Bij mij voelde het gewoon als voorwerk, niet pijnlijker dan menstruatie, tot 5 cm. Ik zat vanwege een zwangerschapsvergiftiging voor testjes te wachten. Klaagde nog dat ik er geen zin in had, want voelde me niet zo lekker van de krampen. Oh krampen? Hoe vaak? Nou elke 5 min ofzo. Bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben (35 wk).
En door de adrenaline viel alles een hele nacht stil. De volgende ochtend zat ik weer te wachten op testjes en vanuit het niets kreeg ik een weeenstorm. Ik had nog nooit iets gevoeld dat ik een wee kon noemen en belandde een uur lang in heel pijnlijke rugweeen zonder pauze. Dus ja… Ik ben in paniek geraakt. Was al te laat voor ruggenprik. Maar ik heb remifentanyl gehad en dat kalmeerde me.
Weetje… Ondanks hoe mijn bevalling afliep (ga ik je niet mee vervelen), en ondanks de vroeggeboorte, weeenstorm en vergiftiging… Ik heb nergens de vraag of ik het wel aan kon relevant gevonden. Natuurlijk was dit veel te veel! En natuurlijk kon ik er toch niks aan doen. De baby gaat komen, of het nou teveel is of niet. Je lichaam neemt het van je over. En het enige dat belangrijk is, is kalm blijven. Hou je ademhaling onder controle, en duw de piekergedachten weg. Vraag de persoon die bij je is om je te helpen daarin.
Ik heb zelf persoonlijk helemaal niks gehad aan positieve gedachten als ‘elke wee brengt je dichter bij je baby’ of ‘wat is 1 dag pijn op een leven van geluk?’ Rot op! Daar stond ik echt niet voor open met wat er allemaal gebeurde. Maar ik heb me wel erg vastgehouden aan dat het niet anders kon, ze moest! eruit, ik deed het voor haar.
