Ik heb zelf wel moeite (gehad) met opmerkingen als: een lichaam is gemaakt om te baren, als ik het kan kan jij het ook etc. Ehm,.. ik ben er blijkbaar niet voor gemaakt en ik kon het niet. Maar dat maakt je niet minder ‘moeder’. Ik stond heel nuchter tegenover de bevalling en dacht: wat moet dat moet (pijnstilling etc). Gelukkig hebben we in Nederland goede medische zorg en is mijn zoontje er heelhuids uit gekomen, al is het dan door de nooduitgang. 

MelsD schreef:

Lieve KKKK, dit zijn duidelijk je hormonen die spreken. Het is helemaal niet gek dat je onzeker en bang bent. Je hebt tenslotte geen idee wat je te wachten staat. Een troost: je bevalling beleef je waarschijnlijk in een halve roes waar je oerkrachten je doorheen slepen. Je lichaam is er voor gemaakt om kindjes te baren, dus jij gaat dat ook gewoon klaren. En bang voor het onbekende mbt de baby, bang voor het huilen en het verkeerd doen.. denk serieus dat iedereen vrouw die voor het eerst moeder wordt dit heeft. Nog een troost: wij moeders doen allemaal maar wat. Kindjes zijn niet alleen maar leuk, maar ook gewoon hard werken soms. Maar hun glimlachjes en de mooie momenten maken het allemaal meer dan waard! Ga lekker van je verlof genieten en rust lekker uit zodat je straks als de baby er is wat reserves hebt. Laat het verder gewoon op je af komen! You can do this, succes!

 

Lieve KKK… nou dit dus! Precies wat ze schrijft. Eerlijk waar❤ het komt goed. En iedere mama heeft deze emoties gehad. Logisch ook. Rust inderdaad lekker uit in je verlof en als je t fijn vindt lees je een goed boek. T komt vanzelf meis.. echt.

Liefs

 

Ik snap je zeker. Ik heb hetzelfde gedacht, maar met 37 weken was ik er ineens klaar voor (zijn hartslag daalde bij een controle en ik dacht, hij is af, kom maar door. Uiteindelijk met 40 weken bevallen, niets mis met het hartje, was gewoon een ongelukkige momentopname). 

Maar bevallen is zoiets fantastisch om mee te maken (niet het leukste wat ik heb gedaan, maar een ongelooflijke ervaring die ik ondanks de pijn niet had willen missen). 

Ook het zorgen voor een kindje gaat me redelijk af denk ik (ik heb er inmiddels 2). Ik die Inderdaad maar wat (wel met de beste intenties), maar dat is blijkbaar goed genoeg)

Ook hoeft het niet altijd leuk te zijn en mag je straks best eens balen of terugverlangen naar een tijd zonder kinderen. Dat maakt je geen slechte moeder. 

Het komt vast goed.

[Auteur]

Berichten