Ik zit met een dillema. Mij man wilt meer kinderen. We hebben nu een dochtertje van 7 maanden. Vanaf haar geboorte hebben we een pittige start gehad en nog steeds zo wat een beetje. Dit was mij eerste zwangerschap. Tijdens de zwangerschap heb ik best veel stress gehad etc. We waren nog toen bezig met de verbouwing. Dus tijdens mij zwangerschap was ik aan het klussen verven enzo. Omdat ik niet zwanger kon raken en behandelingen nodig had was mj wondertje plots na 4 jaar in mij buik. Maar goed alles bij elkaar ben ik op 38 weken bevallen. Voor mij is de bevalling super snel gegaan. Ik kreeg weeenstorm en na 40 minuten was ons wondertje geboren. Dus binnen 1 nacht is alles gebeurd. Mij lichaam heeft nog nooit zo veel pijn ervaren. Ook dat ik steeds terug denk aan de bevalling. Zoals ik al zei we hebben een hele moeilijke op start problemen gehad met ons dochtertje. Ze is echt een pittige, tempramente volle dametje. Ook dat ik wel eens vaak twijfel aan me zelf als ik wel een goeie moeder ben. Soms lukt mij het nog niet eens om een flesje te geven omdat ze tegenstribbeld. Of om in slaap te krijgen. Ik vind het knap hoe meeste mamas een ritme hebben. Ik vraag me eigen heel vaak af van hoe dan waarom hebben wij geen ritme? Ik volg mij dochtertje gewoon als ze honger heeft geef ik ze fles als ze slaap heeft probeer ik ze te laten slapen. Maar elke dag lijkt het net of er een gevecht is. Ze zeggen toch als je bent bevallen zit je op een roze wolk nee we hebben echt een hele donkere wolk boven ons gehad. Ondanks alles geniet ik toch wel van mij kleine wondertje. Alleen ik ben heel erg bang voor een 2de. Mij man is enigskind en ik zelf zijn met zijn 4e thuis. Dus ik weet hoe fijn het is om zus en broers te hebben. Ik wil ook wel heel graag een 2de maar iets houd me echt tegen. Wat zouden jullie doen of hebben gedaan? Sorry voor de lange tekst

Hooi, 

Wat pittig allemaal! Heel normaal dat je nu twijfeld. 

Eerste; je bent een geweldige moeder! Als je doet wat jij denkt dat goed, doe je het nooit fout! 

Hier ook een temperamentvolle dame. Inmiddels bijna 2.5 jaar. Inmiddels pril zwanger van nummer 2. Maar tot zeker haar 2de verjaardag moest ik er nog niet aan denken! Jullie kindje is nog jong. Het eerste jaar/anderhalf is heftig! Misschien ben je nu gewoon niet toe aan nog een zwangerschap/baby maar over een jaar of 2 wel. Je hoeft niet nu te beslissen toch? 

Je kunt wellicht gewoon aangeven aan je man van ik snap je. Maar nu voelt het niet goed. Kunnen we er over een half jaar weer over praten? Tot die tijd lekker laten rusten en genieten van jullie meid en wellicht dat je gevoel veranderd. 

Succes! 

Lief van je voor de mooie woorden. Gelukkig snapt mij man mij wel en hij steunt me ook goed. Net als gister avond voelde hij aan me buik toen zei die ben je zwanger. Ik reageerde best fel van nee ik ben niet zwanger en wil niet zwanger zijn. Hij verschoot best erg dat zag ik aan zijn gezicht pffff. Ook dat mij hormonen alle kanten op gaan. Wat is dat erg zeg 😅. Ik wens je heel veel succes met je zwangerschap en geniet ervan. Ook van je meisje ❤

Je kindje is nog hartstikke jong en dat je geen vast ritme hebt is denk ik echt niet raar… soms denken we maar dat alle andere ouders het beter voor elkaar hebben maar heel vaak klopt dat beeld niet! Ik denk dat er heeel veel mamas en papa’s zijn die dit gevoel hebben. Ik denk dat je het hartstikke goed doet!!! Zo te horen kijk en luister je goed naar wat je kindje nodig heeft en biedt je haar dat. De roze wolk heb ik trouwens ook niet ervaren. Mijn hart stroomt over van liefde voor m’n zoon maar ik vind het moederschap echt wel zwaar en hard werken! Wat betreft het 2e kindje, lijkt het erop dat je er nu nog niet aan toe bent maar geef het tijd! Het is nog helemaal niet lang geleden dat je bevallen bent dus heel normaal dat je er nu echt nog niet aan moet denken om een tweede erbij te hebben. Geniet zoveel mogelijk nu van jullie dochtertje en luister naar je gevoel. Wanneer je er klaar voor bent weet je vanzelf!!!

Succes en veel liefde toegewenst.

Het kan inderdaad heel pittig zijn allemaal, maar ik denk dat je niet aan jezelf moet twijfelen. Probeer rustig te blijven als de kleine bij je is en ga ervan uit dat je het goed doet! Jij kent je ukkie het beste, dus niemand die het beter kan weten.

Wat betreft het ritme snap ik je gevoel heel goed. Het heeft bij ons dochtertje ook ruim een jaar geduurd voordat er iets aan ritme kwam. Bij anderen lijkt het dan veel ‘beter’ te gaan, maar dat is vaak niet het geval. In die tijd moest ik ook nog niet aan een 2e denken. Als je er klaar voor bent, merk je het vanzelf.

En je hebt er nu weinig aan en je wilt het waarschijnlijk niet eens horen, maar het is wel waar…: Alles is een fase. 😉

Ik herken je gevoel. Door de keizersnede was ik het eerste jaar niet met die vraag bezig. We kochten toen ook een huis. Alle energie van mijn man ging in ons klushuis en die van mij ging in onze baby. Ik durfde pas na 2 jaar te denken aan een tweede. Toen gebeurde er van alles wat ons leven heel pittig maakte en komt onze tweede pas als onze eerste bijna 5 is. Eigenlijk vind ik dat wel lekker. Hij begrijpt het goed en is al lekker zelfstandig. Geef het tijd. Pas als bij beiden het gevoel er is, dan is het tijd!

[Auteur]

Berichten