Ohhh dit is heel herkenbaar… Hier ook een man die heel weinig geduld heeft met onze zoon.. Ik kan 10x zeggen dat hij hem liefdevol moet troosten als hij krampjes heeft of gewoon heel moe is en dan veel huilt, maar hij houdt hem gewoon vast en dat is t dan.. Waardoor onze zoon alleen maar verdrietiger wordt. Dan pak ik hem weer over en troost hem.
De nachten zijn ook voor mij, ook al geven wij kunstvoeding. Maar ik ben ook sinds vandaag weer aan het werk en we hebben afgesproken dat hij van vrijdag op zaterdagnacht doet. (Ik werk elke zaterdag ook)
Dat baart me nog niet zoveel zorgen want de nachten gaan best goed, maar overdag wel, dan gaat hij met onze zoon naar zijn ouders en gaat hij klussen in de schuur daar. Dus komt t er op neer dat mijn schoonmoeder de zorg op zich neemt voor onze zoon.. Zij past ook al anderhalve dag in de week op.
Ik snap best dat mijn man graag op zijn vrije dag wil klooien in de schuur, maar hij is ook vader en ik wil heel graag dat hij zaterdag ook zelf voor onze zoon zorgt. In ieder geval zelf de flesjes geven en/of zelf naar bed brengen.. Maar ik zie al voor me dat dat toch niet gaat gebeuren.
Ik heb dit al wel met mijn schoonmoeder besproken en ze snapt me, maar toch denk ik dat ze toch wel toegeeft (ze is echt een schat van een mens en veel te goed zeg maar, dus mijn man denkt dan ook van mooooiiiii voor mekaar🤔)
Als ik dit met hem probeer te bespreken dan voelt hij zich aangevallen, want hij moet zijn vrije zaterdag ervoor opgeven (zo zegt hij dit) Tja, we hebben samen gekozen om een kindje te krijgen.. Ik snap t aan de ene kant best wel, maar aan de andere kant vind ik t heel egoïstisch want wat heb ik 3 maanden lang gedaan? Juist voor onze zoon gezorgt, dag en nacht..
Zo dit was een heel verhaal, zit me blijkbaar toch best hoog😓
Dus ik snap jouw frustratie heel erg, maar ik weet dus ook niet zo goed wat ik er mee aan moet…