Wat aan de late kant, maar beter laat dan nooit.

Vorig jaar heb ik heel dicht tegen een burnout aan gezeten. Twee keer van baan gewisseld en twee keer verhuisd in korte tijd, kindje gekregen en wat slecht nieuws verwerkt: veel te veel allemaal bij elkaar. Ik merkte dat het de verkeerde kant op ging en trok bij de arbodienst aan de bel. De arts stelde voor om een aantal gesprekken te voeren met de bedrijfsmaatschappelijk werkster. Dat is een beetje vergelijkbaar met praktijk ondersteuning bij de huisarts.

Het traject heeft mij heel erg geholpen. In de tussentijd had ik ook heel erg geluk met mijn omgeving; veel hulp van familie en vrienden en ik ben in November een paar dagen alleen er tussenuit gegaan om tot rust te komen.

Ik heb in de tussentijd wel gewerkt (32 uur per week) en had ook niet de behoefte om dat niet te doen; het was vooral de disbalans in de privé sfeer wat veel te veel energie kostte en geen energie opleverde. Werken vond ik wel prima; ik doe kantoorwerk dus ik kon lekker werken en had heerlijk eens de tijd voor een cappuccino of lekkere lunch in de pauze. Dat voelde veel minder belastend dan thuis alle ballen hooghouden.

Het was een lange weg en niet makkelijk maar stukje bij beetje ging het steeds beter. Ik kan nog niet zeggen dat ik helemaal beter ben maar er is zeker weten veel meer rust en energie, daarnaast is mijn zoon nu 1,5 wat ik persoonlijk veel minder pittig vind dan een baby. Daardoor heb ik er met hem ook steeds meer echt plezier in en dat was alle moeite waard ❤️.

[Auteur]

Berichten