Hoi allemaal,

Ik val maar meteen met de deur in huis; ik wil wel nog een kindje maar mijn man niet.

Na mijn 1e bevalling kreeg ik medische problemen en ben ik erg ziek geweest, hiervoor heb ik ook in het ziekenhuis gelegen.
Dit was voor mijn man erg traumatisch, hij dacht dat ik het niet ging overleven. (Dit heeft hij mij maanden later pas vertelt)

Ik snap zijn angst ook goed maar mijn HA zegt dat we het bij een volgende zwangerschap tegen kunnen gaan.

Mijn man wilt helaas geen gesprek hierover voeren. Hij zegt dan direct dat hij het niet wilt en kapt het gesprek af.

Zijn er vrouwen die ook in een soortgelijke situatie hebben gezeten?
Zo ja, hoe hebben jullie toen gehandeld en hoe zijn jullie eruit gekomen?

Ik hoor het graag van jullie.

Niet helemaal het zelfde meegemaakt, ben gelukkig niet ziek geworden na de bevalling, maar wil pittige bevallingen gehad.

De oudste is in de onderzoekskamer geboren, ipv de verloskamer (die waren allemaal bezet). Maar de placenta wilde er niet uit en had veel bloed verlopen. Ben toen dus relatief snel na de geboorte afgevoerd naar de operatiekamer en mijn man bleef achter met de baby op de arm (die nog niet genoeg zuurstof kreeg) plus hij wist niet wat er met mij gaande was. 

Bij de 2e, wel in de verloskamer kunnen bevallen. Ook hier bleef ik bloeden en kwam de placenta er niet uit. Toen hebben de artsen direct op de verloskamer ingegrepen. Mijn man heeft dus gezien dat ik veel bloed verloor en zo ongeveer “out” op tafel lag (ogen wegdraaien, shaken etc). 

Toen we het later over een evt derde kindje hadden, heeft hij ook aangegeven dat hij bang is mij te verliezen bij een volgende bevalling. Vooral omdat hij bij de 2e bevalling echt van dichtbij mee heeft gemaakt dat het niet goed ging. 

Ik snap dat en kan hem begrijpen en prijs me gelukkig met 2 gezonde kindjes. 

Wellicht helpt het in jouw situatie samen met je man eens naar de dokter te gaan om het te bespreken, zodat je man ook vragen kan stellen aan de expert en jullie samen een beeld kunnen vormen wat verstandig is.

Mijn man had al bij de eerste bevalling aangegeven dat hij mijn leven veel belangrijker vond dat het ongeboren kind (klinkt wellicht hard, maar ik gok dat er meer mannen zo overdenken).

Veel succes en sterkte!

Hier ook niet hetzelfde, maar mijn man wou ook heel lang geen tweede.

Dit kwam bij hem door de bevalling van de eerste waarbij ik snel werd afgevoerd naar de OK en hij alleen bleef met ons zoontje. Hij heeft dit als heel lastig ervaren, omdat hij niet wist wat er gaande was en wanneer hij mij weer kon zien. Wegens overmatig bloedverlies en het lostrekken van de navelstreng van de placenta en het niet loskomen daarvan moest ik naar de OK. Heel hectisch natuurlijk allemaal, na een toch al horror bevalling.

Mijn man heeft dus heel lang geroepen dat hij geen tweede wou. Na hier vaak over te hebben gepraat, hebben we het ook een tijdje laten rusten. Allebei laten bezinken en een paar maanden later (voor mij uit het niets) gaf hij aan voor een tweede kind te willen gaan. Hij zei dat hij alles echt even moest laten bezinken en moest wennen aan het idee.

Ons zoontje is nu 2,5 jaar oud en ik ben bijna 33 weken zwanger van de tweede.
Tip: blijf er goed over praten, maar laat het niet de overhand nemen. En geeft het ook wat lucht en ruimte. Hopelijk kan jouw man het dan ook een plekje geven allemaal.

[Auteur]

Berichten