Wij hebben een heerlijke meisje van 2,5 jaar thuis die het super goed doet. Lekker aan het ontwikkelen , kletsen , spelen etc maar sinds dat ze veel thuis is kan ze soms heeeeel weinig hebben. Ze huilt dan heel snel het is natuurlijk vooral wanneer iets niet mag. Soms is het echt heel vaak iemand tips wat goed werkt ? Ik zie dit veel bij kindjes van deze leeftijd maar ik dacht wie weet heeft iemand een goede tip 😀 Ook zeurt ze veel om de tv en daardoor dus vaak boos omdat dit niet mag! Herkenbaar ?

 

Mijn dochter van ruim 3 huilt ook best snel, altijd al gedaan. Terwijl ze écht heeeeel goed kan praten voor haar leeftijd. Ze huilt vooral snel als het druk is en ze zich verbaal niet snel genoeg kan uiten. Of als mijn man haar bijvoorbeeld zomaar oppakt en zegt: We gaan in bad! Terwijl ze zelf bedacht had dat mama haar in bad moest doen. Ze heeft dan even kortsluiting in dr hoofd en de makkelijkste en snelste manier om dat te uiten, is huilen…

Soms gaat het een paar dagen goed, dan heeft ze ineens weer zo’n emotionele week 😉

Hier helpt het wat om te zeggen: Als je huilt , snap ik niet wat er aan de hand is. Vertel het maar gewoon. Ze kalmeert altijd wel direct en vertelt dan wat er is. Het huilen is voor haar dus echt gewoon de snelste optie om haar ongenoegen te uiten, t is makkelijker dan praten 😉

Wat misschiej kan helpen is haar voor te bereiden op dingen. Dus van te voren vertellen dat iemand zi langs komt. Of bv eerst doen we dit, dan dat. Verder ook vertellen dat piepen klaar is, je kan goed praten.

Het is ook een gekke tijd voor die kinderen. De structuur die ze normaal gesproken hebben met kdv etc is nu ook anders. Hopelijk is het een fase die snel voorbij gaat 🙂

Mijn zoontje is net 2 geworden en het lijkt wel of die er meteen mee begonnen is. Driftbuien en vervolgens met zijn hoofd op de grond slaan. Het enige wat wij eraan kunnen doen denk ik is idd voorbereiden en consequent zijn. Als die weer driftbui heb ga ik bij hem zitten en tegen hem zeggen dat ik weet dat ie boos is maar hij toch even op moet ruimen of mama kanje nu niet optillen (37 weken zwanger) jij bent grote jongen die dat wel zelf kan.

Hier ook een meisje van bijna 2,5 die snel huilt/moppert. Altijd al gedaan. En ook altijd voornamelijk in de vertrouwde omgeving van thuis, op bezoek of ergens anders is het veel minder. Dus je bent niet alleen!

Wat hier qua tv goed helpt, is een vaste tijd dat het wel mag: na het (mislukte, maar dat is een ander verhaal) middagslaapje mag ze 2 filmpjes van Kikker kijken. Bij elkaar is dat een kwartiertje. Dat is het. Elke dag. Ze doet het goed op vaste rituelen en dit is er 1 van.

Bedankt voor jullie reacties ! Nou het gekke is juist dat ze hier echt bijna nooit huilde soms gewoon dagen niet. Dus moet er erg aan wennen haha! Het is indd ook erg anders allemaal in deze Corona tijd en is natuurlijk bijna alleen maar thuis bij mama of papa denk ook dat dat ermee te maken heeft want het is echt een beetje van de laatste weken. Het zal vast een fase zijn maar toch altijd “fijn” om te lezen dat meerdere hiermee te maken hebben.

 

Ooh ja… hier ook (meisje 2,5). Maar ze mogen ook een hoop NIET :). Ik doe altijd verbaast… ach, *naam*  moet huilen. Hier heb je een doekje voor de traantjes (even een rustmomentje). Vertel eens wat is nu het probleem? En kunnen we het anders oplossen. Dus zoiets: ‘Waarom moet je huilen? Het is nu geen koekjes tijd, maar als je honger hebt, kunnen we een cracker eten’. (geen schermtijd, maar we kunnen een puzzle maken)

Ik doe het ook met haar knuffels. De knuffel moet dan huilen (volgens haar), dus dan vraag ik naar een fictief probleem en bedenk een reden waarom we huilen (moe, verdrietig, teleurstelling) en geef ik een oplossing. 

Misschien is ze al wel klaar voor zo’n dag schema met plaatjes. Dan kan ze zien ‘waar’ ze is op de dag en wanneer ze wel naar de tv mag kijken. 

De laatste tijd is hier het “mee huilen” een groot succes. Kleine man wil iets, mag of kan niet, huilen en op de grond rollen. Dan ga ik er bij liggen en intussen zegt hij dan “mama ook huilen” en dan ga ik ook jammeren “ik ben zo verdrietig want het is nog geen tijd voor een koekje en die wil ik zo graag!”. Ik moet daar natuurlijk vanzelf al een beetje van lachen en de kleine man ook. Dit eindigd altijd in hard lachen + nog steeds een beetje de teleurstelling van wat niet mocht. Dan sta ik op en zeg ik zoiets als “weet je wat?! We gaan gewoon even *dit* doen, en dan daarna *dat*” en dan verloopt het allemaal weer van een leien dakkie.

[Auteur]

Berichten