sinds ik bevallen ben heb ik een heel zeenuwachtig gevoel, voel me raar, heb behoefte aan tijd voor mij zelf en heb nog niet die gelukkige gevoellens naar ons kleintje!

soms gevoel van spijt waar ben ik aan begonnen!

iemand herkenbaar?

Ik herken je zenuwachtige gevoel wel.. bij mij lag het aan mijn zwangerschap, bevalling en periode erna die ik als traumatisch heb ervaren.. ik heb helaas een hoge bloeddruk en angst/paniek eraan overgehouden, waardoor ik dus ook die opgefokte, zenuwachtige gevoel heb. Ik weet niet hoe bij jou de zwangershap etc. was? Maar ik moet wel zeggen dat ik die gelukkige gevoel wel had bij mijn baby, ik kon haar juist moeilijk loslaten. Ik weet niet of je hier wat aan hebt.

De gevoelens die je hebt zijn heel normaal. Je leven staat op z’n kop. Hoe lief je kleintje ook is, het is wel een hele zorg. Je hebt slaaptekort en hormonaal is het ook een achtbaan waar je inzit. Je gevoel dat je tijd voor jezelf nodig hebt had en heb ik na 11 maanden nog steeds. Daarmee laad je op en Kun je het beter aan. Wanneer je niet kunt opladen word je steeds onrustiger. 

Ik wil je adviseren hier niet te lang mee door te lopen en hulp te zoeken via je verloskundige (als je net bevallen bent) of je huisarts. Zij kunnen je doorsturen. Zelf heb ik veel baat gehad bij Mamakits, dit zit in de omgeving van Amsterdam. Met een paar gesprekken heb ik handvatten gekregen om mij weer beter te voelen. Oa door soms bewust iets voor mezelf te doen. Misschien zit er ook zoiets bij jou in de buurt. 

Nogmaals. Je gevoelens zijn heel normaal, er zijn weinig moeders die op. Een roze wolk zitten. Hulp zoeken is geen teken van zwakte maar laat zien hoe sterk je bent. Het komt goed Meis! 

Ik heb hulp, zit bij pop poli!

elke week gesprek met psycholoog, morgen weer met psychiater om te kijken voor andere medicatie!

merk wel dat het steeds iets beter gaat, het extreme is weg (hoop ik) echte paniek aanvallen al 3 weken niet meer gehad!

metk dat ik langzaam weer mezelf aan het worden ben, maar ben er nog lang niet! Heb nu wel momenten dat ik van kleine geniet en echt het gevoel dat ik van hem hou! Maar die momenten zijn mij te kort! Psycholoog zegt dat het echt mijn hormonen zijn en het tijd nodig heeft om te herstellen.

Wat goed dat je al hulp hebt! 

Ze zeggen niet voor niets 9 maanden op en 9 maanden af. Wat dat betreft zijn hormonen ondingen, je kan er veel last van hebben. Geef het inderdaad de tijd en ik hoop dat je de stappen die je maakt  kunt erkennen en daaraan vasthouden. 

Het wordt echt beter. Het eerste jaar is gewoon erg intensief en door gebrek aan slaap heb je eerder last van het opgejaagde gevoel en angstaanvallen. Op het moment dat ik een paar slechte nachten heb gehad komt de onrust ook weer terug en als ik daar niks mee doe dan uit zichcdat uiteindelijk ook in een paniek aanval. Dus hoe lastig het soms ook lijkt, zorg dat je af en toe iets voor je zelf kunt doen. Misschien kan je partner/(schoon)ouder/buurvrouw een half uurtje oppassen zodat jij even de deur uit kan. 

Je bent goed bezig!

psychiater en psygoloog geweest.
Ik kan anti deprasiva krijgen, hun laten dat aan mij over omdat ze er van overtuigd zijn dat het hormonen, levens verandering na geboorte van kleine en ook dingen uit mijn verleden mee spelen, en ik ook misschien dingen moet verweken die ik nooit verwerkt heb.
Ze zien elke keer kleine stapjes vooruitgang, en anti deprasiva werken pas na 5 a 6 weken en hun denken dat ik over die weken mezelf ook al weer stuk beter voel en als ze nu dat voor gaan schijven weten we niet of het aan de pilletjes ligt of aan mij zelf dat ik in balans aan het komen ben.
En als het over 4 weken er nog is ze het anders toch gaan voorschijven.
Aangezien ik zelf goed mijn emoties en gevoel er uit gooi en goed er over praat. (tegen iedereen)
Als ze zagen dat er geen verbetering in zat dat hadden ze het nu wel voorgeschreven.
Ik ga wekelijks nu naar psygoloog.

Ik heb een lieve man die de nacht doet (kleine komt nu 1x per nacht gemiddeld) ik de avond fles rond 21.00 uur. (man ligt dan al te slapen en komt zo dan ook aan zijn nachtrust) even ongezellig maar het is voor goed doel zeggen we, dat ik me beter ga voelen en straks wij met z’n 3en kunnen genieten en deze tijd dubbel kunnen inhalen. (ik voel me er wel schuldig over, maar mijn man zegt dat het niet hoeft)
Mijn moeder doet ook enorm veel, is veel bij mij en als het moet elk moment van de dag past ze op de kleine.
Ik voel me zo rot over dat ik het nu even niet aan kan en ik zoveel op andere moet steunen pffff, maar hopelijk ben ik snel weer op de rit en kan ik het weer aan en kan ik gaan genieten.

[Auteur]

Berichten