Het moet echt allemaal groeien. In het begin doen ze ook nog zo weinig. Geen lachen, geen spelen, geen leuke activiteiten samen. En zelfs als dat komt is het begin nog wel saai. Met mijn oudste begon de band op de goede manier te groeien rond 4-6 maanden. Vanaf toen werd het leuk. Daarvoor voelde ik veel verantwoordelijkheid en drang om te beschermen en alles perfect te doen. Ze was een huilbaby, traumatische bevalling, vroeggeboorte en zwaar herstel. Het was niet niks. Ik voelde me erg gespannen en angstig.
Ze is nu 2 en echt mijn one and only. 🥰 Zo bijzonder en speciaal. We hebben ook lang voor haar moeten proberen, 4 jaar. Dus dat gevoel herken ik.
Toch doet het me weer net zoveel zeer om te voelen hoe ze nog steeds mijn one and only is, terwijl ik nu een tweede van 6 weken heb. Die ook echt heel lief is. En ik hou heus wel van haar. Maar ik heb nog geen geschiedenis met haar. Niet zoals met de oudste. En de interactie is nog mondjesmaat. Ik weet dat het komt, dat het groeit. Maar ik voel me wel schuldig.
Van de week lag ze in het ziekenhuis met een ernstige infectie en dan merk ik hoe belangrijk ze heus wel is. Natuurlijk hou ik van haar! Het is soms alleen moeilijk om hormonen, emoties, stress, vermoeidheid, het is teveel, en het is saai, niet te verwarren met houden van.
Bij jouw verhaal denk ik dan ook: je vindt het dus lekker om even een dag rust te hebben hier en daar. Betekent dat dat je niet van haar houdt? Dat is heel normaal hoor. Ik ben nog steeds blij als de oudste op de opvang is. En ik ben zeker blij als iemand anders even een dag mn baby vast kan houden! Want dat is zwaar en saai.
De leuke dingen komen nog. En ook jij heb eerst je herstel nodig. Niet te streng voor jezelf zijn! ♥️