Hoi allen

Verklaar me alsjeblieft niet voor gek maar ik denk dat mijn baby mij niet moet. Ik krijg bijna geen contact met hem. Terwijl hij andere, zodra ze hem aankijken en hij ze ziet, naar ze lacht. Zeker naar bekende. Mijn moeder is die gek/verliefd op, zij kan alles met hem. Maar ik merk het ook bij anderen.
Ik krijg hem bijna niet rustig, sterker nog soms raakt hij juist meer overstuur als ik hem vast heb.

Ik heb een zware zwangerschap gehad en momenteel is mijn leven als alleenstaande moeder met veel privé problemen erg turbulent. Ik ben niet waar ik zou willen zijn.

Kan het zijn dat mijn baby mij niet moet? Of mijn energie niet fijn vind? Of door alle stress hij eigenlijk niet in de buurt van/bij me wil/kan zijn?

Ik loop dit al weken te zoeken maar kom niet tot een antwoord. Wel bij oudere kindjes/peuters, maar niet bij baby’s.

Oh ja, hij valt wel bij me in slaap. Ik kan hem gewoon vasthouden als hij niet overstuur is. Maar ik merk gewoon dat waar mijn moeder dag schatje zegt hij gelijk glundert met verliefde oogjes en ik kan gerust twee uur lieve woordjes tegen ben zeggen en het ook echt menen maar meneer kan dan gerust 2 uur naar de vloerlamp kijken die dan aan is.
Hij is dus erg onrustig bij me.

Alsjeblieft help me met advies #bekind
Groetjes een onzekere nieuwe moeder

Hoi,

Ik weet niet precies wat er aan de hand is, maar baby’s voelen zeker wel stress bij een ouder. Dat kan de afwijzende houding wel verklaren. Dat betekent niet dat hij je niet moet, of dat dit nooit verandert, maar dat hij veel spanning bij je ervaart en bij anderen misschien meer rust, oprechte aandacht. Dat klinkt stommer dan ik het bedoel. Als je veel stress hebt, dan kan ik me voorstellen dat je hoofd er gewoon niet helemaal bij is. Hoe oprecht je alle lieve woorden dan ook meent, je bent misschien voor hem niet helemaal toegankelijk?

Anderszijds kunnen kinderen ook heel goed lekker zeuren bij hun ouders. Ik kom mijn kinderen weleens ophalen bij oma en dan zijn ze de hele dag heel zoet en lief geweest en dan kom ik binnen…..huilen, gillen, elkaar in de weg zitten, erg gezellig dus. Alsof ze zich dan ineens niet meer van hun beste kant hoeven te laten zien. 

Verder wil ik je heel veel sterkte wensen. Moeder zijn is soms super pittig, zeker als je er alleen voorstaat! Je doet het beste wat je kan en samen komen jullie er zeker uit 💪

Hoi, ik wens je heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toe. Het komt wel. Bij mij wou mijn dochter me maar net aan tolereren tijdens de borstvoeding. Verder niet. Als jou baby wel bij jou slaapt is dat echt wel een goed teken.

Ook mijn zwangerschap was zwaar, en door complicaties bij de bevalling kon ik in het begin niet lang aan een stuk met haar lopen. Ik moest zelf nog herstellen en ze leek een miniatuur van mijn schoonmoeder. Ik denk dat ze dus heel goed aanvoelen als iemand niet lekker in haar vel zit.

Zorg dat je zelf weer gelukkig wordt, dan volgt je kindje vanzelf 🌞💝

Ha lieve mama,

Heel herkenbaar van het om je heen blijven kijken en niet geïnteresseerd zijn in je. Als zijn vader hem begroette was het meteen feest, ik was letterlijk inwisselbaar voor iedere vrouw op de planeet en het was lief lachen, zelfs als een vriendin van mij de hele dag op hem had gepast en ik eindelijk terug was van werk keek hij haar aan van ‘wat moet ik met dat mens?’ om vervolgens zijn vader binnen te zien komen lopen en de pret kon niet op. Heel verwarrend vond ik dat, vooral omdat het na mijn bevalling heel pittig met hem was geweest door achteraf een koemelkeiwitallergie en ik juist heel veel zorg en liefde aan hem gaf, waar vaders meer op de achtergrond was. Dat is bij ons rond een maand of 7 redelijk wat gaan recht trekken.

In die tijd kon hij ook hard bij mij huilen, maar was ik wel de enige in huis die hem ook stil kreeg. Zodra er pijntjes of ongelukkigheden waren wist hij mij haarfijn te vinden en moest en zou hij bij mij. Jij doet het alleen, misschien dat hij daardoor al zijn onrust enkel bij jou wil ventileren?

En inderdaad, mensen voelen elkaar onderling haarfijn aan, baby’s en kinderen zijn daar nog meer op gericht dus hij zal jouw stress voelen. Dat gezegd hebbende voelt hij dus ook hoeveel je van hem houdt, dat je hem probeert te troosten en bij je wilt hebben. Focus op de troostmomenten op die warme en geborgen gevoelens die je voor hem voelt. Het is niet erg dat hij van slag is en jij mag ook gewoon je stress hebben. Zodra je als je elkaar vast hebt de ruimte maakt om juist die fijne dingen te voelen en daarmee ook je zenmomentje te pakken win je een hoop. Dat is wat mij in ieder geval die eerste weken erdoorheen heeft gesleept met een huilbaby die alleen maar honger en buikpijn had, amper sliep en ik 16 uur van de dag de zorg droeg terwijl ik een spoedkeizersnede had gehad vanaf week 1. 

 Voor je baby ben jij zijn wereld en zijn jullie 1. Hoe vaak vergeten we zelf niet iets aardigs tegen onszelf te zeggen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt, en wees vooral ook lief voor jezelf. Maak er samen een feestje van.

Dankjulliewel voor jullie lieve woorden en advies. Ik voel me een stuk beter! 
Ik ben uit alle macht alle losse eindjes vast aan het zetten en rust in mijn leven te creeeren en daarmee ook in die van mijn zoontje, maar het is veel maar het komt goed. Ik ken mezelf en alles heeft z’n tijd en reden. 

dankjulliewel nogmaals ❤️

[Auteur]

Berichten