Hi!

Na het zien van het programma van eva jinek stuitte ik op de term maternal gatekeeping. Maternal gatekeeping is dat de moeder fungeert als poortwachter voor de zorg en opvoeding van die kids (+al het andere eromheen) en zichzelf dus ziet als de betere verzorger en daardoor zorg moeilijk uit handen geeft aan andere maar ook aan de directe partner.

Ik vond dit fenomeen zo interessant dat ik hierover iets op mijn website wil schrijven, want hoe ervaren moeders dit en waar denken zij dat dit vandaan komt. Ikzelf maak me ook (onbewust) schuldig hieraan. Het bemoederen is soms sterker dan ikzelf maar ook qua financieen is het beter dat mijn vriend bijvoorbeeld meer werkt en ik dus logischer wijs een dag meer thuis ben en mijn kindje dus beter ken.

Ik ben opzoek naar meer ervaringen hiermee! Zijn er moeders die zich hierin herkennen? Hoe is het bij jullie geregeld? Laat je je partner meehelpen of bemoeder je ook? Is dit bewust of onbewust etc.

Alle info voor mijn onderzoekje is welkom😬

Ik ben een huismoeder en mijn partner werkt gemiddeld 60 uur in de week. Ik bemoeder heel erg maar dat komt omdat ik dag en nacht de zorg voor mijn kind heb. Ik ken mijn kind het beste en wie dan ook hoeft niet te zeggen : Oh misschien heeft ze honger of Ik denk dat ze niet moe is, terwijl ik haar net ga wegbrengen voor een dutje. Ik ken mijn dochter door en door en zowel bij mijn partner als bij anderen bemoeder ik daardoor ook vast heel erg. Mijn partner vind dit prima want hij begrijpt dat. Wat de omgeving ervan vind weet ik niet maar mama ken haar kind het beste. 🌸

Heeel herkembaar! Heb dochtertje van 6 maanden en ik ben eigenlijk degene die haar altijd op bed leg, bijna altijd fles of hapje geeft, snacht eruit gaat voor fles (als ze om 1 of andere reden 2x komt dan gaat mn man wel 2e keer eruit), oppas moet regelen als ik een keer iets wil gaan doen zonder kind…Maarja mijn man werkt 6 dagen in de week en in voorjaar en zomer ook vaak ’s avonds en ik werk maar 3 dagen. Maar dan nog…inderdaad het gevoel dat je het beter weet/kan en mn man is heeeel makkelijk en vind het ook beetje mijn taak (hij is heel ouderwets opgevoed). Ook als we ergens naartoe gaan dan regel ik de luiertas en zorg ik dat we alles bij hebben enzo..Ik zou best willen dan m’n man meer overneemt op moment dat het rustiger is op zijn werk, maar ben bang dat ik dan nog vooral de “hoofdverzorger” ben….

Ik ervaar wat anders. In het begin kon ik nauwelijks voor de baby zorgen. Mijn man heeft dit goed opgepakt. We vullen elkaar goed aan.

Bij ons ligt het weer net wat anders. Mijn partner en ik werken allebei even veel en hebben ongeveer even veel verantwoordelijkheden op het werk. Omdat dit ook best wat van ons allebei vraagt, is de combinatie werk en privé soms lastig. We maken hierover afspraken en verdelen in beginsel de zorg 50/50. Ik zou het ook niet anders willen; mijn zelfstandigheid en carrière zijn heel erg belangrijk voor me.

MAAR desondanks voel ik toch regelmatig maternal gatekeeping (wat ik ook meer ging herkennen na het kijken van de serie van Eva). Mijn partner zit vaak minder op de bal dan ik, leest minder informatie over opvoeden, mogelijkheden, passend speelgoed etc.
Voorbeeld: ondanks dat ik heb gezegd dat ik vind dat het een taak voor ons allebei is, ben ik toch altijd degene die nieuwe kleertjes koopt. Ik lig bij dit soort dingen altijd in een twee strijd: moet ik het dan maar een keer vertikken en kijken wat er gebeurt? Ik wil het niet nog een keer zeggen, want dat heb ik al gedaan, en ik wil hem niet achter zijn broek aan zitten, ik ben niet zíjn moeder. Maar als ik het niet doe, dan komen er geen kleertjes. Je zou zeggen: geen ramp, toch? Maar met de huidige warmte wilde ik toch echt korte broekjes, t-shirtjes met korte mouwen en een luchtigere slaapzak in huis hebben. Ik wil de kleine met 30 graden niet in een lange broek en trui kleden. Dus tja, dan doe ik het toch maar zelf. In de serie van Eva zie ik een man zeggen: je moet me in mijn waarde laten als ik de kleine met volle luier en kleren achterstevoren bij de opvang breng. En natuurlijk zijn er momenten dat het niet zo veel uit maakt wat er gebeurt. Maar bij dingen als het voorbeeld dat ik gaf, ga ik toch voor wat ik denk dat het beste is voor mijn kind. En dat is dan dus een super bewuste keuze om het dan toch te doen.

Dit brengt ook beel frustratie aan mijn kant met zich mee, omdat ik niet degene wil zijn die meer doet, meer zorgt, er meer voor mijn zoon is. Soms voel ik me een gezinsmanager worden. Ik wil gelijkheid, een vader die álle taken samen met mij op zich neemt. En ik zal dit met hem blijven bespreken, want ik wil het per se niet laten rusten. 

Waar het vandaan komt… er is nergens ook maar iets te ontdekken in mannen of vrouwen waaruit blijkt dat vrouwen beter zijn in zorgen dan mannen, hier is onderzoek naar gedaan. Maar we doen dit toch al duizenden jaren zo. Het zit in onze cultuur, in onze faciliteiten qua werk en toelages, in onze manier van denken dat het zo vaak op de vrouw aan komt: we leren onszelf dit aan. Ten minste, dat is hoe ik erover denk. En daarom zeg ik wel eens, heeft mijn partner de ‘pech’ dat hij nou eenmaal zo’n kritische vrouw heeft die eist dat het anders gaat.

Ik werk 2 dagen en mijn man werkt 36u. Hij kan heel goed voor de kids zorgen. Naar bed brengen doet de ene keer hij en de andere keer ik. Kleertjes koop ik en als we weggaan een luiertas inpakken kan ik beter niet aan hem overlaten haha.. ik controleer m wel eens en geef m als ik ga werken wel vaak soms wat onnodige instructies.
We doen het verder wel echt samen, ook de nachten..
Maar als er actie nodig is zoals zindelijkheidstraining, nieuwe kleding kopen, inschrijven school/psz dan kan ik als ik wil dat hij daar initiatief op neemt lang op wachten..
Ik vind het prima zo! We vullen mekaar goed aan en ik laat ze met een gerust hart achter bij mn man.. we zijn een goed team..

Ik ben ook thuismoeder,.manlief werkt fulltime,.naja eigenlijk wel meer. Ik ga er ook in de nacht uit als het nodig is. Ik kan immers de slaap eventueel nog inhalen. Als ik het niet red in de nacht dan helpt hij echt wel..nu al helemaal, gezien ik bijna 37 weken zwanger ben van de 2e. Hij ondersteunt mij door haar bijvoorbeeld regelmatig naar bed te brengen, te helpen bij avondeten geven enz enz. Super fijn.
We kennen haar allebei door en door, weten welke signalen ze geeft als ze moe of hongerig is, bespreken ook altijd met elkaar hoe of wat als we op pad gaan (moet ze nog een keer verschoont worden? Nog even een hapje vooraf?) Maar ik merk dat ik toch wel bemoeder richting bv onze ouders.

Haha super grappig dit, we wisten van “het probleem” maar hadden er tot we de docu zagen ook geen naam voor. Nu grappen we erover: ik ben Miss Gatekeep geworden 😉  We werken beiden fulltime, mijn baan is net zo belangrijk als die van m’n partner en we verdienen ook zo goed als hetzelfde. Toch ben ik degene die (denkt?) het beste voor ons zoontje kan zorgen. Ik sta in alle vroegte op, sta de nachten op, sleep m overal mee naar toe, zorg voor regelmaat, regel de opvang, de afspraken etc etc. M’n man schikt zich vooral naar mijn gecreëerde structuur en kan daarin zelfstandig functioneren. Neemt niet weg dat ik de kleine prima aan hem alleen overlaat als ik weg ben, die redden zich echt wel. Bij terugkomst moet ik dan toch (puur voor mijn eigen geruststelling) even de controle vragen stellen.. heb je de druppels gegeven? Waarom heeft die geen jas aan? Soms heel storend maar sinds we de term kennen lukt t me een stuk beter het ook los te laten. Brengen m samen naar bed, hij zorgt voor het eten, doet luiers, gaat naar het cb of dokter met hem. 
We doen t samen maar ik bemoeder duidelijk. 

[Auteur]

Berichten