Ik heb een tijdje terug ook zo’n topic gestart.
Mijn dochter is nu 13 maanden en sinds 4 maanden naar de opvang. Soms is ze een keer per maand ziek, soms wel 3 keer. En toen met de lockdown was de opvang sowieso dicht. Wij zijn het vangnet. Geen opas of omas in de buurt, geen andere familie, geen vrienden die niet zelf ook werken en dit willen doen, zelfs geen aardige buurvrouw die we goed kennen.
Dus ik heb heeeel veel vakantiedagen verbruikt. Want calamiteitenverlof krijg je enkel voor de middag dat je plotseling wat moet regelen. Dit geldt niet voor het hele ziek zijn of de sluiting van de opvang. En zorgverlof is enkel voor ernstige situaties waarin enkel jij voor je kindje kunt zorgen, en dan ook maar 2 weken max. Als je kindje zaterdag ziek wordt en maandag niet naar de opvang kan is gewoon een vakantiedag.
Mijn calamiteitjes zijn toch wel veel vaker dan ik dacht, en ik voel me best schuldig naar mn werk toe over dat ik me meerdere keren per maand plotseling af moet melden. Puinzooi, achterstallig werk, collegas plotseling opzadelen met werk. Leuk vind ik het niet. Ik blijf veel liever lekker in het ritme. Maar het is niet anders. Kind gaat voor. Ik ben soms best jaloers op collegas die dan gewoon even hun zus of moeder bellen.