Oh meid…Nee, je krijgt van mij geen commentaar..
Het kan lood- en loodzwaar zijn als je een huilbaby hebt (ongeacht de reden).Vermoeidheid kan je helemaal gek maken en er voor zorgen dat je soms niet maar rationeel kan denken. En já je houdt van je kind én ja je bent enorm dankbaar, maar soms overschaduwt dat door de onmacht en extreme moeheid die je voelt.
Je dochter zal naast haar klachten een extreme oververmoeid hebben opgebouwd wat de klachten alleen maar verergeren (en het huilen dus ook).
Daarentegen voelt ze natuurlijk jouw onrust, wat ook weer verergert.. (en nee, daar kun je echt niets aan doen!)
Kun je eens met iemand praten, een huisarts (gewoon om daar je ei kwijt te kunnen?)
Kun je savonds eens heel even een uurtje/halfuurtje als je partner thuis is de deur uit? Even een wandelingetje, muziekje luisteren? Heel even geen baby/kindjes om je heen?
Ik heb zelf 3,5 maand een zware periode gekend. Na een intens zware zwangerschap door bekkeninstabiliteit, bleek ons dochtertje na haar geboorte last te hebben van verborgen reflux.Ze huilde heel veel, was ook oververmoeid omdat ze niet in slaap kon komen.
Ik sliep in de zwangerschap al nauwelijks meer de laatste weken en na de bevalling dus ook nauwelijks. 2 uur per nacht was veel. Dat houdt geen mens vol.
Ondanks hulp van lieve familie was ik totaal op, gesloopt, ik kon de héle dag door huilen.
Uiteindelijk zijn we er bovenop gekomen, ik heb haar constant alleen maar bij mij gedragen op de bank, in slaap gesust. Door haar klachten wilden ze ook echt alleen rechtop slapen.
Haar slaapjes werden steeds langer en beter én de rust kwam na 3,5 maand écht terug.
Het ging beter met haar en toen automatisch ook beter met mij. Ik kon weer slapen én kwam bij.
Maar continu je baby icm met een tweede is natuurlijk heel lastig, dat begrijp ik.
Is er evt. nog iets mogelijk qua (extra) kinderopvang of iets dergelijks voor je oudste kindje?
Veel sterkte.. hopelijk zijn er toch mogelijkheden..