Bedankt voor jullie meningen. Inderdaad, dit is precies waar ik mee zit. Mijn kind zal altijd voorgaan. Ik heb een partner die mij heel erg steunt maar die politieagent wil gaan worden. Het is meer in dat toekomstbeeld dat ik niet zie hoe dit kan gaan werken. Hij wimpelt me af met: ja we doen dit alles voor de toekomst van onze kinderen. Dat klopt ook wel maar wat hebben mijn kinderen aan ouders die alles voor ze kunnen kopen als de ouders er nooit zijn?
Als politieagent heb je ook nachtdiensten en avonddiensten. Als strafrechtadvocaat moet je snachts en savonds ook plotseling weg als er een client is opgepakt. Mijn partner ziet het dan makkelijk en zegt dan: ja in dat geval moeten opa en oma komen. (Wij hebben ook het geluk dat we beiden ouders hebben die dit zouden doen voor ons), maar is dat nou een leven voor een kind?
Ik weet gewoon niet of ik het te doemdenkerig bekijk of dat ik de consequenties wel goed inschat. Mijn partner ziet vaker alles rooskleurig. Ik ben meer degene die al ver in de toekomst denkt en allerlei scenario’s af ga.