Hi allemaal,
Sinds vorige maand zijn mijn vriend en ik dan eindelijk gestart met IUI.
Vol goede moed was ik dan ook begonnen met de bemfola injecties. Na een week injecteren was het tijd voor de 2e echo!
Wat bleek, 3 volgroeide follikels klaar om bevrucht te worden. Helaas 1 teveel! De teleurstelling was enorm! De eerste keer al geen inseminatie..
snel aan de medicatie om de menstruatie op te wekken..
De teleurstelling was inmiddels achter de rug, nieuwe ronde, nieuwe kansen.
De nieuwe cyclus was begonnen en ik mocht vandaag terug voor de eerste echo. Helaas het feest gaat weer niet door! Niet alle follikels waren gesprongen.
Ik moet dus nu 4wkn wachten in de hoop dat de ‘oude zooi’ uit mijn lichaam is.

Ik ben in huilen uitgebarsten. Wederom geen inseminatie deze maand. Ik vind het heel moeilijk om hiermee te dealen. Het voelt alsof mijn lichaam mij in de steek laat.

Ik begrijp niet dat er niets mogelijk is in zulke situaties en dat ik dan maar 4wkn moet wachten. Alsof ik al niet al lang genoeg wacht..

Het telt allebei niet als poging hè. Zo’n traject vergt nu eenmaal geduld. Het is echt niet altijd in 1x raak (net als bij een spontane zwangerschap). Probeer er niet te veel mee bezig te zijn en maak het niet te groot. Er is geen man overboord, het schuift gewoon een maandje op. Ik ben zelf uiteindelijk de vierde poging zwanger geraakt, maar er zijn ook pogingen niet door gegaan wegens te veel eitjes en een keer te weinig zaadcellen nadat mijn man ziek was geweest. Ik was eerlijk gezegd blij dat ze zo nauwkeurig keken en geen pogingen verspilden. Na de geboorte van ons dochtertje ben ik overigens spontaan zwanger geraakt voordat ik met IUI kon starten (dat lag stil wegens Corona).

Ja dat is inderdaad het eerste wat ik vroeg. Alleen het is dus weer een maand verder. Augustus 2019 zijn we gestart in het ziekenhuis, we moesten toch nog eerst een half jaar zelf proberen. En toen we eindelijk weer mochten kwam Corona roet in het eten gooien. 
Het feit dat we nog niet eens tot inseminatie zijn gekomen, maakt het voor mij best pittig. Ik had dat van te voren niet verwacht..ondanks dat je van te voren wordt gewaarschuwd voor eventuele teleurstellingen

Het is ook pittig, zeker met de hormonen er bij. Bij ons ging het ook zo hoor. Moest eerst een half jaar proberen daarna HSG en een hartonderzoek (vanwege eerdere klachten) en dat kostte allemaal tijd. Ik was bovendien al eind 30, maar ondanks dat was het altijd ons streven om ‘het er bij te doen’ en verder gewoon lekker te leven. Het kan best nog een tijd duren, in mijn geval acht cyclussen geloof ik (in de zomer lag het stil) vanaf de start IUI. Het is zo zonde / naar als het je elke maand zo van slag maakt. Bij te veel follikels kun je overigens altijd zelf nog klussen als je dat aandurft 😉 Wij hebben dat nooit gedaan, want ik had er dan vier of vijf en daar was ik toch niet gerust op haha.

8 cyclussen, jeetje! Pittig!
wij hebben de eerste cyclus ook niet “bijgeklust”, durfden het niet aan. Maar na vandaag ben ik toch geneigd om dat bij de eerstvolgende keer wel te doen, bij max 3.. Maar wellicht zeg ik dit nu uit de emotie van vandaag.
Het voelt gewoon zo machteloos om dan maar een maandje niets/veilig te doen

Net als Tulipa heb ik ook een lang traject met iui achter de rug! 2 jaar lang iui , hormonen spuiten 125cc gonalF ook 2x dat het niet door is gegaan, door 1x foutje lab en 1x teveel eitjes,omhoog of omlaag met hormonen! Het is een heftig traject! Maar na 6 officiële iui pogingen ( mijn laatste kans) zwanger!!!! En nu een prachtige zoon van 14 maanden.
Wederom ben ik 2 maanden geleden begonnen met een nieuw iui traject, i.v.m keizersnee moest ik wachten anders waren we veel vlotter begomnnen, mits corona het zou toelaten! En gisteren heb ik een 2e gehad! Ditmaal is het traject compleet anders! Ik ben nu 39, heb maar 1 eitje telkens, heb 12dagen moeten spuiten i.p.v 5/6 dgn en heb bloedingen tussendoor ! Maar ik weet dat het kan en hou hoop hebben op een tweede wondertje!
Blijf hoop houden! Ze moeten vooral de eerste keren kijken hoeveel hormonen jij nodig hebt voor onder of bovenstimulering ( wat je nu dus had) ze kunnen op basis daarvan straks precies bepalen hoeveel je nodig hebt! Heel veel sterkte!

@tulipa: leuk om jou hier weer terug te ‘zien’.

Ja klooie is dat hè! Je moet al zo lang wachten, kan je eindelijk beginnen, werkt je lichaam niet ‘mee’. Niets aan te doen en proberen geduld te hebben. Wij hebben inmiddels twee prachtige kinderen mbv icsi. Wat echt zo is; wanneer het eenmaal raak is zijn dat alle tranen, wachten en wanhoop waard. Hoop dat het snel lukt bij jullie!

Klinkt misschien raar, ben zo “blij” om dit soort verhalen te lezen. Ik vind het zo knap dat je dit 2jaar lang hebt volgehouden. Maar zo blijkt weer geduld loont! En dan ook wederom weer dit traject in. Diep respect! 
Heb je veel met je omgeving hierover gesproken?

Precies! Het gevoel dat je lichaam je “in de steek laat” is pittig. Dat gevoel sluipt erin. 
Vind het zo mooi om te lezen dat ook jij bent geslaagd in het krijgen van 2 mooie kinderen. Het is echt niet voor niets, blijkt.. 

dank je wel daarvoor! 

[Auteur]

Berichten