Hallo, Momenteel ben ik 15 weken zwanger en ik heb  het idee dat de hormonen door mijn lichaam gieren. Ik ben onzeker over van alles, ook mijn relatie terwijl dat nergens op slaat. Ene keer ben ik super happy en moet ik er niet aan denken om mijn partner kwijt te zijn en de ene keer ga ik heel erg twijfelen. Als ik lekker bij hem lig snap ik niet waarom ik soms twijfel, ik denk echt dat het puur door mijn hormonen komt. Hij is zo lief en kan echt niet zonder hem. Ik heb nooit aan onze relatie getwijfeld we hebben al 7 jaar een relatie. Herkend iemand zich hierin? Ik haat dit stukje echt van de zwangerschap.   Groetjes van mij 

niemand? 

Hoi, onzekerheid over ongeveer alles, dat herken ik wel hoor. Ik kan ook onredelijk en snel boos worden, huilerig, gewoon emotioneel wat instabiel zeg maar.

Ik ben nu pas ruim 9 weken en ben nog niet zo blij met de zwangerschap, omdat ik me totaal niet fit voel, lichamelijk en emotioneel. Aan de andere kant voel ik me daar een beetje schuldig over. We hebben 2 kindjes en ik weet dat het beter wordt in het tweede trimester.

Als je zoveel last blijft houden van nare gevoelens, zou je dat wel met de vk kunnen bespreken. Soms lucht dat ook op. Sterkte!

Hoi, 

Ik ben een aankomende papa en ik maak dit nu vanaf de andere kant mee. Het enige wat ik je kan zeggen is praat erover. Met de verloskundige, huisarts en ook zeker je partner. 

Mijn vrouw praat dus niet en ik leef nu al 3 maanden in onzekerheid over hoe het na de bevalling zal gaan. Bij ons was alles goed en was mijn vrouw ook gelukkig tot het moment van een week of 16 zwanger, toen draaide ze plots 180 graden om. 

Iedereen verteld mij dat het waarschijnlijk hormonen zijn en dat het wel over gaat, maar ze zeggen ook dat het beter is als zij zou gaan praten over hoe ze zich voelt.

Dus mijn advies is als die gevoelens blijven ga praten. Ben zelf geen prater maar nu dit bij mij thuis ook gebeurt ben ik zelf gaan praten bij de huisarts en verloskundige en mij lucht het op, dus wie weet bij jou ook

Ik praat er wel over met een vriendin. Het is niet zo dat ik niet mijn partner praat ik en ik heb het ook super leuk met hem. Als ik hem dan zie wordt ik weer blij en denk doe niet zo raar jij, komt allemaal door die hormonen. Seks is nog geweldig en als ik dan lekker in zijn armen lig denk ik waarom twijfel ik soms zo? Een moment ben ik heel happy en dan twijfel ik niet aan mijn relatie maar op het een op andere moment kan dit zo omslaan. Misschien een soort (verlatings ) angst. 

Wij hem echt niet  kwijt. Komt puur door die K*T hormonen. En ook omdatce zoveel gaat veranderen met een kleintje op komst. 

Zo te horen komt het dan wel goed met jullie, je zegt zelf al dat je hem niet kwijt wil. Ik weet alleen dat hormonen een erg lelijk ding zijn en veel kapot kunnen maken. 

Dus lekker doorgaan en wacht het gewoon af tot na de bevalling, dat de hormonen uit je lijf zijn en kijk dan verder naar de toekomst. 

Het is al goed dat je zelf zegt dat je hem niet kwijt wil

Vergeet niet dat na de bevalling, je langer last van hormonen kunt houden als je borstvoeding geeft. Bij mijn oudste heb ik daar veel last van gehad. De tweede ook zekf gevoed, maar had toen veel minder last.

Ik wil jullie niet bang maken, maar meer om te zeggen van, het kan nog wat maandjes duren voordat je als vrouw weer in balans bent na de geboorte van de baby.

Jij ook sterkte, gebruiker892! Wat moeilijk dat je relatie zo onder druk komt te staan. Ik denk dat we als vrouw erg onredelijk en lelijk kunnen doen, zo van ‘het komt door jou, en jij hebt als man nergens last van, oneerlijk!’ Dat soort dingen kraam ik er ook weleens uit, kan weinig van mijn man hebben. Terwijl ik hem voor geen goud kwijt wil! Het is frustratie die er soms uit moet. Het wordt beter, écht!!

Voel al wel stuk beter nu ik erover gepraat heb. Dat lucht echt op en ben er nu achter dat het echt puur door de hormonen komt. Als ik had getwijfeld dan was ik niet aan kinderen begonnen met mijn vriend en ging ik ook niet geregistreerd partnerschap aan met hem. Daar heb ik echt geen ene moment over getwijfeld dus!!  Moet er idd niet aan denken om hem kwijt te zijn. Misshien is dit eerder mijn gevoel, dat ik er alleen voor  kom te staan ofzo. Verlatingsangst en dat je dna in de verdedigingsmodus schiet. Dit gevoel kwam zo opeens opzetten en zal ook wel opeens weer weg gaan. Je moet er wat voor over hebben voor zo’n kleintje❤ alles komt goed positief blijven. Maar ik vroeg me af of meerdere zwangeren hier last van hebben. Het is ook alles bij elkaar ons eerste kindje. Die onzekerheden of ik het wel kan en met het werk. Dat soort dingen allemaal gaan je aan het denken zetten. Zwangere vrouwen zijn soms rare wezens zeggen ze toch. Daar ben ben ik inmiddels  wel achter gekomen. 😅

Lieve groetjes van mij 

Dit is mijn tweede zwangerschap. Ik heb een zoon van zes. Waar ik toen en nu ook weer tegen aan loop is dat ik mij zo beperkt voel. Ik ben alleen maar moe en mijn emoties gaan op en neer. Veel last van mijn darmen ( verschillende voedsel allergieën). En alles moet maar door gaan. Ben pas 14 weken, moet nog een lange tijd. Nu heb ik ook nog een partner en kind die mij als sterke alles kunnende en regelende stabiele vrouw kennen. Wat ik dus nu niet ben 🙄. Ik vind het zwaar. 

[Auteur]

Berichten