Hoi allemaal, een tijdje geleden heb ik hier een topic geplaatst over mijn kinderwens en de situatie van mijn vriend. We zijn nu een half jaar samen. Zo’n 2 maanden in de relatie heeft mijn vriend mij verteld dat zijn kind uit een vorige relatie via een donor is geboren. Mijn vriend is geheel onvruchtbaar. Ik heb hem toen gerustgesteld en het even zo gelaten. Ik heb mijn wens niet laten varen, maar wel geaccepteerd dat het niet ‘natuurlijk’ zal gaan. Ikzelf ben goed vruchtbaar, toevallig zag de gyno laatst tijdens een controle-echo duidelijk dat ik tegen mijn eisprong aanzat. Over donorzaad wilde ik nieteens nadenken of erover beginnen. Nu is hij er zelf laatst opnieuw over begonnen, eigenlijk met de mededeling dat hij heel graag een kind wilt met mij samen en dat ik moet weten dat hij ervoor openstaat. Ik probeer vooral voor hem te waken dat hij dit niet overhaast beslist. Ikzelf zie in dat het de enige manier zal zijn en blij dat hij er zelf over begon. Ook zei hij dat we er niet te lang mee moeten wachten als we het graag willen omdat het een heel proces is ( ik ben bijna 35) nu heb ik begin juni een afspraak bij de gyno (toevallig) en zijn we dus van plan dat ik daar aan ga geven dat we de ‘molen’ in willen. Ik heb geen specifieke vragen, maar zou graag ervaringen horen van anderen.. ook over de duur van het proces (al verschilt dat uiteraard per persoon)

Groetjes

Goede dag ik 5 iui behandeling gedaan niet gelukt 

een ivf gedaan begin dec en gelijk raak 

nu inmiddels bijna 23 weken zwanger 

ik vondt iui wel zwaar worden door de teleurstellingen

ivf minder zwaar maar zeker de moeite waard ik zou het zo over doen 

bij ons was wel alles goed maar lukte gewoon niet 

laten we hopen dat jullie in toekomst ook een goede weg vinden 

Hoi!

Wat een verhaal! Goed dat je je vriend de ruimte hebt gegeven! Maar ik geef hem inderdaad wel gelijk. Het is een heel traject en kan nog weleens langer duren dan je vooraf denkt! Je zal nl ook onderzocht moeten worden. Dat je een eisprong hebt, wil niet direct zeggen dat er verder niets met jou aan de hand is. Er zal bloedonderzoek worden gedaan om oa je hormoonwaarden te bepalen. Aan de hand daarvan wordt er een behandelplan opgesteld.

Ik denk dat je gyno zal adviseren om te beginnen met IUI, zeker als er met jou niets aan de hand is. Dat kan in je natuurlijke cyclus (zonder hormoonstimulatie) of in een gestimuleerde cyclus. IUI kan in principe oneindig vaak herhaald worden en wordt door de meeste vrouwen als het minst heftig ervaren. 

IVF wordt vaak pas gedaan als IUI na een aantal behandelingen niets oplevert. IVF is sowieso met hormoonstimulatie, gevolgd door een punctie om eicellen te oogsten en vervolgens bevruchting in een schaaltje en als alles goed gaat, terugplaatsing. Na de terugplaatsing moet je ook hormonen slikken. 

Ik heb zelf 5 IUI behandelingen in natuurlijke cyclus achter de rug, zonder resultaat. Ik vond de behandeling niet zwaar. Ik had geen hormonen nodig en controleerde zelf of mijn eisprong er aan kwam middels ovulatietesten. Ik ging maar 1x per ronde naar de kliniek en dat was voor de inseminatie. Ja het was een teleurstelling als ik weer ongesteld werd, maar ik wist bij elke behandeling dat het geen 100% garantie op succes was.

Zodra de kliniek weer open gaat, begint voor mij de ICSI behandeling (een vorm van IVF). Dit omdat mijn man te weinig goed zaad heeft. Ik zie op tegen de medicatie, ik zie op tegen de punctie en ook hierbij weet ik dat ik geen 100% garantie op een zwangerschap heb. Ook lukt het veel vrouwen niet om in 1 poging met IVF zwanger te worden, veel vrouwen hebben 2 of 3 pogingen (puncties) nodig! Ik denk dat de teleurstelling bij een IVF traject groter zal zijn omdat je een embryo krijgt teruggeplaatst en als je dan ongesteld wordt, is dat eigenlijk dus een miskraam!

Lapjesendraadjes heel erg bedankt voor je duidelijke verhaal!

[Auteur]

Berichten