Hai,

Zodra papa in zicht is geweest, is het jengelen geblazen. Heel de tijd door. Maakt niet uit of het in de nacht is, in het weekend, voor of na het werk.

Papa kan er maar slecht tegen dus er komt vaak reactie. Hij plakt aan de benen, trekt zichzelf op aan papa zodat hij opgetild zal worden, klampt zich vast zodra mams in de buurt komt (want dan gaat er wat gebeuren), maar ook als papa tijdens het eten de keuken in komt, stopt het eten en begint hij te jengelen, wil hij uit de stoel etc.

Echt, zodra papa ‘in beeld’ is, begint hij al (dus niet als hij weg is, hij zwaait papa gerust uit als hij weggaat)

Bij mams speelt hij lief, is hij vrolijk en jengelt hij alleen even als hij wat wil drinken/eten of moe is. Eigenlijk hoor ik hem dus maar zelden en is hij een heel zoet kindje. 

Iemand een idee hoe we dit kunnen verminderen om het voor papa ook weer wat aangenamer te krijgen?

Dank alvast! 

Grs, M. 🌼

Haha hier was t andersom! Tis een beetje n fase, en t enige wat je denk ik kan doen is er niet aan toegeven. Ze moeten leren dat de andere ouder ook dingen op zich neemt.. maar lastig is t wel, voor beide ouders!

Hier ook net een extreme mamma-fase achter de rug. Wij zijn van mening dat het een beetje touwdansen is, want hij doet dit niet voor niks. Bij ons was er een grote ontwikkeling gaande (zowel motorisch als qua spraak en begrip) en daar kwam flinke verlatingsangst richting mij bij kijken.

Mijn vriend vond het ook niet fijn, want hij mocht hem nooit troosten. Ik was weer kapot, want mijn vriend mocht hem niet naar bed brengen. Aan dit stuk hebben wij wel toegegeven, want hier lag nu eenmaal een hele sterke behoefte van hem en we zagen het helemaal niet als afwijzing naar de ander.

Op momenten dat wij zoiets hadden van, “nu heb je even pech en moet je gewoon doen wat je moet doen” (zoals bijvoorbeeld bij jullie het eetmoment) dan waren we hier ook streng en consequent in.

Praktisch gezien zou ik kijken naar het vermijden van onnodige strijd (dus jij gaat bijvoorbeeld in de nacht naar hem toe) en op welke vlakken voet bij stuk gehouden moet worden.

Deze fase is pittig, maar onthoudt dat het geen afwijzing is naar een ouder en dat het gedrag is die voor een reden ontstaat (verlatingsangst / hechting / grote ontwikkelingen = angstiger/hangeriger gedrag)

Wij hebben hem net achter de rug en nu mag pappa gewoon alles weer doen en ik kan ook even alleen weg, zonder dat er flinke tranen bij komen kijken

[Auteur]

Berichten