Hallo,

mijn vriend en ik zijn in de zomer ouders geworden van een geweldig lief jongetje. We hadden een moeilijke start maar inmiddels mogen we absoluut niet klagen. Hij is bijna altijd vrolijk, slaapt door, drinkt goed en groeit goed. Ik ben een trotse mama en mijn vriend is ook erg gek op onze zoon. 

Omdat ik borstvoeding geef komt een groot deel van de zorg op mij neer. Ik werk ook 1 dag minder en doe gewoon meer. Papa springt hier en daar bij. Maar wanneer het moeilijker wordt, bijvoorbeeld als onze zoon veel huilt omdat hij niet lekker is of een drukke dag heeft gehad geeft vader niet thuis. Hij raakt dan vrij snel opgefokt, scheldt ook en trekt zich terug door te gaan gamen met zijn koptelefoon op. Hij doet regelmatig alsof hij me niet hoort en als ik blijf proberen word ik afgesnauwd. Ik laat mijn kind niet huilen, hij wel. Hij laat hem eerder huilen dan dat hij een film op pauze moet zetten. Gevolg is dat ik uiteindelijk toch wel ga. 

Ik word daar ook boos van en ga er dan tegenin. We schelden elkaar niet uit maar er wordt wel veel gevloekt en geschreeuwd, ik voel me ook helemaal opgefokt. Dan heb ik het gevoel alles alleen te moeten doen. Als ik dingen rustig vraag of zeg (wat ik altijd eerst probeer) wordt er niet naar me geluisterd. Ik had nooit gedacht dat we zo zouden worden, dat ik ruzie zou maken waar mijn kind bij is. Dat wil ik ook helemaal niet maar man wat kan ik me irriteren! Misschien spelen hormonen ook nog een rol. Ik vind dat hij eens volwassen moet worden! In de basis houden we veel van elkaar en hebben al jaren een stabiele relatie. Het krijgen van een baby heeft de boel op scherp gezet. 

We hebben hier al veel over gepraat maar het zorgt niet voor verbetering. Herkent iemand dit? Of nog goede adviezen? 

Wou het ook vooral even kwijt denk ik.. 

 

Is voor mij erg herkenbaar, maar bij mij speelt slaaptekort een grote rol. Onze kleine jongen heeft in 9,5 maand maar liefst één nacht doorgeslapen. Hij moet er 5 dagen per week om 5.30 uur uit voor werk, waardoor die nachten voor mij zijn. Ik moet er meestal tussen de 3 en 6 keer uit ‘s nachts, waardoor ik overdag snel geïrriteerd ben.

bij ons zijn het vaak ook kleine momenten en meestal is het daarna ook meteen weer goed, maar kan me soms echt niet inhouden als ik zo geïrriteerd ben.

heb helaas geen tips voor je, want communiceren doe je al. 

Ik herken het wel in mildere mate, onze zoon is drie maanden dus bij ons is het nog niet zo opgestapeld maar ik snap en herken je frustratie… ik lees mee voor de tips 😅

Ohhh dit is heel herkenbaar… Hier ook een man die heel weinig geduld heeft met onze zoon.. Ik kan 10x zeggen dat hij hem liefdevol moet troosten als hij krampjes heeft of gewoon heel moe is en dan veel huilt, maar hij houdt hem gewoon vast en dat is t dan.. Waardoor onze zoon alleen maar verdrietiger wordt. Dan pak ik hem weer over en troost hem.

De nachten zijn ook voor mij, ook al geven wij kunstvoeding. Maar ik ben ook sinds vandaag weer aan het werk en we hebben afgesproken dat hij van vrijdag op zaterdagnacht doet. (Ik werk elke zaterdag ook)

Dat baart me nog niet zoveel zorgen want de nachten gaan best goed, maar overdag wel, dan gaat hij met onze zoon naar zijn ouders en gaat hij klussen in de schuur daar. Dus komt t er op neer dat mijn schoonmoeder de zorg op zich neemt voor onze zoon.. Zij past ook al anderhalve dag in de week op.

Ik snap best dat mijn man graag op zijn vrije dag wil klooien in de schuur, maar hij is ook vader en ik wil heel graag dat hij zaterdag ook zelf voor onze zoon zorgt. In ieder geval zelf de flesjes geven en/of zelf naar bed brengen.. Maar ik zie al voor me dat dat toch niet gaat gebeuren.

Ik heb dit al wel met mijn schoonmoeder besproken en ze snapt me, maar toch denk ik dat ze toch wel toegeeft (ze is echt een schat van een mens en veel te goed zeg maar, dus mijn man denkt dan ook van mooooiiiii voor mekaar🤔)

Als ik dit met hem probeer te bespreken dan voelt hij zich aangevallen, want hij moet zijn vrije zaterdag ervoor opgeven (zo zegt hij dit) Tja, we hebben samen gekozen om een kindje te krijgen.. Ik snap t aan de ene kant best wel, maar aan de andere kant vind ik t heel egoïstisch want wat heb ik 3 maanden lang gedaan? Juist voor onze zoon gezorgt, dag en nacht..

 

Zo dit was een heel verhaal, zit me blijkbaar toch best hoog😓

Dus ik snap jouw frustratie heel erg, maar ik weet dus ook niet zo goed wat ik er mee aan moet…

 

 

Ik herken het wel enigzins ik denk dat het misschien beetje moederlijk instinct is. Ik heb denk gewoon beetje geaccepteerd dat hij minder gejengel kan hebben. Vind wel dat als kindje ouder wordt de vader er wat meer mee kan en ook echt verbetering optreedt. Ik zeg niet dat het eerlijk is maar zo kwamen wij eruit ik moest hem eerst wat ruimte geven voordat hij weer kon helpen. Ik dacht ook maar zo mijn kindje wordt niet blij ala er boze gefrustreerde vader komt troosten doe ik het liever zelf

Je geeft aan dat als jullie kind huilt hij niet gaat? Waarom doet hij dat, enig idee? 

Probeer binnenkort iets te doen samen en praat dan met hem over de irritaties, vraag hem rustig waarom hij zo reageert, misschien heeft hij zijn redenen of is er een onderliggend probleem.

Jullie zijn een mooi gezin, ga ervoor! De meeste koppels ervaren dit soort problemen wanneer ze een kind krijgen. Als je werkt aan de problemen dan komen jullie hier sterker uit. Succes. 

[Auteur]

Berichten