Mijn vriend is 31 en heeft een kinderwens. Niet perse nu maar wel in de toekomst. Ik ben 27 en ben er nog niet over uit of ik kinderen wil of niet.
Het probleem is dat mijn vriend het allemaal ziet als rozengeur en maneschijn. Eerst lief baby’tje, dan gaat het leuk wat brabbelen en praten en als het kind nog wat groter is kan hij er lekker mee spelen en naar de sport of mee voetballen. Ik ben ook wat meer bezig met een zwangerschap en bevalling en alle kwaaltjes en klachten die daarbij kunnen horen. Mijn vriend denkt er verder niet zo bij na wat er voor mij allemaal gaat veranderen. Ook zie ik nog wat praktische problemen. Bijvoorbeeld kinderopvang, als we werken moeten we allebei voor 6 uur in de ochtend al weg. Hij vind dat ik zeur als ik dit soort dingen aankaart terwijl ik wel vind dat we hier over na moeten denken voor we er aan gaan beginnen. Iemand tips hoe ik hiermee om moet gaan?

Praktische bezwaren zoals je werk etc lossen zich wel op en sommige zwangerschappen zijn zwaar en andere niet en na 9 maanden is het over. Je weet nog niet hoe het bij jou zou lopen. Ik zou me eerder bezighouden met; zie jij een leven voor je met kind(eren) of zie je een ander leven voor je? Je hoeft dit overigens niet nu te weten of te besluiten, maar ik denk dat je wat groter moet denken dan alleen bepaalde praktische ongemakken.

Eens met hierboven. Werk lost zich wel op en ook de zwangerschap hoeft niet vol kwalen etc te zijn. Tijdens mijn zwangerschappen heb ik nergens last van gehad en vond ik het juist heel mooi.
Het gaat erom; zie je jezelf als moeder? En je hoeft nu zeker niet te beslissen. Als je enorm twijfelt zou ik nog wachten en kijken wat je gevoel je gaat zeggen. Jullie zijn beide nog jong dus geen haast 😉

Ik wilde ook jaren lang geen baby. Na een niersteen heb ik de trauma van het ongesteld worden kunnen verwerken. Deed bij mij de eerste jaren veel pijn, mijn moeder beweerde dat bevallen meer pijn doet. Bleek gelukkig niet waar. Bevallen was bij mij een middelmatige ongesteldheid pijn, en beter te handelen. Omdat je weet dat de weeën weer wegtrekken.

Je leven veranderd, maar jijzelf ook. Het is opeens heel natuurlijk dat je baby voor jezelf komt.

Uiteraard moeten de praktische problemen wel besproken en getackeld worden.

Maar eerst is de vraag, waarom wil je geen baby? Ik geloof nooit dat dat vanwege de kinderopvang is. Wat is het echte probleem?

Natuurlijk is het jouw goed recht om geen kind te willen. Jij bent degene die de zwangerschap, bevalling en eventueel de borstvoeding moet doorstaan. 

Ooo ik zag ook zoveel beren op de weg. Opvang, werk, vrije dagen en geen opvang, corona, de bevalling!!! Al met al gewoon spanning bij mij voor wat komen ging. Want mijzelf met een of meerdere kindjes… Dat wist ik zeker! Mijn man zei :”als we op jou moeten wachten ben je straks 80″. Daar heb ik hard om gelachen en beaamt. Gelukkig geluisterd en nu een wolk van een dochter. Ja soms organisatorisch een uitdaging maar we redden het goed zo samen! 😍 Zo gaandeweg groeiden wij in de nieuwe situatie… Voor mij was het belangrijkste dat we het financieel zouden redden, een veilig huis en tonnen liefde!

Succes met je keuze! Volg je(jullie) hart als je een kindje wil…

@essil moet er perse een reden zijn om geen kinderen te willen dan? Er is voor alsnog niet echt een probleem. Alleen dan dat ik niet echt dat moeder gevoel en die kinder wens heb. Daar hoeft toch geen reden voor te zijn?

Gebruiker10397548 schreef:

@essil moet er perse een reden zijn om geen kinderen te willen dan? Er is voor alsnog niet echt een probleem. Alleen dan dat ik niet echt dat moeder gevoel en die kinder wens heb. Daar hoeft toch geen reden voor te zijn?

Het is meer dat ik de indruk kreeg dat je je verbergt achter praktische zaken, je hoeft het niet te willen, zeker niet. Maar wees daarin vooral eerlijk tegen jezelf (en je partner).

Als je het niet wil, zijn die praktische problemen niet relevant. Als jullie het beide graag willen, zijn ze op te lossen.

[Auteur]

Berichten