jullie reacties, doet me goed en misschien ben ik ook wat makkelijker omdat het inderdaad mijn moeder is! Ik hoop maar dat hij het ook een beetje los kan zien en ziet dat ik hem overal bij probeer te betrekken..

We hebben net een heel goed gesprek gehad en beide onze fouten en gevoelens toegegeven. Nu gelukkig weer allebei geuit en gaan er samen weer aan werken, want we hebben een hartstikke leuke en liefdevolle relatie. Soms even botsen is ook niet erg en zwanger zijn is voor een man ook niet altijd leuk dat niemand vraagt hoe hij het nu eigenlijk vindt. Dat vergeet k soms ook! 

bedankt dames.

Wat fijn! Goed gedaan beiden!! ❤

[Auteur]

Berichten