Hoi allemaal,

Net als jullie allemaal zit er ergens bij mij onzekerheid en behoefte aan steun / bevestiging van anderen. Heb altijd gedacht dat forums misschien meer onrust veroorzaken maar ben nu toch ook zoekende en vraag daarom om jullie hulp. 

Vorig jaar augustus zijn wij na 25 weken ouders geworden van ons zoontje. Helaas is hij na 10 dagen overleden. Verlies was en is groot maar toch proberen we de draad weer op te pakken. Ons zoontje is geboren met een keizersnede vanwege de ligging en om zijn overlevingskansen te vergroten. Twee maanden geleden hebben we officieel de ‘go ahead’ gekregen van de gynaecoloog om het weer te proberen. De drang om weer zwanger te worden is groot. Het is een heel dubbel gevoel. Enerzijds willen we graag een levend kindje onze armen, anderzijds willen we ons zoontje ook niet zomaar vervangen door een ander kindje. Ik merk dat ik erg onzeker ben geworden na alles wat er gebeurd is. Ik probeer luchtig te doen over het weer zwanger worden maar ben er erg mee bezig. Het wordt bijna dwangmatig. Nu net weer ongesteld geworden en het wakkert enorm mijn onzekerheid aan. Ben over alles aan het twijfelen. Niet te lang ongesteld? Had een keer een tussentijdse bloeding gehad en was direct bang voor een niche (echo bij gyn was echter helemaal goed). Ergens in mijn hoofd is er een zaadje geplant dat het toch wel niet meer zal lukken, etc. Medisch is er niets mis met mij, er was niets mis met ons zoontje. Maar toch. Iedere maand lijkt nu een teveel terwijl ik dat helemaal niet zo wil voelen. Zijn er meer mensen die dit herkennen en die misschien tips of adviezen hebben hoe hier mee om te gaan? En misschien wat hoopvolle verhalen hebben? Ik zou graag met jullie in contact komen. 

Liefs een onzekere Jet 

Een volgend kindje zal jullie zoontje nooit kunnen vervangen. Het zal jullie tweede kindje zijn en de eerste om voor te zorgen. Ja, dat doet pijn, maar is ook bijzonder.

Onze zoons zijn op 18 en 19 november 2018 geboren en overleden na een zwangerschap van 20+5 en 20+6 weken. Oorzaak: dikke, vette pech. 

Op 28 december 2018 werd ik weer voor het eerst ongesteld. In januari 2019 kregen we groen licht van de gyn. In februari 2019 zijn we weer begonnen en in mei had in een positieve test in handen. Super spannend, maar alles is boven verwachting goed gegaan. Onze dochter is met 39+3 geboren op 05 februari van dit jaar. Ze is een mix van haar grote broers. Heel bijzonder!

Weet je? Ik zou zelfs nog een zwangerschap aandurven. 

Als de wens groter is dan de angst, dan kun je dit aan! Volg je gevoel. 

Ik heb hier geen ervaring mee, maar wat ik uit je verhaal opmaak is dat je het nog niet echt een plekje hebt gegeven.. het is heel lastig om zoiets traumatisch in je uppie te verwerken en achter te laten.. ik heb zelf ook een trauma gemaakt toen onze zoon te vroeg werd geboren en raamte daarna best snel zwanger en merkte dat ik onrustig was. Ik heb toen emdr gehad en het proces was best pittig maar zorgde er wel voor dat ik het op een mooie manier een plekje kon geven en verder kon gaan.. 

 

Dankjewel voor jullie lieve reacties. Het is en blijft een traumatische gebeurtenis en heb inderdaad EMDR overwogen. Angst is een verkeerde raadgever. Je woorden dat je nu nog weer een zwangerschap zou aandurven BenB doen me goed. Hebben jullie nooit de angst gehad dat ook zwanger worden niet meer zou lukken? Dit soort gedachten spoken me ook soms door het hoofd en dat helpt allemaal niet..

 

Liefs

Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar 2 vriendinnen wel. En jullie zoontje zal nooit worden vervangen en vergeten. Die liefde voor hem is onbetaalbaar. Die vriendin zegt altijd heel mooi, haar dochter was er niet geweest als haar overleden zoontje nog had geleefd. Vergeet niet jezelf gelukkig te maken. Al je gevoel zegt dat je het wilt proberen moet je dat zeker doen. Het komt wanneer het komt..

Succes

Ik had idd ook erg last van de angst en, ondanks dat onze zoon wel gezond is geboren en het allemaal goed gekomen is, pijn in m’n ziel om hoe heftig alles is gegaan.. 

De pijn/verdriet en de angst belemmerden mij heel erg om op een geznde manier verder te kijken.. ik was al zwanger maar mijn hoofd was er nog niet klaar voor, heel bizar.

Nu is het alweer jaren geleden en gaat het goed met ons, maar ik blijf toch wel iets van die zielpijn voelen. Wel veel minder heftig dan eerst, vergeten doe je het niet maar ik kijk wel terug op de mooie kant van het gebeuren en dat geeft mij enorm veel kracht om door te gaan en alles uit het leven te halen. 

Ook heeft onze 3e heeft ons enorm veel geluk en kracht gegeven, maar, je moet er echt voor zorgen dat je body and mind op dezelfde lijn zitten. Ik wens je veel succes en onwijs veel kracht toe! Xx

Mijn hart breekt bij het lezen van je verhaal. Ik heb zelf een zoontje van nu ruim 1 jaar. Godzijdank heb ik het nooit hoeven meemaken. Wel heb ik een vroege miskraam gehad (7 weken). Dit heb ik al als heel erg pijnlijk ervaren. Daarna heeft het bijna 2.5 jaar geduurd voordat we opnieuw aangeteld waren. Medisch gezien was alles meer dan in orde. Gewoon telkens geen geluk gehad. (Dit lijkt niet heel geruststellend maar wil ermee aangeven dat niet alles een reden hoeft te hebben. Het is en blijft gewoon een wonder!) Ik kan je niet 100% geruststellen. De angst en onzekerheid zal hoe dan ook blijven.. het is iets waar je echt doorheen moet. Maar het is het meer dan 1000% waard! Er niet mee bezig zijn is onmogelijk..laat staan met wat je hebt mee gemaakt. Wat mij heeft geholpen destijds is om een beetje lief te zijn voor mezelf. De zorgen, de angst, de onzekerheid.. ben er gewoon mee bezig op de manier waarop jij er behoefte aan hebt. Laat het jezelf gewoon toe maar probeer het positieve te laten overheersen. Probeer uit te kijken naar de mooie dingen die er gaan komen! Het positieve is dat je wel zwanger kunt worden🙏.

Mag ik vragen waardoor het komt dat je zoontje zo vroeg geboren is? Wellicht kun je daar wat vertrouwen in vinden? Was het domme pech? Of zat er iets medisch achter? Als het “domme pech” was is de kans enorm klein dat het je weer overkomt.. mocht er iets medisch achter zitten word je hoe dan ook de volgende x heel goed in de gaten gehouden en sta je extra onder controle! Ook al was er niks mis met je zoontje, 25 weken is natuurlijk wel héél erg vroeg (als ik me niet vergis zijn ze pas met 24 weken levensvatbaar buiten de baarmoeder) dus wat een kleine strijder!!💙

Je zoontje zal altijd je nummer 1 blijven.. hij moet dat plekje alleen straks delen met zijn broertje of zusje maar daar zal hij ongetwijfelt heel trots op zijn! 

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en hoop dat jullie snel een gezonde zwangerschap tegenmoet gaan!🍀🍀🍀

Gebruiker10172243 schreef:

Dankjewel voor jullie lieve reacties. Het is en blijft een traumatische gebeurtenis en heb inderdaad EMDR overwogen. Angst is een verkeerde raadgever. Je woorden dat je nu nog weer een zwangerschap zou aandurven BenB doen me goed. Hebben jullie nooit de angst gehad dat ook zwanger worden niet meer zou lukken? Dit soort gedachten spoken me ook soms door het hoofd en dat helpt allemaal niet.. Liefs

Voor we begonnen had ik wel de angst dat het niet meer zou lukken. Zodra ik de positieve test in handen had heb ik letterlijk gezegd dat het er deze keer 1 was, en meisje en dat het goed zat. Ik voelde dat gewoon en ik heb gelijk gekregen. Ik wilde geen cerclage en ook geen progesteron gebruiken. Ik wist dat mijn lichaam nu sterk genoeg was. Natuurlijk was er wel de angst om nog een kindje te verliezen, maar we hebben nu een prachtig meisje

Lieve vrouwen, wat fijn toch dat de mogelijkheid bestaat via deze weg elkaar te steunen. Jullie berichtjes doen mij, maar ook mijn man, goed. Nogmaals dankjulliewel. 

Om op je vraag terug te komen, er is geen verklaring gevonden voor waarom ons zoontje te vroeg is geboren. Alles was goed bij mij, als ook bij hem. Domme pech.. Heb in het begin heel erg de oorzaak bij mijzelf gezocht; teveel gewerkt / gesport, etc. Dat hielp allemaal niet. 

We gaan positief verder en ik wil jullie laten weten dat jullie berichten mij een enorme steun in de rug geven. 

Lieve groet

[Auteur]

Berichten