Tijdens mijn zwangerschap ben ik behoorlijk klunzig geworden, ik las dat dit onderdeel van de zwangerschapsdementie kan zijn. Maar nu is mijn kleine man al ruim 10 maanden en ben ik nog steeds erg klunzig… ik vind dit zo vervelend.. maar dingen gebeuren steeds.. zo gaan veel dingen kapot door mijn klunzigheid, maar ben ik ook al 1 keer met mijn kleine man van de trap af gevallen toen hij 4 maanden was. Eergister weer gevallen doordat ik achter een opstapje bleef steken en struikelde, waarbij ik mijn kleine man heb kunnen besparen om pijn te hebben, maar ik ben bont en blauw. 

Mijn vriend werd gister heel geïrriteerd hierom en blijft zeggen dat ik eens beter op moet letten en voorzichtiger moet zijn. Ik probeer voorzichtig te doen, maar ben ook bezig met alle 100.000 dingen die gedaan moeten worden op een dag. Zo had ik gister bijvoorbeeld een emmer water gepakt, om de billen van mijn kleine man na het poepen even te wassen. Na het verschonen breng ik hem naar buiten en kan ik hem niet alleen laten en ben ik die emmer dus gelijk weer vergeten… de kat heeft deze uiteindelijk omgegooid, omdat hij eruit wil drinken… daardoor heeft de laminaatvloer dus heel lang met een grote plas water gestaan.

Ik voel mezelf zo dom hierdoor… maar ik ben afgeleid door alles wat gedaan moet worden en daarnaast ben ik ook echt onhandiger geworden.

Herkennen mensen dit? Zo lang na de bevalling nog zo onhandig zijn? 

Jup, ik voelde me na ruim een jaar weer ‘normaal’ en had toen pas weer ruimte in mn hoofd.

heel normaal!

soms heb ik het idee dat het nooit meer overgaat, maar dat kan ook komen omdat de kinderen snel na elkaar geboren zijn.

Nu de jongste ruim 1 is en goed slaapt, heb ik stukje bij beetje het idee dat er weer wat meer ruimte is dan alleen maar baby baby baby baby..

Maak je niet druk, als je teveel gaat nadenken en stressen gaat er alleen maar meer “fout”.

ongelukjes gebeuren nu eenmaal. Later lachen jullie erom. Misschien kan je man wat extra ondersteunen ipv kritiek leveren.

 

 

Je hebt er gewoon een paar taken bijgekregen, dus je focus ligt anders. Continue multitasken kan niemand, zeker niet als je moe bent. Vanmorgen moeten lachen met mijn man omdat we de bodylotion in de koelkast vonden. Geen idee wie hem daar heeft neergezet, maar of ik was het of mijn man. Mijn kindjes zijn nu 5 en bijna 2. Dus ik b n al even uit de hormonen.

Is natuurlijk anders dan een laminaatvloer die onder water staat, maar je bent niet de enige waarbij de hersens soms even uit staan.

Ontzwangers duurt voor iedereen anders. Bij mij duurde het ruim een jaar voordat ik weer een beetje mezelf voelde. Het klinkt ook alsof je zoveel op je bordje hebt, dat je je aandacht er niet bij kunt houden. Heb je voldoende tijd voor jezelf om op adem te komen? Toen ik bijna met mijn kleine van de trap viel heb ik hulp via een psychosomatische fysio gezocht. Zij heeft mij geholpen terug in mijn eigen kracht te zetten. Tegelijk leerde ik omgaan met de nieuwe gezinssituatie. Prioriteiten stellen, aandacht erbij houden enz. Ik heb de lat tegenwoordig laag liggen en zie wel waar de dag steeds eindigt. Mijn man helpt daarbij thuis actief mee. Dat scheelt. Wij hebben taken anders verdeeld, waardoor alles soepeler verloopt. 

Mijn vriend is de kostwinnaar en ik heb ontslag genomen na mijn verlof. Ik had tijdens mijn zwangerschap een heftige burn-out en ik ben daardoor ook veranderd, ik kan minder tegen stress. Toch ligt de lat nog steeds hoog merk ik, en over alles is dan ook tot in de puntjes nagedacht. Ik probeer het al een beetje meer los te laten, ik ruim de chaos nu steeds op als die kleine op bed ligt i.p.v. tussendoor alles helemaal spik en span. Overdag kom ik weinig aan mezelf toe, al neem ik nu wel “pauze” als de kleine man op bed ligt voor een dutje. 

Maar Ik merk ook dat slaapgebrek niet meehelpt, ik ga op tijd naar bed, maar lig regelmatig uren wakker in de nacht, niks aan de hand, maar ik kom gewoon niet in slaap… dus dat werkt absoluut niet mee

Ik heb ook een burn-out gehad na o.a. een traumatische bevalling. Het heeft mij veel goeds gedaan daarbij hulp te vragen. Over alles controle willen behouden en perfectionisme helpt absoluut niet mee. Het is allemaal zachter geworden en inmiddels slaap ik ook beter. Tijd heelt…

 

Ik heb ook bewust tijd voor mijzelf vrij gemaakt. Niet werken en dus 24/7 moeder zijn is ook werk. Wij hebben nu 1 papa-dag waardoor ik tijd heb voor een nieuwe studie en oma pas 1x per week op. Ook dit heeft mij veel goeds gedaan. 

Ik wil je geen hoop ontnemen… Na mijn burn-out ben ik nooit meer dezelfde geworden. Mijn energie tank is sneller leeg, ik ben sensorisch sneller geprikkeld en daardoor bots ik regelmatig tegen dingen op. Heb ik soms niet eens in de gaten. Psychosomatische fysio was echt helpend. Gedeeltelijk ook moeten leren met mijn beperkingen. Gelukkig heb ik een man die begripvol is en meedenkt. 

[Auteur]

Berichten