Hallo moeders,

Inmiddels hebben wij twee kindjes. Zwangerschap was niet veel bijzonders. Behalve dat het vrij grote kinderen zijn, sterrenkijkertjes en dat ik geen ontsluitingsweeen heb.
Voor de tweede bevalling had ik een heel senario in mn hoofd hoe goed het kon gaan, maar helaas was dit niet het geval. Lichamelijk heb ik er niets aan overgehouden, maar de bevalling psychisch verwerken was een heel ding. Gelukkig ben ik er wel overheen… alleen voelt het nog steeds als falen dat mijn lichaam zelf geen kindje op deze wereld kan zetten! Ook tegenover mijn man voelt dat best weleens als niet perfect. Terwijl ik heel goed weet dat het prima is zo.

Iemand ervaring?

Bedankt!

Begrijp ik het goed dat je dan dus keizersnedes hebt gehad? En daardoor het gevoel van falen? Of wat geeft je precies dat gevoel?

Geen ervaring hiermee maar ik ben van mening dat iedere vrouw die een kind op de wereld gezet heeft, op welke manier dan ook(!!!) daar ontzettend trots op mag zijn en dit gewoon een wereld prestatie is!!! Of het nou een vaginale bevalling of keizersnede was, met vacuümpomp, tang, pijnstilling of geen pijnstilling, YOU DID THAT! Zonder jouw effort was je kindje er niet geweest, hoe je bevalling ook gelopen is, dus dat is alles behalve falen. Wees daar ajb trots op en twijfel daar nooit aan.

Nee, dat niet. Met weeopwekkers ging de ontsluiting wel verder en na lang persen werd de eerste geboren en de tweede draaide tijdens de bevalling.

Dank je wel!

Hoi! Ik heb zelf onlangs een keizedsnede gehad. Ik vind het jammer dat ik de gebeurtenis van vaginaal bevallen nooit ga meemaken (heb de wens 1 kindje te krijgen en niet meer) maar ik vind het ook echt alleen maar jammer en dan houdt het op. Ik ben trots op mijzelf en op mijn lichaam dat het tot de tijd van de keizersnede mijn kindje gezond en gelukkig heeft gehouden en ik ben mega dankbaar dat dit (een keizersnede) mogelijk is in de medische wereld. Die trots en dankbaarheid stijgen voor mij boven het gevoel van eventueel falen uit. Niemand had het voor mijn dochter beter kunnen doen dan ikzelf. Succes mama!

Ik vind dit dus zo jammer! Dit komt denk ik ook omdat iedereen maar stoer moet doen en alles maar perfect moet zijn in deze wereld. Als het niet perfect gaat, tel je niet mee. Je zwangerschap moet klachtenvrij zijn, want dan ben je echt een stoere vrouw. Je bevalling moet makkelijk en snel gaan. Je eerste maanden met je baby moeten een grote roze wolk zijn. Alles wat tegenvalt of negatief is, mag tegenwoordig niet meer bestaan. Alles moet instagram waardig en perfect zijn. Zo jammer!

Jouw gevoelens over de bevalling deel ik niet, maar ik begrijp je heel goed. Maar zo moet je het niet zien hoor! Je lichaam is prachtig en sterk! Oke, de bevalling is niet verlopen zoals je had gehoopt maar come on, powervrouw, jij hebt twee prachtige kindjes kunnen groeien met dat lichaam! Hoe cool is dat? Alles zit er op en eraan, perfecte mini mensjes. Dat kan geen enkele man in de wereld!

Ik sluit me volledig bij alle andere reacties aan. Wat jij en jouw lichaam voor elkaar hebben gekregen is zo bijzonder en mooi. En je lichaam heeft het dus ook gewoon voor elkaar gekregen dat je alsnog vaginaal hebt kunnen bevallen, dat is toch schitterend! Wat vervelend dat je dit zelf niet zo ervaart. Mocht het je echt in de weg zitten en belemmeren, is het misschien toch goed om er met iemand over te praten denk ik. Succes mama!

Dank jullie wel!

Ik herken het wel een beetje. Niet over de bevalling, maar ik ben zwanger van de tweede en beiden zijn ziekenhuisbevruchtingen om het zo maar even te noemen. Ik heb het best moeilijk gehad met dat ik/wij niet natuurlijk kunnen verwekken. Dat voelde wel ergens alsof ik mijn rol als vrouw niet kon doen. Het komt best vaak voor. Maar in mijn directe omgeving niet. Het voelde alsof ik als vrouw kapot was, want anderen konden het allemaal wel. Heel middeleeuws, I know… En rationeel gezien weet ik dat ik gewoon een kind gegroeid en gebaard heb, een kopietje van ons, en dat is superbijzonder! Nu de tweede ook al bijna op het eind. En mijn lichaam kraakt eronder, je ziet de sporen van elke stap. Streepjes, slappe huid, borsten die duidelijk melk gegeven hebben, en die zak van mn buik toen er geen kleintje meer in zat. Maar nu ook alle tekenen van hoog zwanger zijn. Je hele lijf verandert door het groeien en baren van kinderen. En dat vind ik wel een heel mooi bewijs naar mezelf toe dat ik wel degelijk een vrouw met kinderen ben. Ook al had ik een zetje nodig. Het is nu maar een detail in een veel groter verhaal geworden. 

Maar ik snap je, het detail steekt soms wel.

 

[Auteur]

Berichten