Ik hoop dat jullie mij wat advies kunnen geven over het volgende:

Sinds een week wil mijn zoontje van 2,5 absoluut niet meer in zijn eigen bed liggen ’s avonds. Slapen was eigenlijk nooit echt een probleem. Natuurlijk werd hij wel eens wakker of wilde hij niet naar bed, maar dit ging altijd snel weer over.
De eerste nacht bleef hij nog een kwartiertje liggen en kwam toen zijn kamertje uit en wilde niet meer terug. Nu raakt hij al helemaal in paniek als hij zijn bedje ziet. Het avondritueel is hetzelfde en dat gaat ook allemaal goed (pyjama, tanden poetsen en boekje lezen). Maar dan weet hij dat hij naar bed moet en roept hij heel hard ‘nee, niet eigen bed!’. En dan wil hij alleen maar in mijn bed liggen. Hier is hij gelijk stil en blijft rustig liggen, terwijl ik beneden ben. Het enige wat er de laatste tijd is veranderd, is dat hij nu 50/50 bij papa en mama is. Eerder was hij bijna altijd bij mij en nu dus ook de helft van de tijd/nachten bij zijn vader. Ik snap dat dit een grote verandering is en dat hij hier last van kan hebben. Maar moeten we hier nu aan toe geven de komende tijd? Dat hem dit troost biedt of een veilig gevoel geeft in een periode waarin best wel wat verandert voor hem? Of moet ik het ‘gevecht’ aangaan en hem consequent in zijn eigen bed terug leggen (wat met heel veel gekrijs en geschop gaat en nog geen seconde blijft liggen). Iemand hier ervaring mee of advies?

Het laten gaan hij zoekt verborgenheid als je nu tegen gaat kan je het erger maken . Ik zal het lekker laten wel steeds aanbieden natuurijk
Ik hoorde laatst van iemand die ook steeds niet eigen bed wilde 2 weken lang toen zei die gene 2,5 aar oud als ik eigen bed ga krijg ik sticker van politie ja zei de moeder en het kindje sliep meteen eigenbed en geregeld stickers d

Dankjewel voor je reactie Rpl! Hopelijk trekt het vanzelf weer en anders moet ik de stickers blijkbaar uit de kast trekken! 🙂

Jouw moedergevoel mag je volgen. Als dat gevoel jou ingeeft dat hij die veiligheid nu nodig heeft, ga je het ook voelen als dat niet meer nodig is. Blijf inderdaad het ritueel hetzelfde doen en z’n eigen bed aanbieden. Misschien kan je overdag met spelen op zijn kamer nog wat spanning weghalen?
Ik heb geen ervaring, maar dit zou ik proberen als het hier zou spelen.

Dankjewel voor het advies MoesjeSharel! Overdag wil hij wel gewoon rondlopen op zijn kamer. Maar kan wel proberen om samen met hem op het bed te gaan liggen/spelen, zodat hij het weer als veilig en fijn gaat ervaren. Dankje!

Peuters kunnen rond deze leeftijd last hebben van angst dromen. Dit is normaal en hoort bij hun ontwikkeling. Ingrijpende gebeurtenissen (scheiding, verhuizing, broertje of zusje erbij) hebben ook altijd een impact wat zich vaak uit in onbegrepen gedrag of slecht slapen. Maar het kunnen ook (voor ons ouders) heel kleine dingen zijn. Peuters hebben een levendige fantasie. Ze kunnen wat echt is en wat niet bestaat nog niet goed onderscheiden. Misschien is je kindje ervan overtuigd dat er een monster onder zijn bed zat bijvoorbeeld. 

Ik zou geen strijd aan gaan. Je kindje doet dit noet express. De oorzaak achterhalen is ook lastig want vaak kunnen ze dat zelf niet uitleggen. 

Je kan je kindje bij je in bed nemen. Wellicht lost het zich na een tijdje weer op. Alleen kan het zijn dat hij zijn bedje dan gaat associëren met een onveilige plek, want als ik huil word ik ergens anders neer gelegd. 

Je kan ook de kie-ke-boe methode uit kunnen voeren. Elke keer wanneer je kindje huilt ga jr er naar toe en herhaal je dezelfde boodschap en handeling. Kordaat en saai. Dit betekent wel dat je moet volhouden want peuters zullen alles uit de kast halen. Ik ken je kindje natuurlijk niet en wat ik uit je verhaal begrijp is dat je alleen bent. Dus dat maakt het wel zwaar. Maar je zou het kunnen overwegen. Het kan ook zijn dat het zo weer over is..

 

Hoort het ook niet bij de leeftijd? 

ons zoontje is ook net 2,5 en doet hetzelfde. 

hier is niets veranderd

 

Hij wilt alleen groot zijn en bij ons horen 

Ook bedankt voor de reactie Gebruiker 10262088! Zo lastig dat het niet duidelijk is wat het probleem is. Of hij inderdaad angstdromen heeft, of dat het toch aan de verandering ligt. Hij kan nog niet goeg genoeg praten om dit duidelijk te maken. Dus ik vind het heel lastig om te bedenken wat de juiste aanpak is. En ik heb een hele dwarse peuter (goh, wat verrassend op deze leeftijd) en die kan zo’n ‘gevecht’ enorm lang volhouden. Dat heb ik al wel geleerd de laatste tijd. Maar verder goed advies en goede tips, dankjewel!!

Gebruiker 10070528, goed om te horen dat ik niet de enige ben. En dat het er blijkbaar misschien ook gewoon bij hoort! Dan zal het allemaal wel meevallen. En jullie laten het voor nu zo? Of leggen jullie hem elke keer weer terug?

[Auteur]

Berichten