Hallo allemaal,

Misschien een beetje gek om hier te plaatsen, maar ik moet even mijn hart luchten en zou graag meningen horen van buitenaf.

Ik heb dus een leidinggevende met stress, dat heeft ze met regelmaat. Op zo’n moment is ze erg onduidelijk in wat ze wil. Ik denk haar dan te begrijpen (samen met mijn collega’s), maak daar een plan op en wordt vervolgens uitgekafferd “omdat dat dus absoluut niet de bedoeling is!”.

Het hangt natuurlijk aan elkaar van kleine situaties die elkaar opvolgen. Te veel om op te sommen. Maar ik merk dat bij mij de maat vol is. Ik voel me niet gewaardeerd, heb het gevoel dat mijn zelfstandigheid me steeds meer wordt afgenomen en weet gewoon niet hoe ik het dan wél goed doe in haar ogen. 

Thuis voel ik meer irritatie en ik droom elke keer over woedeuitbarstingen enzo (o.a naar mijn leidinggevende).

Misschien maakt deze periode van  Corona me ook al sneller geïrriteerd en ik ben ook nog zwanger. Maar dit gevoel is vervelend en ik moet er iets mee. 

Wie heeft er tips? Dank alvast!

Het enige wat helpt lijkt me, is om het gesprek met je leidinggevende aan te gaan. Het immers een communicatie-probleem tussen jullie. Probeer daarbij vooral de Ik-boodschap te brengen.  “Ik vind het fijn om goed werk af te leren en ik merk dat dit de laatste tijd … Blablabla”

Als je liever nog niet een gesprek wil aangaan (is misschien beter om dat face-to-face te doen) dan kan je bij nieuwe opdrachten even checken. De opdracht in je eigen woorden formulieren. “Heb ik het goed begrepen dat je dit en dit bedoelt/nodig hebt/etc.”

Succes!

Tja lastig. Het enige wat je kan doen is dit toch aankaarten naar je leidinggevende. Loopt er ook nog een andere leidinggegevnde rond aan wie je raad kunt vragen? Als het iets is waar meerdere collega’s last van hebben moet dat natuurlijk wel besproken worden want het lost waarschijnlijk niet vanzelf op.

Dank jullie wel!

Ja er zijn inderdaad meer mensen die moeilijk met haar kunnen communiceren. Dat maakt het ook lastig, ik kijk ook altijd naar mezelf bij een probleem maar in dit geval denk ik steeds meer dat er veel bij haar ligt.

Wel een goeie om te herhalen ‘begrijp ik het goed dat…’ 

Met haar zelf het gesprek aangaan is inderdaad wel waar ik het zal moeten zoeken. Vind dat natuurlijk erg moeilijk. Ook omdat ik, door de jaren ervaring met haar, verwacht dat het niet op gaat leveren waar ik op hoop.

Ik heb eerst een gesprek aan gevraagd met een vertrouwenspersoon, hopelijk kan die me ook nog goede tips geven.

 

Naast de tips die hierboven al genoemd zijn, wil ik je zeggen goed te waken voor overspannenheid/burnout… zelf heb ik in een soortgelijke situatie gezeten, en het heeft bij mij een lelijke burnout opgeleverd (tegelijkertijd met mijn zwangerschap), mijn zoontje is ondertussen bijna 19 maanden en dagelijks merk ik nog de nasleep van de burnout.

Ik herken namelijk heel goed het gevoel van het willen ontploffen.

Als je geen uitweg ziet in de situatie, en je dus eigenlijk inziet dat er niks zal veranderen, dan is het echt zaak om voor jezelf te kiezen en te maken dat je daar wegkomt, voordat het te laat is

[Auteur]

Berichten