Hi!

Ik zit in een dilemma met mijzelf. Ik ben 4 maanden geleden bevallen van een prachtig dochtertje en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ik ben 23 jaar en heb tijdens mijn zwangerschap mijn bachelor rechtsgeleerdheid behaald aan de UvA. Nu zit ik in tweestrijd met mijzelf. Ik ga binnenkort beginnen aan de master strafrecht en door mijn niet zo hele goede cijferlijst (lees; veel zesjes) is de kans dat ik wordt aangenomen als advocaat stagiair klein. Nu is er een tweede manier en dat is een eigen kantoor beginnen en de kosten zelf op je nemen. Wat heeft dat te maken met mijn vraag? Nou dat houdt in dat ik pas weer aan een tweede kan beginnen over zeker 2 jaar. Dit terwijl ik zo gelukkig ben dat ik eigenlijk eerst in de positie stond dat ik maar maximaal 1,5 jaar tussen de eerste en de tweede wilde.

Nu zit ik voor het dilemma: carriere of gezinsleven. Een eigen bedrijf is al hard werken en daarnaast ook nog eens als advocaat betekend gewoon dat je het met twee kinderen niet gaat redden in het begin. Maar oh wat zou ik het ook leuk vinden om twee dicht op elkaar te hebben…

Zijn er ouders met kinderen met een groot leeftijdsverschil? Wat denken jullie over mijn situatie?

Ik vind een potentiële 3 jaar tussen kinderen niet veel hoor, zeker geen groot leeftijdsverschil en al helemaal niet als je zo lekker jong bent! Je hebt nog zoveel tijd!

Als ik eerlijk ben had ik na de eerste paar maanden ook zoiets van nou ik wil snel een 2de 🙈 Maar toen ging onze kleine meid hele nachten spoken en dat soort dingen toen dacht ik gelukkig is er nog geen 2de 😅🤣

Onze dochter word in maart 4 en de 2de is onderweg en verwachten we in maart. Ik zie er juist wel voordelen van ten 1ste ze kan al veel dingen zelfstandig, 2de als de kleine komt gaat zij naar school dus weer evenveel aandacht voor nr. 2 als toen voor haar en ten derde ze maakt nu alles heel bewust mee dat mama zwanger is en dat ze straks wil helpen net een flesje geven en al dat soort dingen. Dusja in allebei de gevallen zijn er voor en nadelen. Veel succes met je keuze!

Bij onze kinderen zit een jaar en 8 maanden leeftijdsverschil tussen. Het gaat goed hoor, maar het is wel hard werken. Beide vragen ze nog veel hulp en zijn ze nog niet zo zelfredzaam. Logisch want ze zijn pas 1 jaar en bijna 3 jaar.

Heb je een partner die je hierin ondersteund? Hoe kunnen jullie dit samen klaarspelen? Er zijn genoeg kinderen die 5 dagen naar kdv gaan. Dat zou niet mijn keuze zijn overigens.

Maar je geeft zelf al aan dat je het vooral in het begin niet zou gaan redden als advocaat en twee kinderen. Dan heb je toch geen keuze? Of mis ik iets? Het welzijn van je kinderen gaat toch voor je eigen carrierewens? Als je inschat dat het te zwaar wordt moet je het simpelweg niet doen. 

Bedankt voor jullie meningen. Inderdaad, dit is precies waar ik mee zit. Mijn kind zal altijd voorgaan. Ik heb een partner die mij heel erg steunt maar die politieagent wil gaan worden. Het is meer in dat toekomstbeeld dat ik niet zie hoe dit kan gaan werken. Hij wimpelt me af met: ja we doen dit alles voor de toekomst van onze kinderen. Dat klopt ook wel maar wat hebben mijn kinderen aan ouders die alles voor ze kunnen kopen als de ouders er nooit zijn?

Als politieagent heb je ook nachtdiensten en avonddiensten. Als strafrechtadvocaat moet je snachts en savonds ook plotseling weg als er een client is opgepakt. Mijn partner ziet het dan makkelijk en zegt dan: ja in dat geval moeten opa en oma komen. (Wij hebben ook het geluk dat we beiden ouders hebben die dit zouden doen voor ons), maar is dat nou een leven voor een kind?

Ik weet gewoon niet of ik het te doemdenkerig bekijk of dat ik de consequenties wel goed inschat. Mijn partner ziet vaker alles rooskleurig. Ik ben meer degene die al ver in de toekomst denkt en allerlei scenario’s af ga.

Ik wil gewoon niet verwachten van mijn partner dat hij een 9 tot 5 baan neemt om er voor de kinderen te zijn, maar ik zie niet in hoe het anders kan. In mijn opzicht komt het erop neer dat maar 1 van ons kan doen wat diegene leuk vindt omdat een politieagent en een advocaat beroepen zijn waarbii de tijden zo onvoorspelbaar zijn dat dit niet gaat met kinderen. Of je moet inderdaad je kinderen elke dag bij de opvang laten en daarnaast ook nog vaak bij opa en oma. (En dit wil ik dus niet) mijn dochtertje is nu 4 maanden en ik werk ook al maar ik werk vanuit huis en daarnaast komen de opa en oma’s bij mij thuis om op te passen, puur zodat zij mij nog steeds in mijn pauzes ziet. Ik vind het echt heel belangrijk dat ik de opvoeding doe van mijn eigen kind en dat ik er ben als ze straks uit school komt etc.

Waarom ga je niet gewoon even bij een rechtsbijstandverzekering werken en die ervaring opdoen? Of bij een rechtbank als juridisch medewerker? Een advocatenopleiding duurt 3 jaar en moet je volgens mij doen op een kantoor waar je patroon dan ook werkt? Ik zou hoe dan ook de carriere niet voor laten gaan op de wens om 2 kids dicht bij elkaar te krijgen. Ik zou evenwel ook niet de drukte van jonge kids en een advocatenopleiding ernaast aanraden.. maar dat is misschien ook omdat mijn dochter geen makkelijke is haha! Zet alle keuzes met gevolgen eens op een rij, dan voel je vanzelf wat het beste is denk ik!

Bij ons zit er 3 jaar en iets minder dan een maand tussen de 2 kindjes

Alle mama’s heel erg bedankt voor jullie input. Ik heb er oprecht heel veel aan. Inderdaad, ik ga mijn wens van een gezin niet opzij schuiven voor carriere. Ik veroordeel niemand die dit wel doet, maar dit is gewoon niet wie ik ben.

Ik ga er wel voor om advocaat te worden, maar mijn kinderwens schuif ik hiervoor niet opzij 🙂 we zullen zien wat de toekomst brengt!

[Auteur]

Berichten