Ik ben zwanger van ons eerste kindje. Ik ben van mezelf erg slank en heb nu voor het eerst borsten en billen en een voller gezicht, waar ik zelf wel oke mee ben. Ook mijn huid is veranderd, ik heb veel puisten. Ik merk dat ik me minder mooi voel maar ook dat het me weinig uitmaakt en mijn man ook niet. We krijgen een kindje en daar heb ik een paar pukkels en kilo’s wel voor over. Het hoort er nu eenmaal bij.

Mijn moeder grijpt echter elke gelegenheid aan om me te zeggen dat ik wel erg bol, puisterig en anders geworden ben. Ook zegt ze steeds dat ik moet oppassen dat ik geen spataderen krijg (ja is goed, ik zal het ff tegen mijn benen zeggen??) Ze vroeg me laatst of mijn man de oude versie nooit mist en als ze me ziet eten zegt ze dat ik voorzichtig moet zijn. Het kwetst me en ze luistert niet als ik haar vraag aardiger te doen. Dan krijg ik te horen dat het de hormonen wel zullen zijn.
Met de naderende kerstdagen merk ik dat ik opzie tegen haar gezelschap. Ik kan het commentaar steeds minder incasseren en ik word er veel zelfbewuster van dan ik zou willen. Deels wil ik kerst bij mijn ouders hierdoor afzeggen maar dat zou toch ook zonde zijn. Ik wil haar mijn plezier niet laten verpesten. Heeft iemand ervaringen of tips om hiermee om te gaan?

Nou, als je haar je plezier niet wil laten ontzeggen, zou ik dus juist wel afzeggen. Misschien een laatste kerst met zijn tweeën er even tussenuit? Iets romantisch of zo?

Mijn moeder merkte ook op dat ik aangekomen was, maar hield zich voor haar doen nog wel in gelukkig. Ze was dus wel de enige die hier wat van zij. Je zou denken dat juist moeders begripvol zijn. Maar zo werkt het dus bij de onze niet.

Nee, dit is niet de schuld van je hormonen.

Fijn dat je partner en jij er wel positief instaan!

Jeetje, de schuld van de hormonen dat je allemaal rotopmerkingen te verwerken krijgt? Lijkt me niet. Maakt ze anders ook zoveel opmerkingen over je uiterlijk? Vind ze het niet fantastisch dat haar kleinkind in jouw buik groeit? 

Ik zou ook even goed bedenken of je jezelf wel een plezier doet door kerst met haar te vieren (maar misschien zie je wel je hele familie en is de rest natuurlijk wel leuk – dan misschien gewoon vooral zorgen dat je niet naast haar zit). Ik zou voor de zekerheid in elk geval zorgen dat je een backup plan hebt (maaltijd, leuke film, iets wat je al heel lang wilt proberen of wat voor jou echt een verwenmomentje is) voor als de spanningen dan te hoog op lopen, zodat je alsnog een leuke tijd kan hebben met je partner als het bij je moeder niet meer uit te houden is. 😉 

Dankjullie voor de reacties. Ik ben er nog niet over uit wat ik doe met kerst. Omdat ik de rest van de familie wel graag wil zien. Een back up plan is inderdaad een goed idee, gewoon korthouden misschien. 

Het stomme is dat mijn moeder gewoon niet naar me luistert. Ik kan haar recht in het gezicht zeggen dat de opmerkingen zeer doen en ik liever niet wil dat ze gemaakt worden maar tien minuten later doet ze het weer. 
Normaal gesproken heeft ze ook geen blad voor haar mond maar nu is het extreem, alsof ze het niet kan laten. Ik ga er iig alles aan doen om zelf een moeder te worden met minder commentaar 😂

Graag zou ik aan jullie het volgende voorleggen en willen vragen om jullie mening en/of advies.

Zoals de titel al aangeeft maakt mijn man nare opmerkingen. Over mij, als moeder, als partner, mijn karakter, uiterlijk. Nou ja, op elk vlak heeft hij wel iets.

Nu klinkt het alsof hij dat iedere dag, de gehele dag doet. Dat is ook weer niet zo maar toch komt het meerdere malen per week voor dat ik ergens kritiek of commentaar op krijg. 

Hij doet dit ook waar anderen bij zijn, wat ik zo mogelijk nog erger vind. Nu grappen wij wel vaker over elkaar, ook in het bijzijn van anderen, maar dit was altijd over onhandigheden van de ander zoals niet uit je woorden komen of tot 3 keer toe iets laten vallen. Nooit over de ander als persoon. 

Ik heb hem al meerdere malen gevraagd waar dit vandaan komt, of hij misschien ontevreden is ergens over. Maar hij doet het af als grapjes, ook al geef ik aan het niet grappig te vinden en vaak zelfs kwetsend. 

Dit gaat nu ongeveer 2 maanden zo, eigenlijk sinds hij bij een opdrachtgever is gaan werken die van zijn leeftijd is (is me gewoon opgevallen, ook om andere redenen denk ik dat dit ermee te maken heeft maar het kan ook gewoon toeval zijn natuurlijk). 

Gisteren kon ik me voor het eerst niet (meer) inhouden en heb ik een sneer terug gegeven. Niet netjes, zelfs kinderachtig, dat geef ik direct toe. Mijn man is overigens ook heel erg gepikeerd erover hier, heb wel mijn excuses aangeboden. Maar ik voelde me zo te kakken gezet tegenover de visite die we hadden dat ik me niet kon beheersen.

Nadat de visite weg was heb ik hem gezegd dat ik nu de waarheid wilde waarom hij die opmerkingen maakt omdat ik me steeds onzekerder ga voelen en zelfs begin te twijfelen of hij nog wel met mij samen wil zijn. Wederom werd het afgedaan met “Ach je kent me toch ondertussen, een grapje moet kunnen.” 

[Auteur]

Berichten