In februari is ons zoontje geboren. We hebben lang op hem moeten wachten. Het is via een iui traject gegaan. Hij heeft nog een tijd in het ziekenhuis gelegen omdat hij ademhalings problemen had en nu heeft hij ook epilepsie 

Ik merk de laatste weken dat ik niet echt moeder gevoelens heb. Als hij huilt pak ik hem wel en ik verzorg hem wel. Maar de liefde mis ik

Maar het voelt meer als een last als hij een dagje bij de oppas is vind ik het gewoon lekker en mis ik hem soms. Dit vind ik een best verdrietig gevoel. Want we hebben zo lang op hem moeten wachten. Zo 5 jaar en dan heb ik dit gevoel kan wel janken

Opeens moeder zijn is ook overweldigend. En helemaal als je zo’n start met je kindje hebt gehad. Ik merkte dat ik het mijzelf veel te veel had geromantiseerd hoe het zou zijn om een kindje te hebben. Maar de realiteit is gewoon dat het niet altijd leuk is en af en toe gewoon heel zwaar. Ik denk dat je gewoon even moet wennen aan de nieuwe situatie en dat het vanzelf komt. Als je daar toch aan twijfelt kan je altijd de huisarts inschakelen en vertellen wat je voelt! 

Het moet echt allemaal groeien. In het begin doen ze ook nog zo weinig. Geen lachen, geen spelen, geen leuke activiteiten samen. En zelfs als dat komt is het begin nog wel saai. Met mijn oudste begon de band op de goede manier te groeien rond 4-6 maanden. Vanaf toen werd het leuk. Daarvoor voelde ik veel verantwoordelijkheid en drang om te beschermen en alles perfect te doen. Ze was een huilbaby, traumatische bevalling, vroeggeboorte en zwaar herstel. Het was niet niks. Ik voelde me erg gespannen en angstig. 

Ze is nu 2 en echt mijn one and only. 🥰 Zo bijzonder en speciaal. We hebben ook lang voor haar moeten proberen, 4 jaar. Dus dat gevoel herken ik. 

Toch doet het me weer net zoveel zeer om te voelen hoe ze nog steeds mijn one and only is, terwijl ik nu een tweede van 6 weken heb. Die ook echt heel lief is. En ik hou heus wel van haar. Maar ik heb nog geen geschiedenis met haar. Niet zoals met de oudste. En de interactie is nog mondjesmaat. Ik weet dat het komt, dat het groeit. Maar ik voel me wel schuldig. 

Van de week lag ze in het ziekenhuis met een ernstige infectie en dan merk ik hoe belangrijk ze heus wel is. Natuurlijk hou ik van haar! Het is soms alleen moeilijk om hormonen, emoties, stress, vermoeidheid, het is teveel, en het is saai, niet te verwarren met houden van. 

Bij jouw verhaal denk ik dan ook: je vindt het dus lekker om even een dag rust te hebben hier en daar. Betekent dat dat je niet van haar houdt? Dat is heel normaal hoor. Ik ben nog steeds blij als de oudste op de opvang is. En ik ben zeker blij als iemand anders even een dag mn baby vast kan houden! Want dat is zwaar en saai. 

De leuke dingen komen nog. En ook jij heb eerst je herstel nodig. Niet te streng voor jezelf zijn! ♥️

Bij mij kwam het ook niet meteen. Wel het verantwoordelijkheidsgevoel gevoel maar niet het plezier. Ik had fysieke schade van de bevalling, de borstvoeding deed pijn. En ze leek precies een miniatuur van mijn schoonmoeder. Dat hielp allemaal niet om te genieten. Vervolgens kwamen de krampjes, daarna de slaapproblemen.

Inmiddels zit ik weer een stuk beter in mijn vel🌞

En nu ik mezelf beter voel, kan ik ook intens van haar genieten. (En soms ook heel even, heel erg niet. Hoort er ook bij.)

Hi!

Kan je verhaal begrijpen. Ik heb zelf ook een kindje gekregen dit jaar, maar dan met een hartafwijking. En daarvoor in de medische molen gezeten. 

Je hebt best wel wat achter de rug. Iui traject is best wel een emotionele periode. En na de geboorte gelijk ziekenhuisopname en blijkt er ook nog epilepsie in het spel te zijn. Dat is niet niks. En zodra er wat meer rust is, is het ook logisch dat stress, emoties, (misschien niet durven hechten) etc die even weggedrukt waren naar boven komen. Vergeet de druk van het ‘moeten’ genieten even. Want het is gewoon pittig. Gesprekken met een psycholoog kunnen je echt helpen om je beter te voelen. En je bent zeker geen slechte moeder dat je dit allemaal zo voelt, het lijkt me een hele normale reactie na alles wat je al achter de rug hebt en wat er nu nog speelt. 

[Auteur]

Berichten