Hoi allemaal, Op 5 November ben ik na 21 weken zwangerschap bevallen van ons lieve meisje Yara Ise. Ze was nog te klein, te kwetsbaar, te veel was onvoltooid. Ze is tijdens de bevalling overleden.  Samen met mijn lieve man probeer ik het dagelijks leven weer op te pakken: ik werk weer, ik geniet van mijn dochter van bijna 2, ik heb het huishouden onder controle, probeer zo nu en dan te sporten en zorg goed voor mezelf. Tenminste, meestal dan. Het gaat met ups en downs.  Nu merk ik dat ik zoekende ben naar tips, erkenning, richtlijnen, handvatten in dit intens verdrietige rouwproces. Ik moet ergens veekracht opdoen, meer grip krijgen op het hele proces.  Ik heb het boek ‘Het rouwt in jou’ gelezen en dat gaf veel erkenning en vertrouwen.  Ik ben benieuwd naar ervaring van anderen. Heb jij iets soortgelijks meegemaakt? Waar had jij iets aan? Welk boek? Of website? Lotgenotencontact? Hoe leef je weer verder met het gemis? Hoe krijgt je kindje een plaats in je gezin, als het fysiek niet bij je is?  Ik hoor het graag! Liefs, Floor Mama van Julia (bijna 2) en van Yara*    Ps. Ik wil niemand van zijn/haar roze wolk stoten of bang maken. Ik begrijp dat hier veel mensen zijn die in blijde verwachting zijn. Sorry als dit wel het geval is..   Maar op een plek waar zoveel mama’s samenkomen, moeten vast ook mama’s zijn die dit verdriet herkennen. 

Het spijt me echt heel erg dat je dit hebt meegemaakt! Ik heb niet hetzelfde meegemaakt, dus herken je verdriet niet, maar ik wilde zeggen dat je echt geen sorry hoeft te zeggen voor het vertellen van je verhaal!

Nog wel een tip: zou je kunnen praten met een praktijkondersteuner bij de huisarts. Zij zijn er vaak ook bij rouwverwerking.

Heel veel sterkte!

Ik ben op 18 en 19 november 2018 bevallen van onze zoons met 20+5 en 20+6. Wat ons heeft geholpen is positief tegen de hele ervaring aan kijken. Dat klinkt misschien heel gek. We zijn ouders geworden van 2 prachtige kereltjes! De bevalling is spontaan begonnen en op de echo die ik kreeg waren nog 2 druk bewegende kindjes in voldoende vruchtwater te zien. Ik denk dat onze kinderen niet hebben hebben geleden en dat is zo’n fijn idee! Ze hebben niet hoeven vechten. De oudste is rustig op mijn borst overleden. Onze jongste zoon overleed in mijn buik en moest vaginaal gehaald worden op de OK. Ze waren prachtig! We hebben ze gekust, geknuffeld en mee naar huis genomen waar ze nog een poos bij ons zijn geweest. We hebben het mooiste afscheid gegeven dat we ons konden bedenken. We hebben altijd gezegd: het is niet goed, maar het is goed zo.

Ja, het is zwaar. Nu, ruim 2,5 jaar later, kan ik nog steeds onverwachts huilen. Van de week nog toen we in bed lagen. We hebben inmiddels nog een dochter gekregen en zij is echt een mix van haar broers. Ze gaat altijd mee naar het graf en we hebben het vaak over haar broers. 

Er komt een dag dat je weer kunt lachen en dat je oprecht gelukkig bent. Voel je dan niet schuldig!

 

 

 

 

 

 

Jeetje zeg wat heftig om te lezen wat jullie hebben mee gemaakt 😔 het is de allerergste nachtmerrie van een ouder om je kind af te moeten geven. Ik krijg er echt tranen van in mijn ogen.

Ongelooflijk hoe veerkrachtig jullie hier mee om gaan. Diep respect. 

Ik vind ook dat je jezelf zeker niet hoeft te verontschuldigen. Het overlijden van een kindje hoort helaas ook bij het leven en moet daarom niet onder stoelen of tafels worden geveegd. Er ligt denk ik nog vaak een taboe op dit onderwerp. 

Lieve mama’s en papa’s, sterkte met het verdriet wat jullie dagelijks moeten dragen. Ik wens jullie kracht en hoop toe. Ik hoop dat jullie vinden wat je nodig hebt om door te kunnen gaan 🍀🌹

 

 

Zelf geen ervaring, maar wel een vriendin dichtbij. Ik stuur haar elk jaar 2 rozen voor haar twee meisjes die ze ruim 2 jaar geleden moest laten gaan. Via haar heb ik me er toen wel een beetje in verdiept en ik zag je vraag hoe je het kunt integreren met je gezin: er bestaat zoiets als een schaduw foto, dan maak je een gezinsfoto en laat je je kindjes als schaduw erbij zetten, zodat ze ook bij het gezin horen. Misschien dat je dit ook mooi vindt. Veel sterkte, knap hoe je het doet en ik gun je idd een lotgenoot die echt weet hoe het is.

Hoi, 

Vreselijk hè? Ik ken het. Maar zoals BenB zegt: ook wij zijn vooral trots en dankbaar dat ons zoontje bij ons is geboren en bij ons hoort! Trots en liefde overheersen het verdriet. Stille baby’s vond ik een boek vol herkenning. Ik heb zelf een aantal weken na zijn geboorte geboorte kaartjes gemaakt en aan de opa’s en oma’s gegeven. Verder een mooi fotoboek gemaakt. 

Op Facebook heb je NEL (never ending love). Een groep voor ouders van overleden kinderen. Er zijn ook 3 magazines NEL verschenen en nr. 4 komt er aan. Echte tijdschriften met ervaringsverhalen enzo.

Wat mij hielp was alles te accepteren zoals het komt. En ben vooral trotse mama van al je kindjes!

Liefs

Ps; “Nu merk ik dat ik zoekende ben naar tips, erkenning, richtlijnen, handvatten in dit intens verdrietige rouwproces. Ik moet ergens veekracht opdoen, meer grip krijgen op het hele proces.  ” 

Dit wat je schrijft herken ik wel. Maarrrr… ik merkte al snel dat het zoeken naar wat jij beschrijft, zoeken naar houvast (grip) is, die er niet is. Het ís intens verdrietig. Wat je nu voelt is niet op te lossen door richtlijnen en handvatten, het is wat je voelt als zoiets gebeurt. Juist dat besef bracht mij rust. Ik hoefde niet meer opzoek naar hulplijnen. Gewoon zitten, voelen, ervaren. Dat was mijn grip. 

Neemt niet weg dat er wel dingen zijn die helpen maar daar zocht ik dan naar vanuit een andere behoefte.

Maar goed, dit is natuurlijk maar mijn eigen ervaring.

 

 

[Auteur]

Berichten