Ik mag niet klagen want ik mag zwanger zijn, m’n kindje is tot nu toe gezond en ik heb geen ernstig zwangerschapszwemmen. Toch ga ik klagen. Ik ben nu 32w zwanger van m’n 2e kindje en ik heb er geen zin meer in. Het is nu 4:56 en ik lig al ruim een uur wakker. Straks moet ik weer m’n dreumes wegbrengen en dan door naar m’n werk. Ik weet nu al dat ik weer super moe ben en mezelf de dag door moet slepen. Daarnaast ben ik klaar met de lichamelijke ongemakken (dikke buik die in de weg zit, opgezwollen voeten, kleding dat niet meer lekker zit en niet leuk meer staat, maagzuur). Ook twijfel ik of ik straks als m’n kleine meid er is, borstvoeding wil gaan geven. Heb ik bij m’n eerste ook gedaan en dat heeft super veel voordelen (minder last van krampjes, altijd bij de hand, doorgeven van antistoffen + voor het terug komen in shape ook mooi meegenomen). Alleen de nadelen zijn dat ik gebonden ben aan m’n kind, op moet letten met drank, kans op borst problemen en andere ongemakken. Nu zullen er vast mensen denken: gebonden aan je kind? Ja duh! Maar ik mis soms m’n vrijheid, even weg met vriendinnen zonder te hoeven moederen (of dus straks kolven). Deze vrijheid heeft mijn partner wel (en dat gun ik hem ook). Ja, ik krijg er wat moois voor terug en ja ‘t is bijzonder om mee te maken hoe zo’n klein wonder zich beweegt in mijn buik en ja wat fijn dat ze (tot nu toe) gezond is. Maar nu heb ik de behoefte om even te klagen. Meer vrouwen die tegen dit soort dingen aanlopen?

Zwangerschapszwemmen is zwangerschapsklachten (autocorrectie 😅)

Hier nummer 3. Maar had het bij alle 3 ook hoor. Hoor het zelfs van vrouwen die jaren bezig zijn met 1 kindje en in allerlei behandeltraject hebben gezeten om überhaupt zwanger te worden dat ze net als wij veel klagen. Af en toe ook lekker om gewoon ff te zeuren.

Ben blij dat ik niet de enige ben. Ik vind ook dat ik niets te zeuren heb. En als je andere verhalen leest denk je soms echt van “jeetje ik moet niet zeuren”. 

Na 2 miskramen een dochter van alweer 1 mogen krijgen. Liefste meid op de hele wereld en 2e opkomst.  Maar deze zwangerschap is zo anders! Waar ik bij de eerste zo de hele zwangerschap bijna geen last heb van kwaaltjes. Is bij nr 2 wel anders. 

Vanaf week 12 last van bekken instabiliteit, erg vermoeid. Net als jij kijk ik er tegenop om naar mijn werk te gaan. Maar ook doordat mijn contract na mijn verlof niet verlengd word en de sfeer er grauw is omdat er nog meer banen op de “tocht liggen”. Dus ik weet  nu al dat het niet echt genieten wordt de laatste paar weken van mijn verlof omdat ik werk moet zoeken. 

En door de instabiliteit mag ik bijna niks. Niet te lang zitten, niet te lang staan, behalve onze dochter niets meer mogen tillen. Hoe lieve man ik ook heb en hij doet echt heel erg zijn best… ik kan me soms echt ergeren dat ik alles wat gedaan moet worden, moet vragen. En als je wat vraagt hij het “vergeet” En daar had ik voor de zwangerschap en tijdens de zwangerschap van onze dochter geen last van. Ken je Roué Verveer? Met die vuilniszak dat als je die voor de deur zet ze er gewoon overheen stappen? 

Dan ben ik ook nog eens allergisch geworden voor de hulpstoffen in mijn bloedverdunners (spuiten die ik elke dag moet zetten tijdens en 6 weken na de zwangerschap). Heb ik andere gekregen waar ik supergoed op reageer, beter in de hand liggen (ze zijn dunner) en geen moeite heb om de naald door de huid te krijgen. Wat bij de oude anders is. Zijn die niet meer leverbaar!!! 

En dan is de kinderkamer nog niet eens af… en ben ik 29 weken. Oke we hebben nog wel even en de kleine slaapt nog eerste paar maanden bij ons op de kamer. Maar toch heb ik er stress van. 

Ook is de keuken nog steeds niet af door leverproblemen van 2 nieuwe aanrechtbladen. Maar als goed is komen die vandaag. Dan moeten de tegels nog op de muur, moet er nog geverfd worden en dan is het klaar. Wat weer bovenop to do list komt van manlief. En het liefst zou ik hem met alle liefde helpen maar kan dat hoogstens een half uur volhouden. 

Dan wordt bukken ook moeilijker en vermoedelijk bloedarmoede (krijg vandaag uitslagen binnen). En die droge huid helpt ook niet mee. Kwam ik er gisteren ook nog eens achter dat mijn gezichtscreme op is. Kon wel janken! Haha 

O dit lucht wel even lekker op zo! 

 

Klagen is heel gezond, volgens onder andere dit artikel: https://www.welingelichtekringen.nl/samenleving/3025505/waarom-we-zoveel-klagen-en-dat-eigenlijk-heel-gezond-is.html.
Zolang je niet in een negatieve spiraal terecht komt, is het heerlijk om af en toe even te ventileren. Niet alles hoeft fantastisch te zijn, ook niet tijdens een zwangerschap

Zooo herkenbaar. Ik heb ondertussen verlof 35 WK zwanger. Maar echt die hormonen, de nesteldrang en alle kwaaltjes. Pff ben er ook wel klaar mee. Het wachten, het nachtzwetenen en al weken slecht slapen (wat na bevalling waarschijnlijk wel even zo blijft natuurlijk), het maagzuur, de harde buiken. Pff soms raakt echt mijn geduld op terwijl ik blij moet zijn dat de kleine het verder zo goed doet en dat ook echt wel ben. Maar kan toch niet wachten tot hij er eindelijk is.

Heel herkenbaar! Ik ben inmiddels 30+5 weken zwanger van de 2e. De tijd mag gaan vliegen, want ik ben er klaar mee.
Met een peuter van bijna 4 in huis, vind ik deze zwangerschap echt pittig. Niet even rustig opstaan en alles op m’n gemakkie doen of in de middag nog eventjes gaan slapen, zoals bij de 1e.
Daarbij komend zit ik sinds begin mei voor 50% in de ziektewet ivm bekkenklachten, waardoor ik ook mijn eigen werkzaamheden op het KDV niet meer kan uitvoeren, maar noodgedwongen op de BSO sta (waar ik bewust mee gestopt was). Mijn man doet inmiddels alles in en om het huis omdat ik het niet trek + hij werkt nog 40 uur.
Inmiddels elke nacht van 2.30 tot 4.30 wakker van de kramp in mn kuiten, moeten plassen of gewoon niet lekker meer liggen, ben echt gesloopt!
Gelukkig nog “maar” 3,5 week werken en dan eindelijk verlof, ik kijk er echt naar uit deze keer!
Onze oudste is dan ook thuis dus kunnen we het rustiger aan doen!

O heerlijk, ik wil ook wel even mee klagen. Gewoon omdat het kan😉. Ik ben inmiddels 33+6 zwanger van de tweede en vind het ook echt zwaar. Het slapen is een ramp en dan slaap ik eindelijk, wordt mijn dochter wakker of krijg ik een duwtje van mijn man omdat ik lig te snurken. Dan die kleding die allemaal niet meer zit. Mijn voeten droog ik gewoon niet meer af, omdat zelfs dat teveel moeite kost. Dan de misselijkheid en de pijnlijke plekken en de buik van het schoppen. O ja en al de opmerkingen van vreemde, daar kan ik soms echt slecht tegen. Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Waarom willen we ook alweer zo graag zwanger zijn?🤔

Als het heel zwaar valt, misschien je lasten verlichten. Minder moe=minder erg.

[Auteur]

Berichten