Ik weet even geen goede titel en categorie. Maar zijn er hier moeders van onrustige/huilbaby’s die dit herkennen?

Onze zoon is nu bijna 10 maanden oud en we hebben echt een hele zware tijd achter de rug. Moeilijke zwangerschap, spoedkeizersnee en heeeeeel veel gehuil. Nu gaat het een stuk beter met hem en met mij. Ik volg therapie om alles een beetje te verwerken, dit slaat goed aan. En onze zoon blijkt uiteindelijk een koemelkallergie te hebben en met andere voeding gaat het met hem ook een stuk beter.

Nu alles een beetje in rustiger vaarwater is en er een beetje ritme komt is mijn verlangen naar een tweede kindje heel erg sterk. Mijn man is er nog niet aan toe dus er komt voorlopig niets en dat is prima. Soms denk ik dat ik niet zozeer naar een tweede kindje verlang maar meer naar de babytijd overnieuw doen en dan wel goed. We hebben van de eerste zoveel geleerd dat het nu wel goed moet gaan. Maar ik weet ook dat dit natuurlijk niet waar is en dat het weer net zo heftig kan worden. We hebben absoluut niet van de babytijd genoten en het was meer overleven. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven maar is het gevoel een beetje herkenbaar? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet.  Ik probeer er veel over te praten met mijn man en hij doet echt zijn best om een gesprek met mij hierover te voeren maar zijn haren gaan rechtovereind staan als we erover praten. 😂

Zo ontzettend herkenbaar.

Mijn eerste 12 jaar terug kwam veel te vroeg met een keizersnee ter wereld. Ze lag weken in het zkh. Genieten was er Maar weinig bij. Toen ze thuis kwam begon het huilen. Weken aan een stuk. Toen dat stopte na een aantal weken zat ik er zelf aardig doorheen. 

Wel wilde ik heel graag een normale kraantje mee maken. Wat had ik een verdriet over hoe het was gegaan. Binnen het jaar weer zwanger. Helaas ging dat mis.

Uiteindelijk zit er 12 jaar verschil tussen mijn eerste en 2e. Mijn zoon is vorig jaar geboren. De zwangerschap was dood eng vanwege alle miskramen in de jaren ervoor. Hij dreigde te vroeg te komen maar uiteindelijk bleef hij zitten tot week 38. Een normale bevalling gehad en 2 uur later stonden we alweer buiten om lekker naar huis te gaan. We hebben een heerlijke kraamweek gehad.

Dus ik snap jouw gevoel hierin zo ontzettend goed. Probeer het wel eerst een plekje te geven zodat je er echt klaar voor bent en echt kan genieten van een volgend kindje.

Ik snap je gevoel ook heel goed.  Mijn 1e zwangerschap was ook niet leuk, met een zware bevalling en daarna ook een huilbaby. Vanwege reflux en koemelkallergie. Hier heeft t ruim een half jaar geduurd voordat onze zoon rustiger werd. Maar tot 1.5 jaar denk ik wel met nog veel ongemakken en veel huilen. Deels ook door zn karakter, hij is nu 3.5 jaar en tis een heerlijk, maar zeer pittig kind. Inmiddels ben ik zwanger van de 2e. Nu 30 weken. Ik vind t heel spannend, we wilden we heel graag een 2e. En na therapie durfde ik t aan. Deze zwangerschap verloopt ook niet fijn. Maar ik hou hoop dat ik van mn 1e bevalling heb geleerd en t nu hopelijk anders gaat. Geen enkele bevalling is t zelfde zeggen ze. Ook van de kraam en babytijd hebben we geleerd dus ik hoop net als jou dat ik deze keer meer de roze wolk wil. Want ook ik heb die baby tijd enorm gemist. Ik genoot van de kleine dingetjes, maar niet in grote mate. Dit is 100% zeker onze laatste kindje dus ik hoop dat ik van deze babytijd meer kan genieten <3

Hoi gebruiker…

Wat heftig zeg zo lange tijd met miskramen enz. Snap de de zwangerschap dan heel erg spannend was! Ben wel blij dat mijn gevoel een beetje herkenbaar is. 

We beginnen ook nog nergens aan, ten eerste wil mijn man nog niet. En in wil inderdaad ook mentaal weer sterk genoeg zijn. En nu eerst wel genieten van onze zoon! Maar het gevoel is zo sterk, het laat me niet echt los. Vooral als ik mijn zoontje zie dan word ik ook heel erg verdrietig dat ik hem de eerste maanden wel weg kon kijken. Vind het zo erg dat we niet van hem konden genieten en voel me ook zo schuldig dat ik soms heb gedacht waar zijn we aan begonnen! En ik denk dus dat mede hierdoor het gevoel naar een tweede versterkt word.  

Hoi Puckabella, 

Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik hoop met je mee dat het deze keer een roze wolk mag zijn. Fijn dat het toch een beetje herkenbaar is. Voelde me al een beetje raar. Je hoort toch veel mensen die na een huilbaby voorlopig niet meer moeten denken aan een kindje. Nu heb ik zelf dat gevoel ook wel gehad toen we er nog middenin zaten. Ik wilde ook geen kinderen meer totdat de eerste voor zichzelf kon zorgen. 😂 maar daar denk ik dus nu, een paar maanden later, alweer heel anders over 

Vergeet ook niet dat het bij een tweede totaal anders kan zijn. Ons zoontje heeft nooit een dag gehuild echt nooit. Vanaf het moment dat de nachtvoeding eraf is heb ik er ook nog nooit een nacht uit gemoeten. Ook Overdag slaapt hij perfect. En mijn dochter helden in het begin wel heel veel maar vanaf het moment dat Dat stopte deed zij ook alles echt heel erg goed. Dus mocht je uiteindelijk voor een tweede gaan Laat die angst over de eerste keer dan los het kan totaal anders gaan

Heel herkenbaar je verhaal. Wat heb ik nachten, dagen geroepen ik hoef nooit meer kinderen. Nu zeggen we tegen elkaar; het kan nooit erger dan wat we nu hebben meegemaakt, we weten nu hoe we het aan moeten pakken, al 100 dingen die we anders zouden doen, weten wanneer reflux of koemelk tot problemen leid, geen kraamvisite meer maar kraamfeest, kan ontelbaar doorgaan! 

Voor ons is de wens er nog niet voor een tweede (nu 6,5 maand), maar wat belangrijk is dat je er beide 100% achter staat. Kan mij voorstellen dat het een beetje traumatisch kan zijn. Probeer denk ik het een beetje los te laten. Vaak merk je dat de ander dan vanzelf er wel weer mee komt:) 

Ik ben zo blij dit topic tegen te komen. Het is deels zo herkenbaar.

Ons zoontje is nu bijna 7 maanden, Anemoontje en ik kennen elkaar van een andere groep op dit forum en hebben in hetzelfde schuitje gezeten, en zitten er deels nog in.

Mijn zoontje is ook een huilbaby, denken we. Er is namelijk geen aanwijsbare reden waarom hij zo veel huilt en nagenoeg niet slaapt overdag. Hij overstrekt en ga zo maar door.

Ik heb altijd twee kindjes gewild als het me gegund zou zijn. Nu kijken we hem inderdaad met enige regelmaat weg. Daar voel ik me schuldig over. Ik begon laatst over een tweede en mijn man was bij wijze van spreken in staat direct zn koffers te pakken. De zitten op dit moment namelijk echt de tijd uit, wachtend tot het beter wordt. De reden dat ik begon over een tweede, was omdat ik zo graag een echte roze wolk wil ervaren. Ik wil zo graag genieten van een klein babytje in mn armen. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn zoontje, maar hij maakt het leven ook heel zwaar. 

Het is dus een onwijs dubio. Want we weten namelijk niet waar zijn ongemak vandaan komt. En wat als de tweede weer zo is. Ik had een droom zwangerschap én een droom bevalling. Dus waar gaat het mis? Wat moeten we dan anders doen. Als ik mijn man al zo ver krijg hoor. 

Herkenbaar verhaal, maar dan vooral over het hebben van geen leuke zwangerschap: het verlies van één van de twee kindjes vroeg in de zwangerschap en al bij 28 weken hypertensie en uiteindelijk pre-eclampsie. Behoorlijk ziek geweest. Pas na de (spoed) bevalling kwam het besef wat er allemaal gebeurd is, heb het als heftig ervaren en eigenlijk niet echt kunnen genieten van de zwangerschap. Voelde ook als overleven. Heb het echt een plekje moeten geven. De roze wolk was er in het begin ook niet. 

Ik geniet nu volop van haar, heerlijk vrolijk kind. Ze wordt bijna één en willen dan voor een tweede gaan. Staan er beide achter. Heb soms het gevoel dat ik het ‘over’ wil doen, terwijl ik weet dat het niet zo werkt. Hoop alleen dat een volgende zwangerschap beter gaat!

[Auteur]

Berichten