Een paar maanden geleden was ik met mijn dreumes (20 maanden) op de kinderboerderij. We stonden bij de “knuffelcavia’s”. Mijn zoontje stond voor hun hekje, maar soms kun je er ook naar binnen om ze te aaien. Dat kon op dat moment niet (soms doen de medewerkers het hekje op slot, soms niet).

Ik was op dat moment aan het bellen. Dat ben ik echt nooit als ik met m’n zoontje ben. Ik maakte op dat moment bewust een uitzondering. Ik weet nog dat ik dacht: het kan wel even. Ik was zo moe die dag en pakte de ruimte.

Ik keek vanuit een ooghoek naar mijn zoontje, maar ik was met mijn aandacht bij het gesprek, en toen zag ik dat hij zijn vinger voor de mond van een cavia hield. Ik was net te laat. Hap. Een diepe bijtwond.

Hij heeft er niets aan over gehouden wat angst betreft. Hij vertelde daarna trots over de pleister die hij kreeg en is niet bang geworden voor cavia’s. Maar ik zit er enorm mee dat ik zo onoplettend was en dat er antibiotica aan te pas moest komen (bij een diepe bijtwond in de vinger is er kans op infectie). Ik geef dat spul natuurlijk liever niet dan wel. Hij heeft al twee keer eerder antibiotica gehad voor iets anders. Ik had deze extra kuur kunnen voorkomen door hem gewoon in de gaten te houden.

Ik voel me een slechte moeder. Het zorgt er ook voor dat ik strenger voor mezelf ben geworden en altijd “aan” moet staan, terwijl mijn man aangeeft dat ik mezelf juist meer ruimte zou moeten geven en dat het stomme pech was.

Nou ja, ik wilde het even van me afschrijven. Herkennen jullie dit gevoel enigszins?

Uh, nee. Niet om je nog rotter te laten voelen, maar nee. Herken dat gevoel niet. Niemand is perfect, iedereen zou zo’n keuze kunnen maken de telefoon op te nemen. En hee, echt iets ergs is er toch ook niet gebeurd?

Zulke dingen gebeuren. Kinderen vallen, breken ook wel eens wat. Zo leren ze ook zelf wat wel en niet kan. Als je altijd ‘aan’ staat heb je juist alleen maar meer kans dat er straks weer wat gebeurt omdat je hierdoor oververmoeid raakt. Het zijn kinderen, ze zijn weerbaar genoeg en moeten ook leren vallen en opstaan. 

Bedankt voor jullie reacties. Ik weet dat het nu lijkt alsof ik er heel actief mee bezig ben, maar het is meer dat ik er vaak aan terugdenk op momenten dat ik eigenlijk meer zou willen loslaten. Ik wil hem inderdaad de ruimte geven om te leren (ook van fouten), maar ik merk dat ik dit dus soms moeilijk vind.

[Auteur]

Berichten