Ik ben in het ziekenhuis ingeleid op 40 weken, maar mijn baarmoeder wilde niet luisteren dus moesten we rond 11u weer naar huis… Van een verslagen gevoel gesproken. Toch was er een silver lining: mijn man had een enorme griep te pakken en kon zo thuis nog een nacht goed slapen. Of dat dachten we toch.
Toen ik die avond in de zetel zat verloor ik mijn slijmprop. Omdat ik geen idee had wat er gebeurde, stond ik in het midden van de living met mijn kamerjas helemaal open een poging te doen om ‘onderaan’ te kijken wat er aan de hand was. Net toen kwam de toekomstige peter van onze zoon even langs om te kijken hoe het was: mooi zicht dus!
Ik had groep-B streptokokken en in België moet je dan wanneer je water breekt meteen naar het ziekenhuis om antibiotica te krijgen. We reden dus om 20u weer richting ziekenhuis. Daar zagen ze dat mijn vliezen nog intact waren en we dus weer huiswaarts moesten. Veel later dan gepland konden we ons bed in voor hopelijk de laatste rustige nacht. Ik had toch voor alle zekerheid al maar een handdoek onder mij gelegd.
Om 3u in de nacht brak mijn water en begonnen de weeën heel zachtjes. Nog even gedoucht en dan (wéér) naar het ziekenhuis. Ik op een ziekenhuisbed aan de antibiotica en mijn man enorm ziek op de uitklapzetel.
Net voor de middag werd onze zoon geboren 🙂 Hoewel dit voor het coronatijdperk was, moest mijn man toch maar meteen een mondmasker dragen 🙂