Als je zwanger bent en gevoelig voor slechte bevallings verhalen moet je vooral NIET verder lezen. Ik wil absoluut niemand bang maken of afschrikken. Gelukkig is mijn verhaal iets wat nog maar zelden voor komt.

Ik ben op zoek naar iemand die ongeveer t zelfde heeft mee gemaakt. Maakt niet uit wanneer. 10 jaar terug of vorig jaar. 

Hier komt m’n verhaal; na een smetteloze en bijna klachtloze eerste zwangerschap van 41 weken en 5 dagen braken op een vrijdagmiddag mijn vliezen. Zaterdag vroeg in de ochtend werd ik wakker met weeën. En wat later zijn we met verloskundige naar het ziekenhuis gegaan. In het ziekenhuis aangekomen werd ik eigenlijk direct ziek. Koorts, ijs koude rillingen en ongelooflijk moe (kraamvrouwenkoorts). Na zo’n 18 uur weeën en 10 cm ontsluiting werd toch besloten om een spoed keizersnede uit te voeren om 12 uur in de nacht omdat onze beeb t niet langer zou trekken. Ik werd onder volledige narcose gebracht en de beeb werd gehaald. Om 10 voor half 1 zondag nacht 22 juli 2018 was Novi er ♡. Op de OK tafel bleek dat mijn baarmoeder volledig geïnfecteerd was en nadat ik 3.5 liter bloed was verloren omdat de artsen het niet meer dicht kregen, hebben ze helaas moeten besluiten om mijn baarmoeder volledig te verwijderen. Ik kwam om 5 uur in de ochtend pas van de OK af om wakker te worden op de IC en ik heb in totaal 4 weken in het ziekenhuis gelegen. Ik was echt heel erg ziek. Zo ziek dat mijn huisarts vreesde voor mijn leven. Een deel van mijn organen functioneerde zeer slecht en ik zat helemaal vol vocht. Ik ben na de keizersnede nog 2x geopereerd en heb veel afdelingen gezien in die 4 weken. En ik was ook nog moeder geworden van een ongelooflijk sterk meisje die ook ziek was. Het gaat nu goed met mij. De lichamelijke naweeën van heel het gebeuren ebben langzaam weg. Met de beeb gaat het super! Gelukkig! 

Maar ik ben dus op zoek naar lotgenoten. Afgelopen zomer was er een top wat betreft kraamvrouwenkoorts. Misschien heeft 1 vrouw iets soortgelijks mee gemaakt. Misschien kunnen we elkaar helpen om er mee om te gaan. En ervaringen delen. Ik wil absoluut niet met een psych of zo praten ik praat veel liever met een ervaringsdeskundige.

xx Stacee

Hey!

Ja ik ben bevallen op 7 juni 2018. Was een fijne thuisbevalling en ’s avonds kreeg ik al een beetje verhoging. In de dagen erna kreeg ik ook koorts, maar verder nergens last van. Ze dachten dat ik misschien een griepje had. Tot op 10 juni. Toen werd ik na een dutje wakker met een hele stijve knie. En ook rillen van de koorts. Terwijl het 30 graden was pfff. Verlos gebeld en die heeft me naar het ziekenhuis gestuurd. Bleek dat ik de streptokokken a bacterie had opgelopen en die in mijn knie is gaan nestelen. De dag erna hebben ze mijn knie gespoeld dmv een operatie en ben ik nog tot de vrijdag in het ziekenhuis gebleven. Toen mocht ik naar huis met nog een infuus in me arm (picc) voor 1.5 week en daarna nog een maand ofzo tabletten. En ondertussen was in niet in staat om te lopen. Pas toen de bacterie er helemaal uit was. En na de antibiotica kreeg ik toestemming om fysiotherapie te volgen. Dus ik heb ongeveer 5 weken niet gelopen. En daarna weer langzaam opgebouwd. Nu is het bijna een jaar later. Ik kan wel veel meer, maar ik heb nog steeds last van me knie. Kan ik wel mee handelen, maar soms als ik terugdenk ben ik verdrietig om mijn kraamweek. Met mijn baby ging het gelukkig ook erg goed!! Ondanks de stress hiervan heb ik hem gewoon kunnen borstvoeden. Had ook niet geweten hoe ik in godsnaam toen flesjes had moeten maken :’). 

Hoe gaat het nu met je?

Groetjes Tamar

Hoi,

Hier ook kraamvrouwenkoorts na een heftige bevalling. Precies een week na de geboorte van mijn dochtertje werd ik midden in de nacht wakker, badend in het zweet. Huisartsenpost gebeld, het advies was om een paracetamol te nemen..De volgende ochtend toen de kraamzorg er was direct naar de huisarts. Deze stuurde mij door naar het ziekenhuis. Inmiddels dik 40 graden koorts, pijn in de buik en pijn in mijn benen. De eerste twee ziekenhuis dagen vielen zwaar: hoge koorts en veel rillingen. Van deze dagen kan ik mij ook niet meer veel herinneren; ik voelde mij doodziek. Na een 5 daagse ziekenhuis opname, antibiotica via infuus, mocht ik weer naar huis.

Na een half jaar komt pas het besef.. Het heeft toch een flinke impact gehad. Helaas weinig personen waarmee je hierover kunt praten.

Liefs,  Ghislaine   

[Auteur]

Berichten