Voordat mijn zoontje geboren was leek een klein leeftijdsverschil (tussen de anderhalf en twee en een half jaar) mij ook ideaal. Ergens leek het me ook handig “want dan ben je ervan af” en ik dacht ook dat een klein leeftijdsverschil leuk was, zodat ze samen kunnen spelen.
Nu is mijn zoontje 10 maanden en ik moet er echt niet aan denken. Krijg al rillingen bijna als ik eraan denk, dus wij gaan het voorlopig ook nog niet doen. Wel weet ik zeker dat (als het ons gegeven is) ik nog wel een keer voor een tweede wil gaan. Maar ik wil nu even een gezin zijn met zijn drieën en het lijkt me super als mijn zoontje straks iets groter is, misschien (hopelijk) al wel zindelijk en ook beter begrijpt wat er gebeurt als er een baby komt.
Er is volgens mij geen goed of fout hierin, maar je moet je er wel prettig bij voelen. En ik zou zeker niet nu al beginnen voor een tweede alleen vanwege het samen spelen (niet dat je dat zegt, maar mocht dat de ‘main reason’ zijn voor de wens van een klein leeftijdsverschil). Ik heb twee broertjes, met één scheel ik 16 maanden en met de ander bijna vier jaar. En ik kan het met hen allebei heel goed vinden, altijd al zo geweest ook. De geboorte van de jongste herinner ik me nog (soortvan), herinner me in ieder geval het beeld van een baby in de wieg en hoe spannend dat was. En het helpen van mijn moeder (“helpen”). Van mijn oudste broertje herinner ik me niet meer dat hij er niet was, maar herinner me ook niets van de babytijd. Het heeft beide zo z’n voordelen, maar mijn jongste broertje en ik lijken meer op elkaar qua interesses en kan ik dus feitelijk beter mee opschieten/naar een feestje gaan. Leeftijdsverschil zegt dus niet zoveel over de band.