Ik wil graag mijn ei kwijt. 

Ik ben kapot kapot moe. Ik heb 2 jonge kinderen, 2 jaar en 7 maanden en het grootste kind, mijn man.. 

Ik ben echt op

Ik huil ik schreeuw 

Ik doe alles

Ik ruim iedereens zooi op, maak andermans zooi schoon

Mijn man doet niks in het huishouden. Met de kinderen brengt hij ze naar bed, flesje, en that’s it. Verder zit hij aan die rot telefoon. 

Vaak zit hij op zijn reet

Terwijl ik aan t boenen poetsen kinderen bezig ben

 

Niemand helpt mij

Ik heb geen familie. Ook geen vrienden. Ik breek zo op. Net stond zijn la open en alle boxers die ik altijd netjes vouw lagen nu door elkaar. Respectloos. Ik breek door mn knieën, ik heb 0 voor mezelf, amper energie over voor mezelf en ook 0 voor de kinderen, zoals iets leuks doen. Elke dag ben ik een zombie die heen en weer loopt de hele dag. Tijd heeft voor 1 glas drinken in de ochtend (iedereen wilt eten, vaat opruimen)

Ik heb geen eetlust meer.

Mijn borstvoeding is afgenomen door ziek zijn. Ik wil graag weer borst geven want die flesjes vind ik maar ellendige dingen.

 

Ik ben ongelukkig 

Ik leef voor anderen

En wordt uitgeleefd

Ik besef hoe klagend dit bericht is

Maar ik heb niets

Niemand

Die mij helpt. 

En ik smijt plastice flesjes tegen de muur om mijn agressie kwijt te kunnen.

Vorig jaar had ik nog engelengeduld. Velen zeiden steeds hoe geduldig ik ben (zoals met de kinderen).

Ik ben gebroken. Ik ben doorgeslagen. Mijn man helpt me niet, hij maakter een stom spelletje van als ik vraag of hij iets wil doen

 

Zelfs als ik kook 

Was ik af

Ik maak de badkamer schoon

Van zijn haren

Zelf heb ik amper tijd voor verzorging

Ik kom daardoor amper buiten

Ik draag 0 make up

 

2 weken terug is hij gestopt met werken

En nu doe ik nog meer

Hij nog steeds niks

 

 

En toen ik zwanger was van de tweede

Deed hij ook niks

Ik deed het hele huishouden

Wassen dweilen

Ook kotsen deed ik alleen

Ik kon hem zo vaak vragen of vertellen

Maar ik heb dus geen rust gehad

 In mijn zwangerschap

 

En mijn man heeft nu een burn out

Het blijkt dat hij al ruim 4 jaar geleden tegen aan zat

En ik heb een burn out

Van zijn burn out

Sterkte! Vannacht, als iedereen (even) slaapt. Misschien je gedachten op een rij zetten? Kijken wat je aan wilt/kunt pakken? Waar je hulp bij nodig hebt en hoe je die wellicht kunt krijgen? (Schoonfamilie, huisarts?) Zet m op!

Bel even met je huisarts en lucht daar je hart. 

Doe even een stapje terug en kies wat nu belangrijk is. Boxers opvouwen van mijn man zou niet mijn prioriteit hebben. Opgefrommelde boxers in de la, daar gaat niemand dood van. 

Rommel ligt er ’s avonds ook nog wel, dweilen kun je misschien best een dagje (of 2 of 3 of 4) overslaan. Een huis met kleine kinderen ziet er echt niet altijd piekfijn uit (in mijn geval eigenlijk nooit) en dat is oké. 

Tijd voor jezelf is heel belangrijk en dat mag soms best even ten koste gaan van iets anders. Misschien krijg je juist energie van een rondje buiten wandelen, met make up op je snoet, met de kindjes naar een park. Pak zonnestralen op. De stof blijft wel liggen. 

Sterkte.

Het zit je echt hoog!
Vraag alsjeblieft om hulp!!! Niet alleen van je man maar ook hulp voor jezelf bij de huisarts. Gun jezelf dat. Als je zo ongelukkig ben kan je ook moeilijk een gelukkige moeder zijn voor je kinderen. Veel sterkte

Probeer het te bespreken met je partner en eventueel een derde (professional). Dit kan er jarenlang langzaam insluipen en is niet zomaar op te lossen. Het zijn bepaalde gewoontes die veranderd moeten worden. Veel sterkte gewenst en hopelijk krijg je snel de hulp die je nodig hebt!!

Probeer te bedenken wat belangrijk is. Doe een stapje terug. Waarom laat je je man zijn eigen zooi niet opruimen? Zolang het jouw niet in de weg ligt, doen of je het niet ziet. En anders even aan de kant smijten.

Of ga met of zonder de kinderen naar een hotel, even de situatie uit. Dan wordt er voor je schoongemaakt. 😉

Geeft ook een duidelijk signaal af, dat je het zo niet zitten met hem!

Ik had ook bijna een burn-out gekregen door mijn mans burn-out. Ik werd er net als jij zo kwaad om. Het is machteloosheid in een situatie waar jij niets aan kan doen. Dus stop! De lat moet omlaag want die leg je zelf hoog. Huur een huishoudster. Vraag een vriendin om op te passen. Laat een andere ouder van de opvang je kind mee eten. Je moet hulp zoeken! Zowel praktisch als geestelijk. Je kan het niet alléén! Je man is ziek. Jij bent mantelzorger. Je hebt het zwaarder dan een alleenstaande moeder. Die weet waar ze aan toe is… jij niet… Zoek hulp! Je verdient het, je kinderen verdienen het… wordt weer die vrolijke, lieve mama. Dat kan alleen als je nu eerst voor je zelf zorgt. Liefs en heel veel sterkte!!!

Mijn eerste gevoel schreeuwt stop met zorgen voor je man! Het is een volwassen vent. Je bent nog altijd zijn partner niet zijn huishoudster. En stel niet te hoge eisen aan jezelf. Ga met hem in gesprek en maak een taakverdeling. Zo hebben we hier de afspraak dat de een kookt en de ander daarna afruimt. De ene avond breng ik de kids naar bed de andere avond doet hij dat. Sterkte!

[Auteur]

Berichten