Hallo dames. Ik zoek advies, luisterend oor en raad.

Op dit moment ben ik in scheiding met de vader van mijn 2 zoons. Ik heb een zoon van 5 en een zoon van 2. Mijn ex is in onze relatie meerdere keren vreemd gegaan, loog en bedroog bij het leven en nam mij ontzettend voor lief.

Het afgelopen jaar kreeg ik een nieuwe collega op mijn werk en ik merkte een bepaalde spanning vanuit hem. Dat ie me leuk vond. Maar deed er verder niks mee. Wel groeide onze vriendschap en hadden we echt een bepaalde klik/chemie. 4 maanden geleden is dit een beetje uit de hand gelopen. Na een vrijmibo ben ik gigantisch dronken geworden samen met ons team. En hebben mn collega en ik gezoend. Ik schaam me er nog voor!

Ik ben eerlijk geweest hierover naar mijn partner toendertijd en gaf aan een break te willen omdat ik sowieso niet gelukkig was. Een maand later hebben we er een definitief punt achter gezet. Nadat we dat hebben gedaan was mijn collega er voor mij en je raad het al..

We zijn smoorverliefd…

En zwanger.

Totaal niet de bedoeling!

We wonen allebei tijdelijk thuis en ik heb al 2 kinderen met iemand anders. Hij is dolenthousiast. Maar ik durf nog niet te genieten. Ik heb in het evrleden een abortus en miskraam gehad en ben als de dood dat dit babytje misschien ook niet red. Of onze relatie.

En aan de andere kant natuurlijk dolgelukkig met mijn wondertje. Maar het is zo dubbel allemaal. Ik durf gewoon niet te genieten..

Ach jeetje wat moeilijk moet het zijn voor jou. Een dikke virituele knuffel. Ik begrijp dat je moeite hebt te genieten en kan wel zeggen leef in het nu en in het moment maar ik heb dan zo voor het beeldscherm makkelijk praten. Ik zit dan wel niet in een soortgelijke situatie, maar hopelijk kun je hier een beetje de steun vinden die je nodig hebt en anders misschien eens een gesprek aangaan met een professional, zodat je er wel van kan genieten? Misschien kan je wel terecht bij je verloskundige die je raadt kan geven of een telefoon nummer, al is het maar om je hart te luchten. Goed praten met je nieuwe partner zoveel mogelijk communiceren erover, en zeker niet de boel opkroppen. 

 

Wat een rot situatie, ik snap je gevoel heel goed!

Ik ben zelf zwanger na 1 maand met m’n partner, en dat brengt nogal wat stress en emoties met zich mee. Ook gedacht aan abortus, maar ik kon/durfde dat niet.

Toen ik 11 weken was ben ik het (trillend en huilend) gaan vertellen aan familie, en oprecht; iedereen is ZO lief en wil helpen! Ze zeiden gelijk dat een zwangerschap zoiets moois is en dat ik écht moet genieten. En sinds dien ben ik super happy.
Momenteel 16 weken zwanger en de relatie met m’n partner is echt niet top, maar ik geniet wel van de baby in m’n buik. Het gaat ook zo snel allemaal!

Ik hoop dat jij dit ook gaat krijgen. Dat iedereen super lief voor je zal zijn. En ik hoop dat de papa van deze baby lief voor jullie blijft. Mocht dat niet zo zijn, kun je het écht alleen aan. Straks houd je gewoon super veel van deze frummel. En hopelijk is de papa van je andere twee kindjes ook een beetje oké (en bedenk dan dat hij ook z’n zaakje overal instak, wie weet wat hem had kunnen overkomen qua ongeplande baby’s)

Geef het even tijd. Ideaal is anders, maar iedereen zegt tegen mij: ‘baby’s komen wanneer ze zelf willen’, of ‘het had zo moeten zijn’.

En mocht iemand negatief reageren, f*ck them. Zwanger raken zit blijkbaar in een klein hoekje, en het is mega dapper om het gewoon te houden en er trots op te zijn.

Ik wens je veel positiefs toe! En ik denk dat je het super goed gaat doen met 3 kids! ♡

Durfde ik ook niet 100% tot het levend geboren was. Voor mij gewoon binnen een goede relatie zonder relevante slechte ervaringen vooraf. Maar je houdt het toch in je achterhoofd, dat het ten alle tijden mis kan gaan.

Maar dat je nieuwe partner er blij mee is, is een goede start.

 

[Auteur]

Berichten